Lot 202

Najnowsza powieść katastroficzna Mroza, wcale nie jest taka najnowsza jak się okazuje, ani…. tak mocno katastroficzna jak to autor chciałby nam przedstawić, zwłaszcza mając w pamięci historie z życia wzięte, czyli rok 2010. Autor w posłowiu wyjawił, że stworzył ją w 2013 roku. W międzyczasie wydawane były inne książki, zatem finalnie dopiero teraz trafiła w nasze ręce. Ale powiem Wam, że… fajnie że w końcu ujrzała światło dzienne. Pomimo tego, że miałam kilka zgrzytów w trakcie czytania (pojawiła się oklepana już w kryminałach postać uzależnionego policjanta oraz wątek prze-bohaterskości niektórych postaci, która była mega nienaturalna) to mój odbiór całości jest bardzo pozytywny.

Bardzo lubię dynamiczne powieści i tego autorowi nie można odmówić. Każdy rozdział ma świetne tempo. Błyskawiczne zwroty akcji i trzymanie czytelnika w napięciu to niewątpliwy atut tej historii. Dwutorowo śledzimy poczynania opolskiej policji i losy porwanych pasażerów Dreamlinera. Spędzamy zatem czas zarówno na lądzie, jak i w powietrzu. W jednym i drugim miejscu dzieje się naprawdę dużo. Obydwa wątki są równie ciekawe. Zatem przeskakując między nimi, aż mnie skręcało żeby przekręcić te kilka stron i zobaczyć co dzieje u nieszczęśników z poprzednich rozdziałów. Zakończenie mogłoby smakować lepiej, gdyby nie było przesady z tym heroizmem, aaale jestem w stanie na to przymknąć oko. W końcu nie brałam się za powieść historyczną na temat katastrof lotniczych a thriller, mający na celu zapewnić rozrywkę i emocje – a ten cel został spełniony w 100%

Powieść przeczytałam dosłownie w 3 dni i ciężko mi się było od niej oderwać. Spełniła swoją rolę – to fajna, szybka lektura, która przyniosła mi dużo przyjemności, tej z kategorii “guilty pleasure”, czyli odpowiedź na pytanie jak zjeść ciastko i mieć ciastko;-)

Niedawno przyjaciółka wspominała mi o biblioteczce swojej, gdzie główne miejsce zajmuje twórczość złotego dziecka polskiej literatury - nie jest żadną tajemnicą, że Remigiusz Mróz pisze swoje powieści w takim tempie, które pozwala mu mniej więcej co 3 miesiące wydać nową książkę. Stąd zaskoczona byłem, że "Lot 202" został co prawda napisany już w 2013 roku, ale autor długo zwlekał z decyzją wydania jej i oddania w ręce fanów, recenzentów i blogerów. Osobiście przeczytałem już ponad 30 pozycji Remigiusza i ciągle się zastanawiam, czy jest on mnie w stanie jeszcze czymś zaskoczyć ...Jak było tym razem?

Otóż, "Lot 202" to mieszanka literatury sensacyjnej z political fiction. Ponadto jeżeli czytaliście już serię w "Kręgach władzy", to spotkacie tutaj znanych bohaterów tj. premiera Patryka Hauera oraz jego żonę Milenę. I już sam fakt, iż postacie z różnych powieści Mroza tworzą jedno wielkie Universum bardzo mi się podoba. Autor już co prawda nie pierwszy raz stosuje ten zabieg, ale za każdym razem fabuła i treść koniec końców tworzą jedną logiczną i spójną całość. Dość powiedzieć, że sama akcja "Lotu 202" pędzi z zawrotną prędkością, a czytelnik nie ma chwili odpoczynku podczas lektury. Jak to zwykle u Remigiusza bywa, mamy tutaj świetny research w obszarze lotnictwa oraz obecnych i działających po dzień dzisiejszy grup antyterrorystycznych. To co mi się chyba najbardziej podobało, to fakt, iż autor nie oszczędza tutaj swoich bohaterów i stawia ich przed trudnymi życiowymi wyborami.

Reasumując, "Lot 202" to moim zdaniem ścisła czołówka, jeśli chodzi o wszystkie do tej pory wydane książki Mroza. Fani literatury sensacyjnej oraz miłośnicy samego autora powinni być naprawdę usatysfakcjonowani! Mocne 5 gwiazdek! :-)

Czytałem wcześniej wiele powieści Mroza, zmienne szczęście mi w tym zakresie towarzyszyło, trafiałem na lepsze i gorsze powieści, jak na tym tle wypada lot 202? Umiarkowanie pozytywnie;-)

W powieści czuć klimat kina akcji lat '90 wtłoczonego w rodzimą rzeczywistość czasów obecnych, akcja gna chwilami na łeb na szyje - nie zawsze mądrze ale zawsze do przodu - na złamanie karku, cliffhangerów jest tu od metra i tylko to co zawsze kulało w książkach Mroza nadal kuleje: bohaterowie i ich motywacje (chociaż tutaj lekko ratuje sytuację Hauer i Milena, znani z innej mrozowej serii), oraz fabularne uproszczenia i punkty zwrotne. Nie zmienia to faktu, że naprawdę się w czytanie wciągnąłem, dałem się porwać tak historii dziejącej się na pokładzie porwanego dreamlinera, jak i policyjnego śledztwa.

Autor w posłowiu mówi czytelnikom, że Lot 202 napisał już w 2013 roku i zajęło mu to trzy tygodnie. Potem mimo namów ze strony wydawnictwa, nie chciał wydawać książki i tak przeleżała ona kilka ładnych lat na jego twardym dysku, by w 2019 po kolejnej redakcji i przeróbkach wreszcie ukazać się na rynku i ten okres "dojrzewania" jest podczas słuchania wyczuwalny, gdyby tak Remigiusz Mróz, czynił tak przy każdej książce …Wiemy jednak, że dzieje się inaczej i często te taśmowo wydawane książki przypominają jedna, drugą. Tym razem jest inaczej, oczywiście wielość motywów właściwych dla Mroza wciąż jest widoczna, ale i na tym tle “lot 202” wypada korzystniej niż choćby niektóre tomy Chyłki i Zordona;-)

Najnowsza powieść katastroficzna Mroza, wcale nie jest taka najnowsza jak się okazuje, ani…. tak mocno katastroficzna jak to autor chciałby nam przedstawić, zwłaszcza mając w pamięci historie z życia wzięte, czyli rok 2010. Autor w posłowiu wyjawił, że stworzył ją w 2013 roku. W międzyczasie wydawane były inne książki, zatem finalnie dopiero teraz trafiła w nasze ręce. Ale powiem Wam, że… fajnie że w końcu ujrzała światło dzienne. Pomimo tego, że miałam kilka zgrzytów w trakcie czytania (pojawiła się oklepana już w kryminałach postać uzależnionego policjanta oraz wątek prze-bohaterskości niektórych postaci, która była mega nienaturalna) to mój odbiór całości jest bardzo pozytywny.

Bardzo lubię dynamiczne powieści i tego autorowi nie można odmówić. Każdy rozdział ma świetne tempo. Błyskawiczne zwroty akcji i trzymanie czytelnika w napięciu to niewątpliwy atut tej historii. Dwutorowo śledzimy poczynania opolskiej policji i losy porwanych pasażerów Dreamlinera. Spędzamy zatem czas zarówno na lądzie, jak i w powietrzu. W jednym i drugim miejscu dzieje się naprawdę dużo. Obydwa wątki są równie ciekawe. Zatem przeskakując między nimi, aż mnie skręcało żeby przekręcić te kilka stron i zobaczyć co dzieje u nieszczęśników z poprzednich rozdziałów. Zakończenie mogłoby smakować lepiej, gdyby nie było przesady z tym heroizmem, aaale jestem w stanie na to przymknąć oko. W końcu nie brałam się za powieść historyczną na temat katastrof lotniczych a thriller, mający na celu zapewnić rozrywkę i emocje – a ten cel został spełniony w 100%

Powieść przeczytałam dosłownie w 3 dni i ciężko mi się było od niej oderwać. Spełniła swoją rolę – to fajna, szybka lektura, która przyniosła mi dużo przyjemności, tej z kategorii “guilty pleasure”, czyli odpowiedź na pytanie jak zjeść ciastko i mieć ciastko;-)