Łączniczka "Zośki"

Danuta Rossman, z domu Zdanowicz, pojawiła się na świecie w 1922 roku, stając się częścią warszawskiej inteligencji. Jej młodość przypadła na burzliwy okres wojenny, podczas którego była zaangażowaną harcerką i niezastąpioną łączniczką Tadeusza Zawadzkiego "Zośki". Oprócz pełnienia tych ważnych ról, była przede wszystkim wesołą i pełną życia dziewczyną, która największą radość czerpała ze spotkań z przyjaciółmi ze szkół: liceum Batorego i gimnazjum Królowej Jadwigi, znanymi jako bohaterowie "Kamieni na szaniec". Taniec i śpiew były jej pasją, a mimo licznych adoratorów, dla niej najcenniejsza była przyjaźń.

W trakcie wojny Danuta aktywnie uczestniczyła w wielu akcjach zbrojnych, brała udział w Powstaniu Warszawskim, po którym została internowana w obozach jenieckich w Niemczech. Po zakończeniu wojny, razem ze swoim mężem, Janem Rossmanem, skupili się na odbudowie i rozwijaniu harcerstwa zarówno w kraju, jak i za granicą, wpływając na jego kształt w istotny sposób.

Danuta Rossman wyróżniała się silnym charakterem. Mimo ciężkich przeżyć, nie skarżyła się na swój los. Zamiast bezczynności, wybierała aktywność i angażowała się w wielowymiarową walkę przeciwko okupantowi, a przede wszystkim prowadziła wewnętrzną walkę duchową z samą sobą i o innych ludzi.

Książka "Łączniczka 'Zośki'" stanowi istotny głos w dyskusji o roli kobiet w czasie wojny, ilustrując, że ich wkład był nie do przecenienia i wykraczał poza tradycyjne wsparcie, pomoc i łączność. Ta publikacja autorstwa Doroty Majewskiej i Aleksandry Prykowskiej to zweryfikowany dokument życia Danuty Rossman, wzbogacony o wcześniej niepublikowane dokumenty i fotografie.