Księga Henocha. Księga wyklęta

Księga Henocha to jedna z najbardziej znanych apokryficznych ksiąg związanych ze Starym Testamentem. Włączona do zbioru świętych pism jedynie przez Kościół koptyjski, cieszy się także uznaniem w Kościele gruzińskim. W Kościele katolickim natomiast uznawana jest za księgę zakazaną, co przez wieki utrudniało jej poznanie. Księga Henocha przypisywana jest trzem apokryfom: wersji etiopskiej, słowiańskiej oraz hebrajskiej, z czego najpopularniejsza jest wersja etiopska. Składa się z pięciu części, poprzedzonych szczegółowym wstępem dotyczącym czasów ostatecznych. Pierwsza część, znana jako Księga czuwających, opowiada historię o połączeniu między aniołami a córkami ludzkimi, prowadzącą do narodzin gigantów, którzy według legendy przynieśli zło na ziemię. Druga część, Księga przypowieści, zajmuje się zagadnieniem sądu nad ludem, zmartwychwstaniem i nadejściem Mesjasza. Trzecia, Księga astronomiczna, pełna jest przepowiedni o kataklizmach, wyliczonych na podstawie kalendarza słonecznego i ruchu ciał niebieskich. W czwartej części, Księdze snów, autor dzieli się wizjami dotyczącymi czasów końca świata, przedstawiając ludzi jako zwierzęta. Piąta część, List Henocha, zapowiada nagrodę dla sprawiedliwych i karę dla grzeszników. Księga Henocha to dzieło intrygujące, które pobudza wyobraźnię i zadaje pytania inne niż te, które wynikają z judeochrześcijańskiej tradycji. Świat, jaki kreśli Henoch, różni się od tego, który znamy z nauk Jezusa, pozostając jednak równie zagadkowym i tajemniczym.