Kolory pawich piór

Po znalezieniu nowej ulubionej autorki w postaci Jojo Moyes, mam teraz misję przeczytania wszystkiego, co kiedykolwiek napisała, a dzisiejsza recenzja dotyczy “Kolorów pawich piór”, książki wydanej w 2019 roku. Podobnie jak w przypadku poprzedniej książki, którą czytałam - "Zakazany owoc", akcja rozgrywa się w dwóch ramach czasowych. Pierwsza to lata 60. i dotyczy głównie losów arystokratycznej rodziny Fairley-Hulmes, kiedy to młody dziedzic Douglas zakochuje się do szaleństwa w kobiecie poznanej na jednym z ich słynnych przyjęć. Athene Forster, która zawsze wyróżniała się w tłumie, jest piękna i pełna blasku, ale także egoistyczna i nieco dzika, jak na ówczesne standardy. Zaślepiony jej żywiołowością i duchem Douglas żeni się z nią, ale wkrótce żałuje, gdyż Athene nagle go opuszcza, by nawiązać romans z akwizytorem, ku zakłopotaniu i przerażeniu rodziny.

Obecnie bohaterką jest Suzanna Peacock, córka Athene, która nie miała łatwego życia w cieniu swojej owianej złą sławą matki. Jej ojciec Douglas ponownie się ożenił, a jego druga żona wychowała Suzannę jak własną córkę. Suzanna zawsze czuła, że nie należy do rodziny, a ojciec wolał jej przyrodnie rodzeństwo, gdyż ta boleśnie przypominała mu o jego pierwszej żonie. Na dodatek sama ma problemy w małżeństwie i nie wie, co zrobić, by było lepiej. Aby odwrócić uwagę od swoich problemów, Suzanna realizuje jedno ze swoich marzeń - otwiera sklep o nazwie Pawi Zakątek, w którym sprzedaje piękne i unikalne towary. Pomagają jej w tym nowi przyjaciele, Jessie i Alejandro. Kiedy dochodzi do tragedii, Suzanna uświadamia sobie prawdziwe znaczenie miłości i przyjaźni w rodzinie i zaczyna układać puzzle swojego życia.

Podobnie jak w przypadku "Zakazanego owocu", bardzo podobało mi się to, że akcja tej powieści rozgrywa się w dwóch ramach czasowych. Autorka wykonała fantastyczną pracę, przedstawiając scenę i wyjaśniając historię bohaterów, a jednocześnie tworząc wielowarstwową i intrygującą fabułę. Nie tylko zakochałam się po uszy w tej historii, ale też uważałam, że niektóre z postaci są naprawdę wspaniałe. Do moich ulubionych postaci należą: dzika Athene, niezawodny Alejandro i niespokojna, ale żywiołowa Jessie. W tej historii jest tak wiele różnych wątków, ale bardzo podobało mi się to, jak doświadczenia z przeszłości każdej z postaci zostały doskonale połączone w opowieść z wieloma ważnymi przesłaniami dotyczącymi rodziny i dbania o tych, których się kocha. Można by pomyśleć, że powieść z tyloma warstwami może nadmiernie skomplikować sprawę i utrudnić proces czytania, ale mogę szczerze powiedzieć, że dla mnie nigdy nie było to czynnikiem - po prostu cieszyłam się zanurzając się w życie fascynujących ludzi, których stworzyła Jojo Moyes. Kolejna przeczytana książka Jojo Moyes, kolejne kciuki w górę ode mnie!

Po znalezieniu nowej ulubionej autorki w postaci Jojo Moyes, mam teraz misję przeczytania wszystkiego, co kiedykolwiek napisała, a dzisiejsza recenzja dotyczy “Kolorów pawich piór”, książki wydanej w 2019 roku. Podobnie jak w przypadku poprzedniej książki, którą czytałam - "Zakazany owoc", akcja rozgrywa się w dwóch ramach czasowych. Pierwsza to lata 60. i dotyczy głównie losów arystokratycznej rodziny Fairley-Hulmes, kiedy to młody dziedzic Douglas zakochuje się do szaleństwa w kobiecie poznanej na jednym z ich słynnych przyjęć. Athene Forster, która zawsze wyróżniała się w tłumie, jest piękna i pełna blasku, ale także egoistyczna i nieco dzika, jak na ówczesne standardy. Zaślepiony jej żywiołowością i duchem Douglas żeni się z nią, ale wkrótce żałuje, gdyż Athene nagle go opuszcza, by nawiązać romans z akwizytorem, ku zakłopotaniu i przerażeniu rodziny.

Obecnie bohaterką jest Suzanna Peacock, córka Athene, która nie miała łatwego życia w cieniu swojej owianej złą sławą matki. Jej ojciec Douglas ponownie się ożenił, a jego druga żona wychowała Suzannę jak własną córkę. Suzanna zawsze czuła, że nie należy do rodziny, a ojciec wolał jej przyrodnie rodzeństwo, gdyż ta boleśnie przypominała mu o jego pierwszej żonie. Na dodatek sama ma problemy w małżeństwie i nie wie, co zrobić, by było lepiej. Aby odwrócić uwagę od swoich problemów, Suzanna realizuje jedno ze swoich marzeń - otwiera sklep o nazwie Pawi Zakątek, w którym sprzedaje piękne i unikalne towary. Pomagają jej w tym nowi przyjaciele, Jessie i Alejandro. Kiedy dochodzi do tragedii, Suzanna uświadamia sobie prawdziwe znaczenie miłości i przyjaźni w rodzinie i zaczyna układać puzzle swojego życia.

Podobnie jak w przypadku "Zakazanego owocu", bardzo podobało mi się to, że akcja tej powieści rozgrywa się w dwóch ramach czasowych. Autorka wykonała fantastyczną pracę, przedstawiając scenę i wyjaśniając historię bohaterów, a jednocześnie tworząc wielowarstwową i intrygującą fabułę. Nie tylko zakochałam się po uszy w tej historii, ale też uważałam, że niektóre z postaci są naprawdę wspaniałe. Do moich ulubionych postaci należą: dzika Athene, niezawodny Alejandro i niespokojna, ale żywiołowa Jessie. W tej historii jest tak wiele różnych wątków, ale bardzo podobało mi się to, jak doświadczenia z przeszłości każdej z postaci zostały doskonale połączone w opowieść z wieloma ważnymi przesłaniami dotyczącymi rodziny i dbania o tych, których się kocha. Można by pomyśleć, że powieść z tyloma warstwami może nadmiernie skomplikować sprawę i utrudnić proces czytania, ale mogę szczerze powiedzieć, że dla mnie nigdy nie było to czynnikiem - po prostu cieszyłam się zanurzając się w życie fascynujących ludzi, których stworzyła Jojo Moyes. Kolejna przeczytana książka Jojo Moyes, kolejne kciuki w górę ode mnie!

Zaczynając tę książkę, nie byłam pewna, w co się pakuję. Pod koniec byłam oczarowana tą historią.
W swingujących latach sześćdziesiątych rozpieszczona i pełna przepychu Athene wydaje się mieć wszystko, ale w pewnym momencie bardzo szybko traci popularność i znika, pozostawiając niemowlęcą córkę Suzannę. Córka ma trudne i skomplikowane relacje z pozostałą częścią rodziny, co prowadzi do złych uczuć i dystansu społecznego między nimi. Suzanna w końcu znajduje rodzaj wyzwolenia w sklepie, który otwiera w swojej wiosce. Tworzy zupełnie nową społeczność interesujących i troskliwych ludzi, którzy przekraczają próg jej sklepu. Dzięki nim Suzanna dowiaduje się więcej o prawdziwym świecie niż przez poprzednie 30 lat życia jako trudne, nastrojowe dziecko dobrze sytuowanej rodziny. Z czasem Suzanna dowiaduje się, że wiele z fundamentów, na których zbudowano jej dzieciństwo, młodość i małżeństwo, było kłamstwem i musi zmierzyć się z nieprzyjemną prawdą. To, jak dobrze poradzi sobie z tymi niepowodzeniami, jest miarą tego, jak daleko zaszła w swoim rozwoju osobistym.

Jojo Moyes porusza kilka kluczowych tematów - jednym z nich jest kwestia kłamstwa i dobrze pojętego oszustwa w zestawieniu z prawem do wiedzy. Innym jest rola, jaką w skomplikowanej sieci małżeństwa odgrywają pieniądze i status.

W niektórych momentach ta historia nie trzymała się kupy, ale byłam wystarczająco zainteresowana, by czytać dalej. Cieszę się, że to zrobiłam, ponieważ uważam, że ostatecznie jest to bardzo satysfakcjonująca książka.

Zaczynając tę książkę, nie byłam pewna, w co się pakuję. Pod koniec byłam oczarowana tą historią.
W swingujących latach sześćdziesiątych rozpieszczona i pełna przepychu Athene wydaje się mieć wszystko, ale w pewnym momencie bardzo szybko traci popularność i znika, pozostawiając niemowlęcą córkę Suzannę. Córka ma trudne i skomplikowane relacje z pozostałą częścią rodziny, co prowadzi do złych uczuć i dystansu społecznego między nimi. Suzanna w końcu znajduje rodzaj wyzwolenia w sklepie, który otwiera w swojej wiosce. Tworzy zupełnie nową społeczność interesujących i troskliwych ludzi, którzy przekraczają próg jej sklepu. Dzięki nim Suzanna dowiaduje się więcej o prawdziwym świecie niż przez poprzednie 30 lat życia jako trudne, nastrojowe dziecko dobrze sytuowanej rodziny. Z czasem Suzanna dowiaduje się, że wiele z fundamentów, na których zbudowano jej dzieciństwo, młodość i małżeństwo, było kłamstwem i musi zmierzyć się z nieprzyjemną prawdą. To, jak dobrze poradzi sobie z tymi niepowodzeniami, jest miarą tego, jak daleko zaszła w swoim rozwoju osobistym.

Jojo Moyes porusza kilka kluczowych tematów - jednym z nich jest kwestia kłamstwa i dobrze pojętego oszustwa w zestawieniu z prawem do wiedzy. Innym jest rola, jaką w skomplikowanej sieci małżeństwa odgrywają pieniądze i status.

W niektórych momentach ta historia nie trzymała się kupy, ale byłam wystarczająco zainteresowana, by czytać dalej. Cieszę się, że to zrobiłam, ponieważ uważam, że ostatecznie jest to bardzo satysfakcjonująca książka.