Kochaj mnie zawsze

<p>&nbsp;</p><p>Powieść historyczna z wielkim romansem w tle! W oczach kobiet pewnie pozycja obowiązkowa, a jaką ksiązką jest „Kochaj mnie zawsze” w oczach mężczyzny?&nbsp;</p><p>Po pierwsze, nieścisłości historyczne. Zwykle nie jestem "nazistą dokładności" jeśli chodzi o faktologie książek innych niż naukowo - historyczne. W końcu to fikcja i ma służyć rozrywce…. Jednak kiedy autor przedstawia rzeczy tak sprzeczne w czasie i miejscu, że nie można się nawet zorientować, w której dekadzie ma się dziać opisana historia, to jest to dość kiepskie w percepcji bardziej zorientowanych fanów literatury pieknej. W pewnym momencie rodzina bohatera wspomina o "kalifornijskiej gorączce złota" jako sposobie na zebranie pieniędzy. No dobrze, więc każe nam się domyślać, że to musi się dziać w latach 50. XIX wieku, prawda? A przecież opisy ubrań i fakt, że wszyscy bohaterowie podróżują autokarem (nie ma mowy o pociągach) oznacza, że to nie mogą być lata 50-te XIX wieku!!! &nbsp;A potem autorka wykorzystuje jako główny punkt fabularny szkocką tradycję "reaving" (która i tak napisała niepoprawnie. Powinno być "reiving"), która jest w zasadzie zorganizowaną kradzieżą od Anglików. Takie zachowanie było w zasadzie przeszłością już w połowie 1700 roku. Czyli albo 1850, 1805 (według ubrań) albo 1690? Dzieciak z liceum z podręcznikiem do historii mógł się lepiej postarać pisząc opowiadanie.</p><p>Po drugie, jednowymiarowe postacie. Bohater jest szaleńczo zakochany w mężatce, a bohaterkę postrzega jako irytującą termagantkę (tak, drogi autorze, zdajemy sobie sprawę, że posiadasz tezaurus). Następnie, bez żadnego logicznego powodu, pojawia się nagle zainteresowany bohaterką tej historii męzczyzna. Potem, zaledwie kilka stron później, szaleńczo się w niej zakochuje. Dlaczego? Co się stało, do cholery? Nic, ot co. Jest to pusty zwrot sentymentu, który prowadzi nas do przekonania, że autorka jest albo leniwa, albo miała na myśli napisanie postaci, która naprawdę była tak ulotna, wręcz metafizyczna niczym matka Jezusa.&nbsp;</p><p>Bohaterka wciąż wątpi w to, że bohater ją kocha i wymyśla w swoim umyśle coraz bardziej absurdalne wyjaśnienia dla wszystkich miłych, kochanych zachowań, które on okazuje wobec niej. To absurdalne. Ta linia jest do przyjęcia, jeśli bohater naprawdę jest podły w swoich intencjach lub jeśli jest emocjonalnie zdystansowany i nie okazuje swoich uczuć. Tutaj mamy gorącokrwistego Szkota, który nie robi nic ALE okazuje uczucia, wprost, a mimo to ona nadal ma wątpliwości. Po prostu skromny wygląd (nie jest brzydki) nie jest wystarczającym wytłumaczeniem dla wątpliwości bohaterki. Autorka powinna była zbudować bardziej wyniszczającą historię, jeśli chciała, żebyśmy w to uwierzyli. W przeciwnym razie bohaterka jest po prostu neurotyczna.</p><p>Wreszcie, zwroty akcji (ojciec bohaterki i jego przeszłość) są po prostu mocno zagmatwane. Wydaje nam się, że znamy prawdę, potem on się upija i wyjawia "prawdziwą prawdę"... A potem dowiadujemy się, że to wszystko zmyślił, mimo że był pijany i rzekomo "dał się podejść". Pomysł postacią ojca głównej bohaterki wydał mi się zupełnie niepotrzebny i bardzo słabo przemyślany. Cała historia mogłaby się obejść bez tego wszystkiego.</p><p>Johanna Lindsey rzadko zawodziła mnie swoimi romansami, ale ten wypadł nieco gorzej niż zwykle. Choć były aspekty tej historii, które całkiem mi się podobały, brakowało jej głębi postaci, aby zdobyć emocjonalne zainteresowanie w oczach czytelnika. Jak wspomniałem wyżej, bohater wydaje się zbyt powierzchowny i czasami zbyt bezduszny w swoich kontaktach z bohaterką. Uważa, że kocha księżną i kontynuuje pościg za nią, mimo że jest ona zamężna, a jednocześnie uwodzi dziewicę i czyni to zupełnie bez skrupułów. Nie było tu widocznej jakieś głębokiej troski i czułości wobec jego ukochanej, aby uczynić tę historię romansem chwytającym za serce i odbierającym oddech podczas wertowania kolejnych stron książki. Bohaterka była po prostu trochę zbyt łatwo kontrolowana prze innych, aby uczynić ją ekscytującą. Przez całą historię głównie czułem dla niej litość. Zdecydowanie nie był to romans, który wpadłby do mojej rubryki "Niezapominajki".&nbsp;</p><p>Mimo to polecam „Kochaj mnie zawsze” czytelnikom rozkochanym w romansach, gdzie nie jest oczywistym jak sama historia się skończy, to wielki plus tej książki, mimo kilku nieścisłości czy nietrafionych pomysłów, autorka wciąż uwodnią, ze szkocka jest dobra nie tylko whisky, ale również literatura piękna;-)&nbsp;</p>

<p>Odkąd odkryłam Skupszop, jeśli tylko znalazłam książkę, którą chciałam przeczytać, bo zaintrygował mnie jej blurb, zawsze sprawdzałabym recenzje. I przez większość czasu, skończyłoby się na tym, że nie chciałabym już czytać takiej książki. Tak trudno jest znaleźć książkę, która trafia w moje gusta, że staram się oprzeć pokusie wcześniejszego czytania recenzji, żeby faktycznie dać niektórym książkom szansę i poznać je na …świeżości umysłu! Uwielbiam kilka książek Lindsey, więc powiedziałam sobie, że ta też będzie dobra – czy intuicja i tym razem mi dobrze podpowiedziała?&nbsp;</p><p>Zaczęłam czytać pierwszy rozdział i byłam trochę zirytowana dialogami, "Dinna" i "Tae", ale powiedziałam sobie, że ów początkowe uprzedzenie mi przejdzie (nie przeszło). W każdym razie, w pierwszym rozdziale bohater, MacGregor (już zapomniałam jego imię, a minęło dopiero 5 godzin) ciągle wspomina o pięknej kobiecie o imieniu Megan. Jest w niej bardzo zadurzony i dlatego zaczynam myśleć, że to właśnie z tą dziewczyną skończy się jego historia i cały happend właściwy dla romansów. Dlatego byłam tak zdezorientowana, kiedy drugi rozdział jest o Kimberly….. Czy Megan to jej drugie imię? Czy ona zmienia nazwisko? Co się dzieje?</p><p>A potem dochodzimy do rozdziału trzeciego i zaczyna się on od nazwiska Megan St. James. OOOOOH. Ta Megan. Wtedy zrozumiałem. Wtedy zrozumiałam, że powinnam była sprawdzić tę książkę wcześniej i pewnie zyskałabym dzięki temu ogólny pogląd na jej skomplikowaną formę :D &nbsp;</p><p>Osobiście nie zakochałam się w MacGregorze. Denerwował mnie za każdym razem, gdy mówił, a jego głupi akcent tylko potęgował moją irytację. Jego obsesja na punkcie Megan doprowadzała mnie do takiego szału, że rozważałam odłożenie tego na moją półkę pełną dziwnych książek. Jedynym powodem, dla którego tego nie zrobiłam jest fakt, że z natury jestem ciekawska, a kolejne strony rozkręcały historię i robiło się co raz ciekawiej;-)&nbsp;</p><p>To co mi się podobało w tej książce najmocniej to główna bohaterka powieści. Chciałam zobaczyć jak stawia na nogi gospodarstwo MacGregora swoimi umiejętnościami zarzadzania ogniskiem domowym, zyskać dzięki temu uznanie i szacunek arystokratów wokół niej samej.&nbsp;</p><p>Żałuję, że nie zderzyłam się z ów powieścią najpierw w formie Audio – dlaczego? Otóż cały ten szkocki klimacik prawdopodobnie eksplodowałby w mojej głowie, fakt, że przed laty spędziłam na emigracji czas w Edynburgu zdecydowanie obudził sentymenty i wspomnienia. Pewnie to nadrobię niebawem, a tym z was, którzy cenią romanse osadzone w historycznym tle literatury brytyjskiej polecam „Kochaj mnie na zawsze”!:-)</p>