Kijów 1018

W dniu 14 sierpnia 1018 roku, majestatyczny Kijów, będący centrum Rusi, otworzył swoje bramy przed wojskami polskimi, uznając zwierzchnictwo Bolesława Chrobrego. Było to efektowne zakończenie szybkiej kampanii kijowskiej, którą dowodził polski książę. Oficjalnie, celem tej wyprawy była chęć przywrócenia na kijowski tron Światopełka, starszego brata Jarosława, a także zięcia Chrobrego oraz uwolnienie jego małżonki, córki polskiego władcy trzymanej w niewoli. Polska armia, wsparta oddziałami niemieckimi i węgierskimi, wyruszyła w połowie lipca na wschodnią granicę Polski, aby odeprzeć najazd ruski. Po 22 lipca 1018 roku, w pobliżu polskiej fortecy Wołyń nad Bugiem, rozegrała się krwawa walka.

W zaciętej bitwie, polskie wojsko odniosło spektakularne zwycięstwo, całkowicie rozbijając siły Rusi Kijowskiej. Następnie Chrobry, niestrudzony po wygranej, ruszył w kierunku Kijowa, zdobywając po drodze wiele grodów. Gdy 14 sierpnia Polacy dotarli pod oblężony Kijów, wspierani przez sprzymierzeńców z ludu Pieczyngów, mieszkańcy Kijowa stracili resztki odwagi i wpuścili polskie wojska, poddając miasto Bolesławowi Chrobremu. Jak wspomina Gall Anonim, od tamtej pory Ruś przez długi czas płaciła Polsce daninę.