Jakoby

W poszukiwaniu istoty ukrytej za zasłoną języka, Uta Przyboś przedstawia wyjątkowe podejście do twórczości poetyckiej. W swym najnowszym zbiorze, badanie granic możliwości języka nie jest dowodem na brak inspiracji, lecz manifestacją dojrzałego zrozumienia jego ograniczeń. Język okazuje się narzędziem niedoskonałym, niezdolnym do oddania w pełni głębi ludzkich doświadczeń i odczuć. W rzeczywistości, burze olśnień, nagłe objawienia czy triumfalne odkrycia pozostają często poza zasięgiem słów.

W jednym z wierszy Przyboś prezentuje paradoksalne określenie: jawienie niejasnego oczywistości, które przywołuje na myśl platońską jaskinię i jej cienie. To podejście oddala od prostego poetyckiego triumfu nad rzeczywistością, zamiast tego kierując uwagę na jej skomplikowaną, nieuchwytną naturę. Autorka nie koncentruje się na doszukiwaniu się radykalnej prawdy, lecz raczej wnikliwie bada zawiłości, jakie niesie ze sobą mglista istota rzeczy.

Zamiast prostego dążenia do sedna, Przyboś eksploruje każde zakamarki labiryntu, czule dotykając jego ścian i z uwagą notując wszystkie napotkane przeszkody. Każde błędne kółko na tej drodze okazuje się warte uwagi, wzbogacając głębsze zrozumienie poetyckiej podróży.