Ja, która nie poznałam mężczyzn

Powieść ta pasjonująco zgłębia tematy samotności i kobiecej przyjaźni w alternatywnej rzeczywistości, w której mężczyźni nie odgrywają już roli. Główna bohaterka, pozbawiona imienia, wiedzie swoje dni w podziemnym więzieniu w otoczeniu trzydziestu dziewięciu kobiet. Ich życie toczy się pod czujnym okiem milczących strażników, którzy nigdy się do nich nie odzywają. Te kobiety pozbawione są wspomnień o swojej przeszłości i poczucia czasu, co sprawia, że ich wcześniejsze życie pozostaje dla nich tylko mglistym wspomnieniem.

Dziewczyna nie ma pojęcia, za co została skazana na takie życie, ani nie zna świata poza więzieniem. Jej wyobrażenie o rzeczywistości na zewnątrz opiera się jedynie na opowieściach współwięźniarek. Pewnego dnia jednak dochodzi do niespodziewanej zmiany – alarm wywołuje zniknięcie nadzorców. Przed dziewczyną otwiera się nowy, nieznany świat pełen wyzwań i niepewności, w którym musi odnaleźć samą siebie. Powstają pytania: czym właściwie jest wolność w kontekście tej opowieści? Jak doszło do powstania tego dystopijnego świata – czy został on opuszczony, padł ofiarą wirusa, czy może był areną inwazji?