Hiroszima

Słońce wschodziło nad Hiroszimą 6 sierpnia 1945 roku. Było kilka minut po godzinie ósmej rano, kiedy panna Sasaki, pracownik działu kadr, zerkała w stronę koleżanki. W tym samym czasie, pani Nakamura, wdowa po krawcu, stała przy oknie w kuchni. Natomiast Terufumi Sasaki, chirurg z Czerwonego Krzyża, przemierzał korytarz szpitala, trzymając w ręku próbkę krwi. Chwilę później błysk światła wstrząsnął miastem, a dźwięk eksplozji dotarł z niepokojącym opóźnieniem. To był początek ery atomowej.

Po zakończeniu II wojny światowej niewielu zdawało sobie sprawę z pełnej grozy wydarzeń w Hiroszimie i Nagasaki. John Hersey, młody reporter, podjął próbę dotarcia do tych, którzy przeżyli tę tragedię. Efektem jego pracy był artykuł opublikowany 31 sierpnia 1946 roku w specjalnym wydaniu „New Yorkera”. Wydanie to było w całości poświęcone jego reportażowi, bez żadnych innych artykułów czy komentarzy.

Hersey przedstawił dramatyczne godziny po wybuchu z unikalną wstrzemięźliwością i dbałością o szczegóły, koncentrując się na ludzkich przeżyciach. Jego tekst, uznawany za kluczowy reportaż XX wieku, unikał komentarzy politycznych na temat decyzji prezydenta Trumana, przedstawiając zamiast tego osobiste opowieści osób, które znalazły się w sercu tragedii.

Zachwycony głębią tego dzieła Albert Einstein napisał 6 września 1946 roku do członków Emergency Committee of Atomic Scientists, zaznaczając, że Hersey ujął przerażające skutki użycia bomby atomowej w społeczeństwie. Praca Herseya, oparta na licznych wywiadach z ocalałymi, koncentrowała się na ludzkiej tragedii, nadając jej niezwykłą siłę wyrazu. Reportaż ten stał się kamieniem milowym w dziennikarstwie amerykańskim, a jego znaczenie pozostaje niepodważalne do dziś.