Harry Potter i Insygnia Śmierci. Tom 7

W ostatniej powieści z serii J.K. Rowling zabiera czytelników w przygodę, jakiej jeszcze nie było - linia fabularna, na którą fani serii czekali przez sześć poprzednich powieści w końcu znajduje swój finał! Harry Potter przygotowuje się do ostatecznego starcia z Lordem Voldemortem, w którym tylko jeden Z nich może przetrwać. Dobro kontra Zło - jeśli kiedykolwiek istniała taka wyraźna i symboliczna interakcja, to na pewno nie była ona dedykowana dla dzieci jak tutaj:-) <br> <br> Rowling rozwija historię inaczej niż w poprzednich częściach, w których rok szkolny służył za tło dla całej opowieści. Tę książkę czyta się raczej jak podróż w czasie z powieści fantasy - po drodze spotyka się różne stworzenia, odkrywa cenne przedmioty, a epicka bitwa okazuje się kulminacyjnym momentem narracji. Rowling nie skąpi napięcia i adrenaliny czytelnikowi, trzyma swoich fanów przylepionych do strony aż do ostatniego zdania, ale nawet wtedy nie daje spokoju bo w głowie natychmiast pojawia się mnóstwo pytań! <br> <br> Po długim oczekiwaniu Harry może wreszcie osiąga wiek siedemnastu lat. Po licznych nieszczęściach, jakie spotkały go pod koniec Szóstego Roku, Harry jest gotowy wypełnić przepowiednię i rozpocznie podróż, by pokonać Lorda Voldemorta, chroniąc dobro przed szponami jego zakus. Po tym, jak kłopotliwi Dursleyowie niechętnie zgodzili się ukryć, by Śmierciożercy nie mogli ich dopaść, Harry wraz z Ronem i Hermioną wyrusza na poszukiwanie pozostałych horkruksów, o których Dumbledore mówił przed swoją śmiercią. Zniszczenie tych horkruksów to jedyny sposób, by raz na zawsze zgładzić Voldemorta.<br> <br> Po tym, jak plan przeniesienia Harry'ego w bezpieczne miejsce za pomocą kilku sobowtórów nie powiódł się, pojawiają się wątpliwości, czy było warto. Nie ma jednak wątpliwości co do słuszności planu i cała trójka naszych ulubionych bohaterów wyrusza w drogę. A gdyby tego było mało, na jaw wychodzą plotki o przeszłości Dumbledore'a, które w biografii byłego dyrektora Hogwartu przynoszą więcej brudu niż chwały. Harry zaczyna się zastanawiać, jak dobrze znał tego człowieka i czy nie kryje się za nim jakaś ciemna strona mocy. Na Rona, Hermionę i Harry'ego czyha wiele pułapek i zmagań, które prowadzą do walki i bolesnych odkryć. Ron jest zdenerwowany, gdy czuje, że został oszukany, i ucieka! <br> <br> Harry i Hermiona są załamani, że ich najbliższy przyjaciel ich opuścił i szukają odpowiedzi w Dolinie Godryka. Voldemort niemal ich tam zabija, sprawiając, że czują się tak, jakby Czarny Pan przewidywał każdy ich ruch. Co gorsza, w trakcie potyczki złamana zostaje różdżka Harry'ego, przez co w najgorszym momencie zostają bez odpowiedniej ochrony. Niewiele może ich ochronić, poza rozsądkiem, który z każdą chwilą staje się coraz bardziej widoczny!<br> <br> Tygodnie później dochodzi do kolejnego starcia, w którym Harry prawie ginie! Jego wybawieniem okazuje się przepraszający Ron, który przybywa w samą porę. Kto by się spodziewał, co? Używając miecza Gryffindora, cała trójka niszczy kolejny horkruks i dowiaduje się o pochodzeniu tajemniczej trójki magicznych przedmiotów zwanych Śmiercionośnymi Komnatami. Mówi się, że każdy, kto posiada wszystkie trzy przedmioty, może "posiąść" śmierć, co może być jednym ze sposobów na pokonanie Voldemorta. Nie jest to jednak takie łatwe, jak się wydaje, do czego Harry zdążył się już przyzwyczaić na przestrzeni całej swojej historii :D <br> <br> Zbliżając się do ostatecznego starcia, Harry uświadamia sobie, że być może będzie musiał poświęcić wszystko, by ocalić innych. Jakkolwiek heroicznie to brzmi, rzadko się zdarza, by ktoś w wieku siedemnastu lat tak łatwo do tego …. dorósł? Czy Harry zgodzi się umrzeć, by ratować innych? Czy potrafi przełknąć życie bez siebie, nawet jeśli oznacza to śmierć Voldemorta? Przepowiednie Dumbledore'a zbiegają się w czasie i Harry musi walczyć dalej, zapominając o tym, co mówili inni. Przypadkowe spotkanie z duchową postacią Dumbledore'a otwiera Harry'emu umysł na nowe rozwiązania. <br> <br> W końcu dochodzi do ostatecznej rozgrywki, w której Harry i Voldemort stają naprzeciw siebie. Nikt inny nie może się wtrącać, a rozmowa niewiele może pomóc…. Harry dokonał wyboru - dla swoich przyjaciół, rodziny i siebie samego. Śmierć już go nie przeraża, jeśli dzięki niej inni mogą spać spokojnie. Nadszedł czas na zaklęcie, jakiego jeszcze nie było użyte... i trochę szczęścia od brodacza Merlina!<br> <br> Z biegiem czasu intensywność i zwroty akcji tej serii zdecydowanie wzrastały. W tej powieści J.K. Rowling oferuje czytelnikom coś, co w mniejszym stopniu jest opowieścią, a bardziej epicką przygodą, która przesuwa serię w sferę fantastyki (wcześniej nie było to możliwe w takim stopniu). Złożona natura tej historii ukazuje głębszy zestaw tematów, które dojrzały czytelnik z łatwością zrozumie, stanowią one bowiem wprost nawiązania do problemow, z jakimi borykają się nastolatkowie, wkraczający w wiek dorosły. Mój przyjaciel stwierdził, że Rowling zdecydowanie pisała te ostatnie powieści z nadzieją, że jej czytelnik dojrzał, tak jak Harry, i będzie w stanie zrozumieć niuanse. <br> <br> Obserwujemy, jak Harry godzi się ze świadomością, że tylko on może odeprzeć Lorda Voldemorta. Jak nastoletni Jezus, Harry nie może odwrócić się od przeznazenia, nawet jeśli od czasu do czasu go kwestionuje. Harry przeszedł drogę od chłopca z tajemniczą blizną do jedynej osoby, która może ocalić świat ze szponów zła. Jakkolwiek dramatycznie to brzmi, fani serii z pewnością się z tym zgodzą, ponieważ dostrzegą, jak bardzo Harry rozwinął się po drodze. Nie brakuje jednak momentów nastoletniej "normalności", kiedy Harry szuka miłości i akceptacji, a także chce się odwrócić i pozwolić, by ktoś inny zajął się ciężkimi sprawami w chwilach swojej własnej…. słabości. Tak czarodziej nasz ulubiony miewa gorsze dni i czyni go to mega wiarygodnym w oczach czytelnika! <br> <br> Rowling rozwinęła swoje postacie drugoplanowe w całej serii, pozwalając czytelnikowi wybrać tych spośród nich, których lubi i których syczą, oraz tych, których najlepiej zostawić poza wyimaginowanym namiotem własnej wyobraźni podczas wieczornego seansu literackiego! :D . <br> <br> Z drugiej jednak strony w epickiej powieści, takiej jak ta, nadszedł czas, by, że tak powiem, stado czarnych owieczek zostało stłumione. Wielu bohaterów, którzy wywarli na nas wpływ, powraca, niemal jak kameleony, a Rowling wzbogaca narrację o interakcje z nimi w najmniej spodziewanych momentach!. Fani serii z pewnością ucieszą się z tego, jak zostało to ukazane, choć z pewnością znajdą się tacy, których odejście nie zostanie łatwo zaakceptowane przez większą społeczność czytelników, wszyscy wiemy o kogo chodzi;-)<br> <br> Harry Potter to bardzo złożona i wielowarstwowa powieść - istnieje motyw podróży, który służy jako oś fabularna, ale także mniejsze i większe wydarzenia w każdym jednym rozdziale. Linie fabularne łączą się lub rozmywają, w zależności od tego, co Rowling chce zrobić, ale ostateczny cel jest jasny przez cały czas. Dojrzewanie Harry'ego zbliża się wielkimi krokami, a ostateczna bitwa z pewnością wyznaczy granice jego dorosłości.<br> <br> To z pewnością najbardziej absorbująca umysłowo powieść, nie mogłem sobie pozwolić na chwilę wytchnienia, próbując nadać sens splatającym się ze sobą kolejnym wątkom. Młodego czytelnika szybko otrzeźwi prawda, że nie zawsze wszystko będzie pozytywne, a dobro z pewnością zatriumfuje nad złem. Mimo to pojawia się promyk nadziei, choć czasem nikły, Rowling ma bowiem, tendencje wodzenia za nos swoich czytelników, mylenia tropów. <br> <br> Symbolika Dobra i Zła nie umknęła wielu osobom, choć jestem pewien, że niektórzy chcieliby czegoś nieco bardziej zniuansowanego. To jest wojna i Harry musi zdać sobie sprawę, że Voldemort nie jest jednym z tych, którzy się poddają, lecz chcą naprawić to, co jego rodzina zrobiła w noc Hallowe'en 1981. Rowling kreśli szalenie zawiłą narracją, która splata w całość mocną historię i dostarcza niezliczonych przygód bohaterów w dobrze opracowanych rozdziałach. <br> <br> Uwielbiam tę podróż, zbliżyła mnie ona do mojego syna, kilku moich najdroższych przyjaciół i pomogła mi dotrzeć do części mnie samego, o której istnieniu nie miałem pojęcia.

W ostatniej powieści z serii J.K. Rowling zabiera czytelników w przygodę, jakiej jeszcze nie było - linia fabularna, na którą fani serii czekali przez sześć poprzednich powieści w końcu znajduje swój finał! Harry Potter przygotowuje się do ostatecznego starcia z Lordem Voldemortem, w którym tylko jeden Z nich może przetrwać. Dobro kontra Zło - jeśli kiedykolwiek istniała taka wyraźna i symboliczna interakcja, to na pewno nie była ona dedykowana dla dzieci jak tutaj:-) <br> <br> Rowling rozwija historię inaczej niż w poprzednich częściach, w których rok szkolny służył za tło dla całej opowieści. Tę książkę czyta się raczej jak podróż w czasie z powieści fantasy - po drodze spotyka się różne stworzenia, odkrywa cenne przedmioty, a epicka bitwa okazuje się kulminacyjnym momentem narracji. Rowling nie skąpi napięcia i adrenaliny czytelnikowi, trzyma swoich fanów przylepionych do strony aż do ostatniego zdania, ale nawet wtedy nie daje spokoju bo w głowie natychmiast pojawia się mnóstwo pytań! <br> <br> Po długim oczekiwaniu Harry może wreszcie osiąga wiek siedemnastu lat. Po licznych nieszczęściach, jakie spotkały go pod koniec Szóstego Roku, Harry jest gotowy wypełnić przepowiednię i rozpocznie podróż, by pokonać Lorda Voldemorta, chroniąc dobro przed szponami jego zakus. Po tym, jak kłopotliwi Dursleyowie niechętnie zgodzili się ukryć, by Śmierciożercy nie mogli ich dopaść, Harry wraz z Ronem i Hermioną wyrusza na poszukiwanie pozostałych horkruksów, o których Dumbledore mówił przed swoją śmiercią. Zniszczenie tych horkruksów to jedyny sposób, by raz na zawsze zgładzić Voldemorta.<br> <br> Po tym, jak plan przeniesienia Harry'ego w bezpieczne miejsce za pomocą kilku sobowtórów nie powiódł się, pojawiają się wątpliwości, czy było warto. Nie ma jednak wątpliwości co do słuszności planu i cała trójka naszych ulubionych bohaterów wyrusza w drogę. A gdyby tego było mało, na jaw wychodzą plotki o przeszłości Dumbledore'a, które w biografii byłego dyrektora Hogwartu przynoszą więcej brudu niż chwały. Harry zaczyna się zastanawiać, jak dobrze znał tego człowieka i czy nie kryje się za nim jakaś ciemna strona mocy. Na Rona, Hermionę i Harry'ego czyha wiele pułapek i zmagań, które prowadzą do walki i bolesnych odkryć. Ron jest zdenerwowany, gdy czuje, że został oszukany, i ucieka! <br> <br> Harry i Hermiona są załamani, że ich najbliższy przyjaciel ich opuścił i szukają odpowiedzi w Dolinie Godryka. Voldemort niemal ich tam zabija, sprawiając, że czują się tak, jakby Czarny Pan przewidywał każdy ich ruch. Co gorsza, w trakcie potyczki złamana zostaje różdżka Harry'ego, przez co w najgorszym momencie zostają bez odpowiedniej ochrony. Niewiele może ich ochronić, poza rozsądkiem, który z każdą chwilą staje się coraz bardziej widoczny!<br> <br> Tygodnie później dochodzi do kolejnego starcia, w którym Harry prawie ginie! Jego wybawieniem okazuje się przepraszający Ron, który przybywa w samą porę. Kto by się spodziewał, co? Używając miecza Gryffindora, cała trójka niszczy kolejny horkruks i dowiaduje się o pochodzeniu tajemniczej trójki magicznych przedmiotów zwanych Śmiercionośnymi Komnatami. Mówi się, że każdy, kto posiada wszystkie trzy przedmioty, może "posiąść" śmierć, co może być jednym ze sposobów na pokonanie Voldemorta. Nie jest to jednak takie łatwe, jak się wydaje, do czego Harry zdążył się już przyzwyczaić na przestrzeni całej swojej historii :D <br> <br> Zbliżając się do ostatecznego starcia, Harry uświadamia sobie, że być może będzie musiał poświęcić wszystko, by ocalić innych. Jakkolwiek heroicznie to brzmi, rzadko się zdarza, by ktoś w wieku siedemnastu lat tak łatwo do tego …. dorósł? Czy Harry zgodzi się umrzeć, by ratować innych? Czy potrafi przełknąć życie bez siebie, nawet jeśli oznacza to śmierć Voldemorta? Przepowiednie Dumbledore'a zbiegają się w czasie i Harry musi walczyć dalej, zapominając o tym, co mówili inni. Przypadkowe spotkanie z duchową postacią Dumbledore'a otwiera Harry'emu umysł na nowe rozwiązania. <br> <br> W końcu dochodzi do ostatecznej rozgrywki, w której Harry i Voldemort stają naprzeciw siebie. Nikt inny nie może się wtrącać, a rozmowa niewiele może pomóc…. Harry dokonał wyboru - dla swoich przyjaciół, rodziny i siebie samego. Śmierć już go nie przeraża, jeśli dzięki niej inni mogą spać spokojnie. Nadszedł czas na zaklęcie, jakiego jeszcze nie było użyte... i trochę szczęścia od brodacza Merlina!<br> <br> Z biegiem czasu intensywność i zwroty akcji tej serii zdecydowanie wzrastały. W tej powieści J.K. Rowling oferuje czytelnikom coś, co w mniejszym stopniu jest opowieścią, a bardziej epicką przygodą, która przesuwa serię w sferę fantastyki (wcześniej nie było to możliwe w takim stopniu). Złożona natura tej historii ukazuje głębszy zestaw tematów, które dojrzały czytelnik z łatwością zrozumie, stanowią one bowiem wprost nawiązania do problemow, z jakimi borykają się nastolatkowie, wkraczający w wiek dorosły. Mój przyjaciel stwierdził, że Rowling zdecydowanie pisała te ostatnie powieści z nadzieją, że jej czytelnik dojrzał, tak jak Harry, i będzie w stanie zrozumieć niuanse. <br> <br> Obserwujemy, jak Harry godzi się ze świadomością, że tylko on może odeprzeć Lorda Voldemorta. Jak nastoletni Jezus, Harry nie może odwrócić się od przeznazenia, nawet jeśli od czasu do czasu go kwestionuje. Harry przeszedł drogę od chłopca z tajemniczą blizną do jedynej osoby, która może ocalić świat ze szponów zła. Jakkolwiek dramatycznie to brzmi, fani serii z pewnością się z tym zgodzą, ponieważ dostrzegą, jak bardzo Harry rozwinął się po drodze. Nie brakuje jednak momentów nastoletniej "normalności", kiedy Harry szuka miłości i akceptacji, a także chce się odwrócić i pozwolić, by ktoś inny zajął się ciężkimi sprawami w chwilach swojej własnej…. słabości. Tak czarodziej nasz ulubiony miewa gorsze dni i czyni go to mega wiarygodnym w oczach czytelnika! <br> <br> Rowling rozwinęła swoje postacie drugoplanowe w całej serii, pozwalając czytelnikowi wybrać tych spośród nich, których lubi i których syczą, oraz tych, których najlepiej zostawić poza wyimaginowanym namiotem własnej wyobraźni podczas wieczornego seansu literackiego! :D . <br> <br> Z drugiej jednak strony w epickiej powieści, takiej jak ta, nadszedł czas, by, że tak powiem, stado czarnych owieczek zostało stłumione. Wielu bohaterów, którzy wywarli na nas wpływ, powraca, niemal jak kameleony, a Rowling wzbogaca narrację o interakcje z nimi w najmniej spodziewanych momentach!. Fani serii z pewnością ucieszą się z tego, jak zostało to ukazane, choć z pewnością znajdą się tacy, których odejście nie zostanie łatwo zaakceptowane przez większą społeczność czytelników, wszyscy wiemy o kogo chodzi;-)<br> <br> Harry Potter to bardzo złożona i wielowarstwowa powieść - istnieje motyw podróży, który służy jako oś fabularna, ale także mniejsze i większe wydarzenia w każdym jednym rozdziale. Linie fabularne łączą się lub rozmywają, w zależności od tego, co Rowling chce zrobić, ale ostateczny cel jest jasny przez cały czas. Dojrzewanie Harry'ego zbliża się wielkimi krokami, a ostateczna bitwa z pewnością wyznaczy granice jego dorosłości.<br> <br> To z pewnością najbardziej absorbująca umysłowo powieść, nie mogłem sobie pozwolić na chwilę wytchnienia, próbując nadać sens splatającym się ze sobą kolejnym wątkom. Młodego czytelnika szybko otrzeźwi prawda, że nie zawsze wszystko będzie pozytywne, a dobro z pewnością zatriumfuje nad złem. Mimo to pojawia się promyk nadziei, choć czasem nikły, Rowling ma bowiem, tendencje wodzenia za nos swoich czytelników, mylenia tropów. <br> <br> Symbolika Dobra i Zła nie umknęła wielu osobom, choć jestem pewien, że niektórzy chcieliby czegoś nieco bardziej zniuansowanego. To jest wojna i Harry musi zdać sobie sprawę, że Voldemort nie jest jednym z tych, którzy się poddają, lecz chcą naprawić to, co jego rodzina zrobiła w noc Hallowe'en 1981. Rowling kreśli szalenie zawiłą narracją, która splata w całość mocną historię i dostarcza niezliczonych przygód bohaterów w dobrze opracowanych rozdziałach. <br> <br> Uwielbiam tę podróż, zbliżyła mnie ona do mojego syna, kilku moich najdroższych przyjaciół i pomogła mi dotrzeć do części mnie samego, o której istnieniu nie miałem pojęcia.

4+ z 5 gwiazdek dla Harry'ego Pottera i Insygniów Śmierci, siódmej i podobno ostatniej książki J.K. Rowling z 2007 roku…. Później wydano jeszcze "Przeklęte dziecko"... czy seria zatem naprawdę się skończyła? Nie w naszych sercach i umysłach, moi przyjaciele! Jest to ten rodzaj literatury, które można czytać w każdym wieku i czuć z nimi głęboką związanym emocjonalnie. Można ją przeczytać ponownie i obejrzeć film tego samego dnia i się przy tym nie nudzić ani nie czuć potrzeby robienia czegokolwiek innego. Kiedy w weekend w telewizji puszczają filmy z serii HP, nie trzeba mnie dwa razy wołać na seans;-) Bohaterowie są wspaniali, a fabuła jest genialna! W tej ostatniej książce z serii, kiedy kolejne niespodzianki serwowane przez autorkę niemal wybuchają z wnętrza naszego małego kielicha ognia, znajdujemy w nim nirwanę, rodzaj spokoju, który zaskakuje, pożegnania wywołują częsciej melancholie i nostalgię, ale tym razem mam poczucie, że akcja HP została idealnie nakreślona, i jak śpiewał Perfekt “Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść niepokonanym”, HP wybrał dobry moment! Od dramatu po szok, od smutku po piękno, Insygnia Śmierci na nowo odkrywają znaczenie emocjonalnego rollercoastera. Bez względu na to, czy przeczytałeś całą serię, czy dopiero wziąłeś do ręki ostatnią, poczujesz siłę drzemiącą w tym tekście... zwłaszcza jeśli weźmiesz pod uwagę, że wszystko zaczęło się od niewinnego i przerażonego chłopca, który mieszkał pod schodami przy Privet Drive 4. Wszyscy jesteśmy Harrym Potterem w pewnym momencie naszego życia! Znajdujesz siebie w nim gdy byłeś dzieckiem szukającym kogoś, kto by Cię pokochał, a może teraz, gdy jesteś dorosły i patrzysz wstecz, dostrzegasz w wyborach Harrego swoje własne decyzje i wątpliwości. I tak oto śledząc losy Harrego, robimy krótką pauzę, nasze usta wykrzywiają się, oczy lekko się cofają, gdy przymykamy powieki, oddech zanika w tylnej części gardła, a nasze serca decydują, że mogą przestać bić na tę jedną sekundę. I w naszym zbiorowym westchnieniu "Kocham Harry'ego Pottera" jesteśmy po raz pierwszy połączeni wspólnym, intensywnym uczuciem, które może być wystarczająco silne, by napędzić przyszłość świata. Brzmi górnolotnie? Och ile znajomości zawarłam tylko dlatego, że okazywało się, iż drugi człowiek również czytał HP i tematów od razu było bez liku!

Był wrzesień 1998 roku, właśnie ukazała się trzecia książka o Harrym Potterze. Pottermania? Co to takiego? Była jeszcze nieznana, z wyjątkiem ogromnej rzeszy młodych ludzi, którzy ją przeczytali… póżniej i ja przeczytałam, a chwilę po tym się zakochałam. Och, jak ja się zakochałam! . Zakochałam się w biednym chłopaku, spragnionym uczuć, znanym później jako głupek Harrym. Zakochałam się w pretensjonalnej, wszystkowiedzącej Hermionie. Zakochałem się w niezręcznym, dorastającym w cieniu brata Ronie... a przede wszystkim? Zakochałam się w pyskatym, nie dającym się inaczej opisać, niegrzecznym, zaniedbanym higienicznie profesorze eliksirów, Severusie Snape'ie. Prawie dziesięć lat później nadal mam na jego punkcie obsesję na wiele sposobów. To jest siódma księga. To jest koniec Harry'ego Pottera. Płakałam, płakałam, śmiałam się, czasem wręcz histerycznie momentami. Uwielbiam humor Rona, złość Harry'ego, spryt Hermiony, oddanie Snape'a, miłość Dumbledore'a, powrót Percy'ego, poświęcenie Dobby'ego, przemianę Kreachera, absolutnie wszystko. Czekałam i czekałam, aż się rozczaruję i owszem, i były takowe momenty na przestrzeni całej seriii, ale dreszczyk emocji zdecydowanie przewyższał raptem dostrzegalne wady;-) A co do Snape'a? Jedna z postaci, w której się absolutnie zakochałam? TO JEST WIELKI SPOILER. Snape umiera. Umiera, pracując dla Dumbledore'a. Umiera, patrząc w oczy Harry'ego. Umiera, ponieważ przez ostatnie trzydzieści lat swojego życia kochał Lily Evans i wszystko, co zrobił i co poświęcił, zrobił dla niej. Jego śmierć wywołała u mnie wiele emocji, a jedną z nich był całkowity, absolutny, porażający mnie od środka żal. Przez całe życie był wykorzystywany i maltretowany, czy to przez rodziców, kolegów z klasy, Voldemorta, Dumbledore'a, a ja czułam ogromny gniew, że na koniec nie wyprawiono mu nawet godnego pogrzebu, na który w pełni zasługiwał. W samej książce miało to sens, bo niezależnie od tego, co Snape zrobił dla większego dobra, nadal był draniem. Ale jako czytelnik, moje serce rozpadło się na drobne kawałki z jego powodu. W tym samym czasie działo się mnóstwo innych rzeczy. Mówi się, że Rowling jest świetną pisarką scen akcji. Pełna zgoda! Sam Harry Potter żyje i pozostał naznaczony piętnem swoich doświadczeń. I to jest właśnie jedna z najlepszych stron tej książki. Był takim dupkiem w książkach 5 i 6, a pojawienie się tego dojrzałego młodego człowieka było jedną z największych radości w tej serii. Byłem tak bardzo, bardzo, bardzo szczęśliwy, że osiągnął szczęście, którego tak pragnął. Zakończenie było dla mnie trochę w stylu… “WTF”, ale w tym samym czasie... Harry jest wreszcie szczęśliwy, a to dla mnie bardzo wiele znaczy. Cóż…. Harry, jestem twoją fanką od prawie dziesięciu lat i przez te dziesięć lat sprawiłeś, że śmiałam się, płakałam, krzyczałam, krzyczałam, biegałam, miałam obsesję, byłam czuła, twarda, niesamowita i miałam milion innych rzeczy w głowie, a jednak wciąż do Ciebie wracam. Obserwowałam, jak z przestraszonego, niepewnego siebie pierwszoroczniaka stałeś się pełnym nadziei młodzieńcem w trzeciej i czwartej klasie, pełnym złości nastolatkiem w piątej i szóstej, a w siódmej? Zatoczyłeś pełne koło i byłeś taki, jacy byli twoi rodzice. Szczęśliwy z własnymi dziećmi. Tak bardzo się zmieniłaś i czułam się, jakbym dorastała razem z Tobą, choć miałam zaledwie czternaście lat, kiedy czytałam o Tobie po raz pierwszy. R.I.P. Severus Snape. Będzie nam Ciebie brakowało. Tak samo jak Freda, Dobby'ego, Lupina, Tonks, Moody'ego, Colina, Scrimgoeura, Bellatrix, Petera, tak, nawet Voldemorta. Minęło całe życie, a HP będzie jedną z tych książek, które zostaną ze mną na zawsze.