Grupa ścigaczy Polskiej Marynarki Wojennej na wodach brytyjskich (1940-1945)

W polskiej terminologii wojennomorskiej, termin „ścigacz” odnosi się do małych, szybkich jednostek wojennych, które wyposażone są w technologię wykrywania i zwalczania wrogich okrętów podwodnych na wodach przybrzeżnych. Inna interpretacja tego pojęcia obejmuje także małe jednostki z uzbrojeniem artyleryjskim, których zadaniem jest zwalczanie kutrów torpedowych, co oznacza tak zwane ścigacze artyleryjskie. Właśnie tutaj pojawia się pierwsza trudność – semantyczna. Kutry torpedowe, które często były przekształcane w okręty artyleryjskie przez usunięcie wyrzutni torped i wzmocnienie artylerii, przyczyniały się do pewnego zamieszania pojęciowego. Takie zmiany mogły następować szybko, co prowadziło do sytuacji, w której kutry torpedowe stawały się ścigaczami i odwrotnie. Co więcej, podczas II wojny światowej, polska terminologia nie różnicowała jeszcze wyraźnie między ścigaczami a kutrami torpedowymi, używając jedynie ogólnego terminu „ścigacze”. W skład tej kategorii wchodziły różnorodne jednostki: torpedowe, torpedowo-artyleryjskie, artyleryjskie, a także – będące częścią brytyjskiej Royal Navy – największe ze wszystkich, parowe ścigacze artyleryjskie (Steam Gun Boats). Wszystkie te jednostki były również wyposażone w możliwość zwalczania okrętów podwodnych za pomocą bomb głębinowych, które choć mniejszych rozmiarów niż na większych okrętach, były skuteczną bronią przeciwko podwodnym zagrożeniom.