Gdy mrok zapada. William Wisting. Tom 11

Wyobraźcie sobie dni oświetlone słońcem przez zaledwie sześć godzin - wystarczająco długo, aby drażnić zmysły, a już na pewno niewystarczająco, aby słupek rtęci w termometrze podniósł się powyżej zera. Witamy w Oslo, w czasie zimowego przesilenia! Ten kontekst w znacznym stopniu oddaje czytelnikowi wyczerpanie, jakie odczuwa William Wisting. Jest on świeżo upieczonym policjantem przydzielonym do patrolowania na nocnej zmianie. W domu pomaga swojej żonie Ingrid w opiece nad sześciomiesięcznymi bliźniakami, a mając na uwadze ich nadszarpnięte finanse, bierze dodatkowe nadgodziny. W tym momencie prozaiczne przestępstwa, z którymi się styka, wciąż są dla niego czymś świeżym.

Jorn Lier Horst powraca z kolejną, jedenastą powieścią o Williamie Wistingu „Gdy mrok zapada”, która zabiera czytelnika na wiejskie tereny Norwegii i ukazuje spokojniejszą formę skandynawskiego thrillera kryminalnego. Po ponad trzech dekadach pracy w policji, starszy inspektor William Wisting ma zamiar przemówić do kilku nowych rekrutów w akademii policyjnej. Dostaje list, który przenosi go o trzy dekady wstecz i przywołuje wspomnienie sprawy, która umknęła. Następnie historia przenosi się do 1983 roku, kiedy Wisting jest młodym policjantem. Pracując na nocną zmianę, Wisting odkrywa wiele interesujących, choć rzadko bardzo ekscytujących tajemnic w małej społeczności oddalonej od Oslo. Wezwany na miejsce nocnego napadu na sejf w jednym z lokalnych banków, Wisting i jego partner podążają tropem w nadziei na odnalezienie włamywaczy. Jednakże, znajdują tylko samochód i zagracony dom. Płonący pojazd znajduje się w pobliżu dużego domu wiejskiego, obok którego Wisting i jego przyjaciel odnajdują porzucony samochód z 1925 roku. Przykuwa on uwagę Wistinga, dlatego też próbuje zlokalizować nie tylko właściciela posiadłości, ale także tego, kto mógłby zostawić tam samochód. Bliższe oględziny przeprowadzone przez Wistinga pokazują dwie dziury po kulach w drzwiach i gazetę z 1925 roku. To popycha młodego policjanta do wyszukiwania informacji na ten temat w wolnym czasie. Odkrycie właściciela pojazdu otwiera drzwi do nowej zagadki, w której duża suma pieniędzy i kierowca samochodu zniknęli podczas tajnej misji zmierzającej do Oslo. Im bardziej Wisting zagłębia się w tę sprawę, tym bardziej jest zainteresowany jej rozwiązaniem. Jednak po nierozwiązanym napadzie na bank i narastaniu wielu spraw, sprawa sprzed sześciu dekad musi poczekać na swoją kolej. Wisting kładzie podwaliny pod swoją niesamowitą detektywistyczną przyszłość, równoważąc swoją miłość do policji z miłością do żony i dzieci. Fanom Jorna Liera Horsta prawdopodobnie spodoba się ta retrospekcja, która stara się pokazać, gdzie William Wisting zaczynał i jak ciekawość poznania prawdy kiełkowała w nim przez trzy dekady odkrywania różnych zbrodni i tajemnic.

Nie pamiętam, co sprawiło, że zainteresowałem się Horstem i jego serią o Williamie Wistingu, ale wiem, że byłem uzależniony od tych książek od samego początku. Serię czyta się tak łatwo, a Horst stara się stworzyć świetną historię bez potrzeby wypełniania jej nadmiernymi zbędnymi elementami i pobocznymi wątkami.

Ta retrospekcja nie tylko daje czytelnikowi wgląd początki kariery Wistinga, ale jest także pierwszą szansą na spotkanie z Ingrid, która najwyraźniej znacząco ukształtowała jego życie. Line, jego córka, nie może odgrywać roli dziennikarki śledczej w tej historii, ale jej uważna natura jest udokumentowana w całym utworze, ponieważ Jorn Lier Horst daje dziewczynce całkiem niezłą rolę podczas interakcji z młodszym Wistingiem. Historia jest interesująca, ponieważ stara się pokazać wątek teraźniejszy oraz z przeszłości, z których oba dość łatwo chwytają czytelnika i Wistinga i wciągają w wir pytań i odpowiedzi. Ścieżki do zbadania obu przypadków są skutecznie wytyczone przez Horsta, a każdy rozdział przybliża czytelnika do pożądanego rozwiązania, ale pozostaje też świadomość, że coś pozostanie nierozwiązane, jak zasugerowano we wstępie. 

Moje uznanie panie Horst, „Gdy mrok zapada” to naprawdę wspaniała powieść.

„Gdy mrok zapada” to naprawdę ciekawa podróż w czasie do początku lat 80. Młody  i dobrze zapowiadający się śledczy William Wisting stawia pierwsze kroki jako policjant. Jego pierwsza sprawa jest pod wieloma względami punktem wyjścia do tego, co będzie jego długim życiem zawodowym. To trochę dziwne czytać o młodym Wistingu, ale dla tych z nas, którzy śledzili go przez dziesięć książek, to przytulna podróż w nostalgię.

Jeśli szukacie powieści przy której będziecie obgryzać paznokcie i która sprawia, że będziecie mieć ciepło w gaciach i wieczną palpitację serca, to "Gdy mrok zapada" prawdopodobnie nie jest właściwym wyborem. Książka jest przede wszystkim prezentem dla wszystkich stałych fanów Williama Wistinga. Ze szczególnym zainteresowaniem czytamy o jego przeszłości. O tym, gdzie wszystko się zaczęło. Kim był William Wisting zanim zapadł zmrok?

Odpowiedź jest podana w tej dość krótkiej powieści kryminalnej, i niesamowicie ciekawie jest zobaczyć, jak Jørnowi Lierowi Horstowi udaje się ukazać wyłaniające się cechy charakteru Williama, jego żony, jego córki Line i kilku innych postaci. Poznajemy niepokój, ciekawość, dokładność i wytrwałość Williama. To jest część jego charakteru już w 1983 roku, ale w nieco innych formach. Patrzymy jak zagadki i łamigłówki fascynują go o wiele bardziej niż nocne gonienie za przestępcami. Robi to również w tej powieści. Obserwujemy osobowość Williama Wistinga, który ma zdolność rozmawiania z ludźmi i nakłaniania ich do powiedzenia nam znacznie więcej niż zamierzali. Osobę, która rozumie przestępców i sposób ich myślenia.

Fabuła jest prosta, ale z pewnością aktualna. Policjant William Wisting pełni nocną służbę, gdy musi wyjechać na misję. Nocny napad na sejf i pościg samochodowy, który kieruje Wistinga na trop, gdzie znajduje domek, który może mieć związek ze zbrodnią. W tym samym czasie pomaga starszemu przyjacielowi zlokalizować starą Minervę, zabytkowy samochód z lat 20-tych, który od ponad 60 lat stoi porzucony w stodole. Po bliższych oględzinach okazuje się, że stary samochód ma kilka dziur po kulach. Jak widzi Wisting, może to być stara, nierozwiązana sprawa morderstwa i w wolnym czasie rozpoczyna własne śledztwo.

To wspaniała podróż w odległe uliczki pamięci dla tych z nas, którzy pamiętają wczesne lata 80. Gdzie adresy i numery telefonów trzeba było szukać w ogromnych książkach telefonicznych, a wszelkie kontakty z firmami czy sektorem publicznym musiały odbywać się w godzinach urzędowania. Po za tym ludzie byli nieosiągalni. Warunki domowe w tej książce są również dobrym odzwierciedleniem tego, jak daleko zaszło społeczeństwo. Kobieta nadal ponosiła główną odpowiedzialność za dzieci, choć tacie od czasu do czasu pozwalano niańczyć lub jeździć na przejażdżki wózkiem. "Ojciec" ma zawsze rację i to on jest przede wszystkim odpowiedzialny za zapewnienie dochodów gospodarstwa domowego. Jednocześnie jest to czas przemiany, w którym widzimy, że od mężczyzny oczekuje się więcej. Oczekuje się, że będzie bardziej dostępny również w domu, że poświęci czas żonie i dzieciom.

Jeśli chodzi o napięcie w tej książce, to może nie jest ono aż tak wielkie. Nigdy nie robi się naprawdę nerwowo, ale to nie ma znaczenia. To ciekawa, przytulna i zabawna od pierwszej do ostatniej strony książka. Uśmiechamy się i bawimy, jednocześnie zastanawiając się nieco nad tajemnicami, którymi zajmuje się młody Wisting. Fajnie się to czytało i nieźle się uśmiałem.

Jak już wspomniałem na początku. Jeśli chcesz znaleźć na swojej półce naprawdę ekscytującą lekturę, wśród książek z gatunku norweskich kryminałów znajdziesz tytuły z o wiele bardziej ostrą fabułą, ale jeśli czytaliście i polubiliście poprzednie książki Jørna Liera Horsta o Williamie Wistingu, pokochacie i „Gdy mrok zapada”. Jest przyjemna, piękna i pobudza ciekawość pod każdym względem. Polecam!