Gabinet osobliwości

<p>W historii Douglasa Prestona i Lincolna Childa przedstawionej w „Gabinecie osobliwości” Pendergast znajduje nową współpracownicę (znów pracownicę muzeum), Norę, z którą wyrusza na inspekcję piwnicy, w której pochowanych jest trzydzieści sześć osób zamordowanych ponad sto lat temu. To właśnie Nora znajduje cenną wskazówkę i usilnie próbuje dowiedzieć się, kto był mordercą. Szczególnie teraz, gdy morderstwa za sprawą jakiegoś naśladowcy zaczęły się powtarzać.</p><p>W miarę szybko domyśliłam się kto jest mordercą. Wow! Było to bardzo dziwne, bo w poprzednich książkach Prestona i Childa nie udało mi się tego dokonać. Miałam jednak spory problem, żeby wpaść na pomysł dotyczący motywu zbrodni. Są rozdziały z ofiarami, które przyprawiają o gęsią skórkę, i są też takie, gdzie do ostatniej chwili nie wiadomo, czy bohater przeżyje, czy nie. Podsumowując, autorzy są mistrzami w wywoływaniu dreszczów, strachu i zdziwienia, ale jednocześnie była to fascynująca lektura.&nbsp;</p><p>Doszłam do wniosku, że ciekawie byłoby przeczytać o sprawie także z innymi agentami FBI, bo samego Aloysiusa niemal wielbię. Nie jestem jeszcze pewna co do Nory, bardziej interesowała mnie Margo i szkoda, że jej nie ma. Był natomiast Smithbeck, a to postać, którą czasem chciałabym udusić. Ale jednocześnie dzięki Bogu, że żyje, bo wpadłby w środek tajemnicy, w ciemność i znalazłby kogoś, kogo nie powinien był znaleźć na własną rękę. Autorzy pozostają wierni sobie, jeśli chodzi o kobiety-naukowców. Nora Kelly zastępuje Margo Green i unika kilku jej błędów. Nora Kelly ma osobowość wykraczającą poza "naukowca", ma swoje życie osobiste i temperament. Dalej, nie koniecznie czekała na Pendergasta, ale miała własną pracę do wykonania. Ponadto podobało mi się, że nie tylko ja, ale i ona wiedziała, że coś, co robi w danym momencie prawdopodobnie nie zadziała lub że brzmiało po prostu głupio.</p><p>To, co jest nieco irytujące (przynajmniej dla mnie), to około milion postaci pobocznych, które mają pojawić się tylko raz i tak nie są aż tak ważne dla akcji. Poza tym nigdy nie byłam fanką pisania kilku stron z punktu widzenia ofiary, która na koniec tych kilku stron zostaje bestialsko zamordowana. Albo coś w stylu: „Następnego ranka patolog sądowy, doktor Anyway, przyszedł na oddział patologii, wypił kawę, zbadał ciało, znalazł to i tamto i napisał o tym raport.” - tylko po to, żeby potem nigdy nie odegrać żadnej roli w całej książce.</p><p>Bardzo spodobał mi się opis Nowego Jorku pod koniec XIX wieku: ponure slumsy, samotne nastolatki z najbiedniejszych rodzin przygarnięte przez miejskie hospicja, nierówność, niepewność. W pewnym zakresie „Gabinet osobliwości” przedstawia system klasowy dawnych Stanów Zjednoczonych pozbawiony szans dla ciężko pracujących i cierpiących najniższych sfer.</p><p>Kolejnym ważnym elementem powieści jest to, co irracjonalne. Momentami czytelnik ma wrażenie, że pławi się w delirium, ale długie medytacje Pendergasta są sposobem na cofnięcie się w czasie i przeżycie atmosfery dzielnicy z lat osiemdziesiątych XIX wieku. W ten sposób trafia do hospicjum, w którym mieszkała 19-letnia Mary Greene, jedna z ofiar doktora Enocha Lenga. Literacka sztuczność może przeszkadzać, ale przyczynia się do oryginalności Pendergasta...&nbsp;</p><p>Zdecydowanie warto zainteresować się tym tytułem. „Gabinet osobliwości” może zaspokoić dużą część zagorzałych wielbicieli thrillerów.</p>

<p>Formuła na życie wieczne - kto nie chciałby jej poznać i wykorzystać? Takie pytanie musi zadać sobie agent Pendergast w 3. tomie serii Pendergast, a odpowiedź na to pytanie jest równie okrutna, co niewyobrażalna.</p><p>Opis fabuły: Podczas prac budowlanych w Nowym Jorku zostaje odkryte przerażające skupisko zmaltretowanych kości. Pod koniec XIX wieku w Nowym Jorku grasował seryjny morderca, który za życia kierowany swoimi osobliwymi rządzami usuwał swoim ofiarom rdzenie kręgowe, aby znaleźć receptę na przedłużenie ich życia. Po doniesieniu w gazecie o tym makabrycznym odkryciu, popełniane są podobne morderstwa i Nowy Jork zaczyna ogarniać zbiorowa panika. Czy zabójca jest naśladowcą, czy też seryjny morderca z tamtych czasów wciąż żyje dzięki swojej formule? To naprawdę interesujące pytanie.</p><p>„Gabinet osobliwości” to trzecia część serii „Pendergast” autorstwa Douglasa Prestona i Lincolna Childa. Tą częścią autorzy zdołali mnie zadowolić swoją pracą, po tym jak niestety nie przypadła mi do gustu poprzednia część „Relikwiarz”. Książka zaczyna się emocjonująco, a dzięki ciekawej historii o tunelu, piwnicy i kościach nie mogłam odłożyć książki ani na chwilę. Preston i Child świetnie trafili w moje czytelnicze gusta. W miarę postępu książki stwierdziłam, że było kilka krótkich lapsusów, ale zostały one nadrobione emocjonującym finałem. Moim zdaniem Pendergast odgrywa tym razem nieco większą rolę, co bardzo mi się spodobało. Również tym razem wreszcie dowiadujemy się czegoś o osobistym pochodzeniu Pendergasta, co na razie zaspokoiło nieco moją ciekawość. Wciąż jednak jego prywatna strona pozostaje pod znakiem zapytania. Smithback natomiast jest jak stary znajomy, który w między czasie doprawiał książkę swoimi pochopnymi wypowiedziami, raportami i działaniami. Podobało mi się budowanie napięcia w trakcie czytania, choć miałam mały zgrzyt z rozwiązaniem kwestii sprawcy i jego motywów, bo wydały mi się trochę zbyt wydumane.</p><p>„Gabinet osobliwości” znacznie podnosi poziom w porównaniu do swoich poprzedniczek. Wynika to z kilku powodów. Po pierwsze, zmienia się typ mordercy. Jeśli w „Relikcie” zabójcą był niezrozumiały stwór i jeśli w tomie drugim były to trudne do zrozumienia potwory, to tym razem morderca jest człowiekiem i chodzi po ulicach. Po drugie, Preston z Child rezygnują z nieśmiertelności niektórych postaci. O ile w innych książkach było jasne, że ekipa śledcza skupiona wokół głównych bohaterów przeżyje i może jedynie skończy z paroma zadrapaniami, to tym razem stają się naprawdę śmiertelni. W skład zespołu wchodzą tym razem Pendergast, dr Nora Kelly, Bill Smithback i Patrick O'Shaugnessy, a bilans to śmierć i 3 poważne obrażenia!</p><p>Mimo pewnych niedociągnięć, trzecia część serii „Pendergast” – „Gabinet osobliwości” - przekonała mnie do siebie i teraz z niecierpliwością zamówię kolejną książkę.</p>