Fryderyk Wielki

Fryderyk II Hohenzollern, znany powszechnie jako Fryderyk Wielki, zapisał się w historii jako monarcha o nieprzeciętnych zdolnościach. Jego wyjątkowość polegała na harmonijnym połączeniu umiejętności wojskowych i artystycznych, co pozwalało mu na rozwój intelektualny w czasie, kiedy inni władcy oddawali się polowaniom. Trafnie opisał go Wolter w 1772 roku, wskazując, że Fryderyk odniósł więcej zwycięstw, niż napisał książek, a liczba jego dzieł przewyższała dorobek niejednej dynastii w zakresie nieślubnych potomków.

Fryderyk, syn cieszącego się opinią surowego króla-sierżanta, od młodych lat rozwijał swoje zamiłowanie do muzyki i poezji. Pomimo przeciwności i oskarżeń o spisek przeciwko własnemu ojcu, potrafił doskonale zastosować swoje umiejętności w dyplomacji i strategii wojennej, odnajdując sukces na polu bitwy, często stawiając czoła liczniejszym siłom wroga. Jego prywatne życie było nietypowe — stronił od towarzystwa kobiet, wybierając spędzanie czasu z mężczyznami, a jego małżeństwo miało charakter czysto formalny.

Jako filozof i pisarz, Fryderyk preferował towarzystwo książek i muzyki w ukochanym pałacu Sanssouci, unikał natomiast wystawnych bali i polowań. Chociaż był władcą absolutnym, ważne było dla niego dobro jego poddanych. Pomimo rządzenia Prusami, język niemiecki nie był mu dobrze znany; używał głównie francuskiego zarówno w mowie, jak i piśmie. Jego podejście do Polaków budziło kontrowersje, bowiem brał udział w rozbiorach Polski, wierząc, że niesie jej cywilizację. Kim właściwie był Fryderyk Wielki? To pytanie wciąż prowokuje do refleksji, oddając złożoność jego osobowości i panowania.