Dzwon nie bije nikomu

Zbiór opowiadań „Dzwon nie bije nikomu” to kompilacja tekstów Bukowskiego publikowanych w latach 1948–1985, głównie w jego rubryce „Zapiski starego świntucha”. Opowiadania te uwidaczniają wszechstronność autora, gdy ten zgłębia różnorodne gatunki literackie, takie jak science fiction, parodie westernów oraz opowieści o dżokejach i futbolistach. Bukowski, sięgając po epizody ze swojego życia, przekształca je i wzbogaca fabularnie, tworząc własny mit. Nie mogło zabraknąć tematów kobiet i seksualności, które są nieodłącznym elementem jego twórczości. Protagonista, będący alter ego pisarza, próbuje znaleźć ukojenie w miłości i namiętności, walcząc z wewnętrznymi demonami, a jednocześnie ironizuje na temat mężczyzn i parodiuje romanse. Łącząc patos z farsą, Bukowski demaskuje absurdalność rewolucji seksualnej, ukazując masaże, sklepy dla dorosłych czy relacje starszych kobiet z młodszymi mężczyznami. Jak stwierdzono we wstępie amerykańskiego wydania, Bukowski stworzył unikalny „język”, który maluje świat, w którym miłość jest ciągle zagrożona.