Dziwna myśl w mej głowie

Mevlut Karata, jeden z ostatnich ulicznych handlarzy przemierzających zaniedbane ulice Stambułu w mroźne wieczory, przywołuje wspomnienia z dawnych lat swoim głośnym okrzykiem „Buzaaaa!”. Coraz mniej okien i drzwi otwiera się na jego wołanie, ale Mevlut nie ustaje w swoich nocnych wędrówkach, niosąc dzbany tradycyjnego tureckiego napoju buza. Za dnia podejmuje się różnych prac, takich jak sprzedaż jogurtu, pilawu czy kelnerowanie, lecz to nocne wyjścia nadają jego życiu sens. Buza to dziedzictwo przeszłości, które przypomina o dawnych czasach, a Mevlut nie potrafi wyobrazić sobie egzystencji bez niej, bez żartów z klientami czy bez znajomych stambulskich zakątków, które są dla niego niczym rodzinny ogród. Mimo że te nocne eskapady sprawiają mu radość, nie przynoszą wystarczających dochodów, aby zapewnić stabilność jego rodzinie. Mevlut z miłością troszczy się o swoją żonę Rayihę i dwie urocze córki. Choć jego małżeństwo z Rayihą było wynikiem nieporozumienia – pomyłkowo porwał dziewczynę z niewłaściwej wioski w prowincji Konya – to rodzina jest dla niego największym skarbem.