Dziewczyna z Brooklynu

Po tym, jak dwie poprzednie powieści Musso, które wcześniej przeczytałam, trochę mnie rozczarowały, byłam niezbyt przekonana do “Dziewczyny z Brooklynu”. Miałam złe przeczucia, choć jednocześnie żywiłam nadzieje, że wróci do swojej dawnej szczytowej formy. Cóż, nie zawiodłam się. Jak tylko zaczęłam czytać, poczułam, że Musso ponownie mnie oczarował i na nowo zakochałam się w jego pisarstwie.

Powieść zaczyna się dość emocjonalnie i dramatycznie, gdy narzeczona Raphaëla, Anna, wyjawia mu, że jest odpowiedzialna za śmierć trzech osób ze swojej przeszłości. Rozwścieczony, pospiesznie wychodzi z domu, ale potem dopada go poczucie winy i wraca. Po powrocie znajduje domek letniskowy zdewastowany i opuszczony. Anna nie wraca, a Raphaël również nie może jej znaleźć w swoim mieszkaniu w Paryżu. Wraz ze swoim przyjacielem i sąsiadem Markiem, byłym policjantem, wyrusza na poszukiwanie Anny. Podczas podróży przez Francję i Stany Zjednoczone, dwójka odkrywa mroczne machinacje, których nigdy nie mogliby sobie wyobrazić. Jedna tajemnica następuje po następnej. A Anna zdecydowanie nie jest tym, za kogo Raphaël ją uważał. Ale nie tylko ona skrywa mroczne tajemnice.

Tą powieścią Musso wraca do dawnej formy. W porywający i dramatyczny sposób wprowadza swoich bohaterów w nieoczekiwane okoliczności, które sprawią, że dowiadują się czegoś nowego o sobie. Za każdym razem, gdy myślałem, że fabuła zmierza w określonym kierunku, następuje zwrot akcji i ujawniane są nowe tajemnice, które rzucają wydarzenia w innym świetle.

W przypadku Raphaëla i Marca, Musso wrzucił na scenę dwie różne postaci, które na pierwszy rzut oka nie do końca do siebie pasują. Na początku zastanawiałem się, dlaczego ta dwójka się zaprzyjaźniła. Ale po chwili zdałem sobie sprawę, że choć ich życia różni się zasadniczo, to wewnętrznie są oni bardzo do siebie podobni. Oboje mają trudności z zaufaniem innym ludziom, ponieważ w przeszłości zawiedli się na nich lub los źle z nimi się obszedł. Raphaël jest niezwykle ciekawą, inteligentną i dającą się lubić postacią, która dużo myśli o swoim otoczeniu, podczas gdy Marc na pierwszy rzut oka wydaje się bardziej twardym i zdystansowanym byłym policjantem.

Ta książka przez cały czas utrzymuje napięcie. Tajemnice odkrywane w trakcie fabuły wydają się tak realne i prawdziwe, że miejscami miałam nawet wrażenie, że jest to odwzorowanie prawdziwych wydarzeń. Głównie dlatego, że niektóre wydarzenia mają analogie do prawdziwych spraw kryminalnych. Trudno odłożyć książkę, bo łatwo dać się ponieść akcji wypełnionej tak poruszającymi wydarzeniami. Cały czas chciałam wiedzieć, co będzie dalej i jakie tajemnice kryją się jeszcze za tym wszystkim. Dopiero pod koniec powieści pozostaje mały gorzki posmak, bo przynajmniej dla mnie coś pozostało bez odpowiedzi. Jednak to wrażenie jest chyba dość subiektywne i tak naprawdę nie umniejsza tego, jakie wrażenie zrobiła na mnie ta powieść.

Mogę gorąco polecić tę książkę każdemu, kto lubi suspens, zagmatwanie i skomplikowane relacje. “Dziewczyna z Brooklynu” to dobrze napisany kawał prozy, który absolutnie zachwyca swoim prostym poetyckim językiem i ciekawą akcją.

Minęło dużo czasu, odkąd przeczytałam książkę francuskiego powieściopisarza Guillaume'a Musso. Pamiętam czasy, kiedy zakochałam się w książkach tego autora: „Ponieważ Cię kocham”, „Papierowa dziewczyna”, „Uratuj mnie”, „Wrócę po Ciebie”. Romans pomieszany z surrealizmem i thrillerem we współczesnych powieściach Musso sprawiał, że stałam w bezruchu, czytając od rozdziału do rozdziału. Właściwie nie spodziewałam się zbyt wiele, kiedy zaczęłam czytać „Dziewczynę z Brooklynu”, bo lektura „7 lat później...” była zbyt zwyczajna i nie zrobiła na mnie większego wrażenia. stopniowo zrezygnowałam z kupowania i czytania kolejnych powieści Francuza. Aż do dzisiaj. Zawieszona sprawa, zwroty akcji, a rezultatem jest historia tak dobra, że ​​po prostu nie da się jej zatrzymać.

"Dziewczyna z Brookynu" nie ma w sobie surrealizmu, który tak kocham we wcześniejszych pracach Musso. Ale w zamian ma duszący thriller mistrzowskiej powieści kryminalnej. Musso jest utalentowanym lalkarzem, a postacie i fakty z tej historii są jego marionetkami. Historia rozwija się szybko i nie pozostawia dodatkowego czasu. Aż trudno uwierzyć, że 420-stronicowa książka, której historia – śledztwo w sprawie prawdziwej tożsamości „brooklyńskiej dziewczyny” – miała miejsce w ciągu zaledwie 3 dni, rozciągając się od Francji po Stany Zjednoczone. Gazeta „Le Parisien” słusznie skomentowała książkę: „Musso, to jest jak karuzela: kiedy już na niej wejdziesz, usiądź spokojnie, mocno się chwieje”.

Niezwykle uzależniająca, ekstremalnie zawrotna. Są zwroty akcji, wydarzenia i ujawnione prawdy, których nigdy się nie spodziewałam. Ale w końcu, kiedy je poskładano i naciągnięto razem, zadrżałam, ponieważ talent Musso do opowiadania historii i budowania fabuły wrócił do swojej potęgi. Dodając do końca, gdy uznano, że wszystko już skończone, wszystko zostało wyjaśnione i zaaranżowane, wtedy wujek Musso, po raz kolejny odmawiając zatrzymania karuzeli, dopuścił się ostatecznego zwrotu.
A jednak w trakcie czytania pojawiają się fragmenty, w których autor w niezwykle szczegółowy, drobiazgowy i prawdziwy sposób opisuje, co stało się z jego bohaterami, tak jakbyśmy rzeczywiście przez to przechodzili i przeżywali. Wyobraź sobie, jak fascynująca byłaby ta książka, gdyby na jej podstawie został nakręcony film?! Brawo Musso!

Po tym, jak dwie ostatnie powieści Musso, które czytałem, nieco mnie rozczarowały, byłem bardzo podekscytowany Dziewczyną z Brooklynu. Miałem nadzieję, że autor wróci do swojej dawnej szczytowej formy i nie zawiodłem się. Jak tylko zacząłem czytać, Musso rzucił na mnie urok tej powieści.

Powieść zaczyna się dość emocjonalnie i dramatycznie, gdy narzeczona Rafaela, Anna, wyjawia mu, że jest odpowiedzialna za śmierć trzech osób ze swojej przeszłości. Rozgniewany, pospiesznie opuszcza dom, ale potem ma wyrzuty sumienia i wraca. Po powrocie zastaje domek letniskowy zdewastowany i opuszczony. Anna nie wraca, a Rafael nie może jej znaleźć w jej paryskim mieszkaniu. Wraz ze swoim przyjacielem i sąsiadem Marcem, byłym policjantem, wyrusza na poszukiwanie Anny. W czasie podróży przez Francję i Stany Zjednoczone odkrywają mroczne intrygi, o których istnieniu nigdy by nie pomyśleli. Jedna tajemnica następuje po drugiej. A Anna zdecydowanie nie jest tym, za kogo Rafael ją uważał. Ale nie tylko ona skrywa mroczne tajemnice.

Tą powieścią Musso wraca do dawnej siły. W porywający i dramatyczny sposób pozwala swoim bohaterom przejść próbę, w której wszyscy muszą opuścić pióra. Za każdym razem, gdy wydaje się, że fabuła zmierza w określonym kierunku, następuje zwrot o 180 stopni i ujawnione zostają nowe tajemnice, które stawiają wydarzenia w innym świetle.
Rafael i Marc to dwa różne charaktery, które na pierwszy rzut oka nie do końca do siebie pasują. Na początku zastanawiałem się, dlaczego ci dwaj się zaprzyjaźnili. Ale po pewnym czasie uświadomiłem sobie, że choć ich życie zasadniczo się różni, to wewnętrznie są do siebie bardzo podobni. Oboje mają trudności z zaufaniem innym ludziom, ponieważ w przeszłości zawiedli się na nich lub los źle się z nimi obszedł.
Rafael jest niezwykle interesującą, inteligentną i sympatyczną postacią, która dużo myśli o swoim otoczeniu, podczas gdy Marc na pierwszy rzut oka wydaje się bardziej zatwardziałym i zdystansowanym byłym policjantem.

Książka przez cały czas trzyma w napięciu. Tajemnice odkrywane w trakcie akcji wydają się tak realne i prawdziwe, że miejscami miałem nawet wrażenie, że jest to odwzorowanie prawdziwych wydarzeń. Wynika to głównie z faktu, że niektóre z wydarzeń są podobne do prawdziwych spraw kryminalnych.
Trudno odłożyć książkę, bo człowiek daje się porwać wydarzeniom i objawieniom. Desperacko chcesz wiedzieć, co będzie dalej i jakie tajemnice kryją się jeszcze za tym wszystkim.
Dopiero pod koniec powieści pozostaje mały gorzki posmak, bo przynajmniej dla mnie coś pozostało bez odpowiedzi. To wrażenie jest chyba jednak dość subiektywne i nie umniejsza wrażenia czytelniczego, jakie wywiera powieść.

Mogę gorąco polecić tę książkę każdemu, kto lubi totalny suspens oraz mroczne machinacje i uwikłania.

Jak dotąd wszystkie książki Guillaume Musso, które przeczytałam, były dla mnie wyjątkowe. Jego unikalne, magiczne historie i styl pisania sprawiają, że lektura tych powieści jest niezapomnianym doświadczeniem czytelniczym. Tym bardziej byłam zaskoczona, gdy zaczęłam czytać “Dziewczynę z Brooklynu” i prawie w ogóle nie poznałam w niej ręki Musso.

Historia od razu zaczyna się burzliwie. Po tym jak narzeczona Raphaëla, Anna, wyjawia przerażający sekret z przeszłości, znika bez śladu. Wraz ze swoim przyjacielem, byłym policjantem Marcem, wyrusza na poszukiwanie Anny i odkrycia jej przerażającej tajemnicy. Choć nie mam nic przeciwko nagłemu początkowi historii, to tutaj wszystko działo się dla mnie po prostu za szybko. Nawet nie mija jeden dzień, gdy Raphaël i Marc włamują się do mieszkania Anny i grzebią we wszystkich jej rzeczach, aby jak najszybciej dotrzeć do odkrycia tajemnicy jej zniknięcia.

Tak szybko i emocjonująco, jak zaczęła się ta historia, tak samo szybko napięcie opadło. Choć później rzeczy, które się dzieją są ciekawe, to w pewnym momencie historia przeciągała się jak dla mnie, ponieważ było tak wiele osób przesłuchiwanych, że po prostu nie mogłam ich rozróżnić. Rozdziały były opowiadane z różnych punktów widzenia i momentami było to bardzo pogmatwane i niezrozumiałe, że wybijało mnie to z czytelniczego nastroju. Historia następnie idzie w kierunku politycznym, który był ciekawy, ale zdecydowanie odstawał od wcześniej fabuły. Amerykańska kampania wyborcza stała się nagle głównym tematem książki i przyćmiła wszystko inne. Zaskoczyło mnie to, ale też pokazało, że Musso sprawdza się jako ciekawy opowiadacz również w innych gatunkach literackich.

Mimo wszystko bardzo podobała mi się historia o Annie, która niestety trwała zdecydowanie za krótko. Początek i zakończenie uważam za naprawdę świetne, jak również emocjonujące i życzyłabym sobie więcej jej historii, która jednak była tylko jednym wątkiem z wielu. Był to jednak element, który w “Dziewczynie z Brooklynu” podobał mi się zdecydowanie najbardziej.

Książka jak zawsze jest dobrze napisana, choć jak dla mnie nie należy ona do jego najlepszych dzieł, ale i tak warto ją przeczytać. Być może miałam po prostu zbyt duże oczekiwania. Jeśli lubicie mieszankę historii miłosnej i thrillera, pokochacie tę książkę. Ja na pewno coś z niej wyciągnę, było kilka cytatów, które w tej książce sobie zaznaczyłam. Polecam serdecznie.