Dziennik z lat 1939-1940

Stanisław Schimitzek (1895-1975) był wysokiej rangi urzędnikiem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych II Rzeczypospolitej Polskiej. W okresie II wojny światowej udał się na emigrację, przemierzając takie kraje zachodniej Europy jak Francja i Portugalia. Podczas tej wędrówki prowadził Dziennik, w którym z typowym dla siebie sarkazmem relacjonował sytuację panującą w MSZ przed wybuchem wojny, a także wydarzenia, które miały miejsce po wrześniu 1939 roku w Rumunii i we Francji do jej kapitulacji w czerwcu 1940 roku. Jako pracownik rządu polskiego na uchodźstwie, Schimitzek spotykał wiele znanych osobistości ze świata polityki takich jak Józef Beck, Władysław Raczkiewicz czy generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Jego przemyślenia zawarte w dzienniku rzucają nowe światło na postaci i wydarzenia z tamtego okresu, podważając niektóre z ustaleń historyków dotyczące działań czołowych polityków, oficerów oraz kluczowych momentów wojennych.

W czasie spokoju Józef Beck prowadził dość komfortowy tryb życia. Miał w zwyczaju zaczynać dzień około południa, następnie po godzinie pracy odpoczywał do godzin popołudniowych. Jeśli wieczorem nie miał spotkań towarzyskich, pracował w domu, gdzie przyjmował urzędników i dyplomatów. Jego codzienna rutyna była nierzadko przerywana przez przyjaciół, którzy odwiedzali go z różnymi osobistymi sprawami. Wiadomo, że Beck cierpiał na bezsenność, co zmuszało go często do zatrzymywania swoich pracowników, takich jak sekretarz Michał Łubieński, do późnych godzin wieczornych.

Fragment ten pochodzi z Dziennika obejmującego lata 1939-1940 i ukazuje życie oraz pracę Becka w czasie pokoju.