Dzieci umarłych

Elfriede Jelinek w swojej powieści "Dzieci umarłych" przedstawia się polskim czytelnikom jako myślicielka, zapraszając ich do głębokiej analizy historycznych wydarzeń. Książka ta skupia się na ciemnych kartach austriackiej historii, zadając trudne pytania o udział Austrii w faszyzmie i jej współodpowiedzialność za ludobójstwo.

Fabuła toczy się w malowniczej scenerii Styrii, w alpejskim pensjonacie, gdzie na pierwszy rzut oka nic nie zdradza tragicznej przeszłości. Niemniej jednak, przeszłość nie daje się łatwo zignorować – prawda o dawnych występkach nieuchronnie wychodzi na światło dzienne, przypominając, że takie zbrodnie na zawsze pozostają w społecznej pamięci. Duchy tych, którzy odeszli, wciąż krążą wśród żywych, mimo że ci często tego nie dostrzegają. Austria jawi się tutaj jako ogromny cmentarz, kraj nadal zmagający się z nieprzepracowaną nazistowską przeszłością, pełen ludzi lekceważących wartość życia w różnych jego przejawach.

Jelinek wplata motyw znany z twórczości innych współczesnych pisarzy austriackich, takich jak Martin Pollack, Robert Menasse, Robert Schindel czy Joseph Haslinger. Ich literatura staje się głosem zamordowanych i ich potomków, tytułowych dzieci umarłych, które nie mogą już opowiedzieć swoich historii. Powieść ta jest jednym z kluczowych dzieł Jelinek, stanowiąc istotny wkład w dyskusję o pamięci i odpowiedzialności.