Dom orchidei

31-letnia pianistka koncertowa Julia Forrester traci męża Xaviera i syna Gabriela w tragicznym wypadku drogowym, który całkowicie ją załamuje. Ucieka z Francji do Anglii, gdzie opiekuje się nią starsza o trzy lata siostra Alicja. Chcąc kupić prezent urodzinowy dla ojca, siostry udają się na aukcję w posiadłości Wharton Park, gdzie pracowali i mieszkali już ich dziadkowie. Julia spotyka tam Kita Crawforda, którego poznała już w dzieciństwie, a który remontuje starą chatę jej dziadków. Podczas remontu Kit natrafia na stary pamiętnik, który podobno należał do dziadka Julii, Billa. Następnie wyrusza, by dowiedzieć się czegoś więcej o swojej babci Elsie, która wciąż żyje, i wkrótce musi stawić czoła kilku dobrze strzeżonym sekretom na temat swojej rodziny.

Dom orchidei składa się z dwóch połączonych ze sobą wątków narracyjnych: teraźniejszości i przeszłości lat 40. Teraźniejszość opowiada historię Julii i Kita. Przeszłość dotyczy dziadków Julii i przodków Kita. Posiadłość Wharton Park jest sceną, na której rozgrywa się akcja; jest prawdziwą siłą napędową powieści. To miejsce, które wiele znaczyło dla rodziny Crawfordów, scena radosnych wydarzeń, zdrad, dramatycznych wydarzeń. Jest to swego rodzaju lustro, w którym można odnaleźć siebie i wspomnienia skomplikowanej przeszłości, której echa w teraźniejszości są bardziej żywe niż kiedykolwiek. Julia jest zmęczoną i pokonaną kobietą. Straciła to, co było dla niej najdroższe, musi zacząć od nowa, znajdując odpowiednie bodźce. Odnalezienie Kita, którego poznała, gdy byli jeszcze dziećmi, daje jej energię, której potrzebuje, odpowiedni wkład, by pogodzić się z tym, co zostawiła za sobą, a raczej z tym, od czego uciekła. W Domie orchidei poruszono naprawdę wiele tematów. Aspekt rodzinny jest z pewnością istotny, ponieważ rodzina jest postrzegana zarówno jako bezpieczne schronienie, jak i jako dolina kłamstw, z której można uciec. Równolegle podkreślane jest macierzyństwo, poczucie straty, chęć podążania za swoimi pasjami, walka o to, w co się wierzy. Dom orchidei Lucindy Riley to dzieło łączące w sobie elementy powieści historycznej, edukacyjnej i sagi rodzinnej. Lektura, którą, mimo jej objętości, można pochłonąć w kilka dni. Opisane wydarzenia z przeszłości nieco zakłócają fabułę. Relacje o wojnie i jej konsekwencjach dla żołnierzy zakłóca swobodną narrację, tworząc oddzielną powieść w powieści.

Lucinda Riley doskonale wie, jak szczegółowo i obrazowo przedstawić krajobrazy Anglii i Tajlandii, nie wdając się w długie dygresje. Powieści przyświeca wiele sprzecznych emocji, takich jak żal, nienawiść, miłość, przyjaźń, ale także zemsta i strach. Czytelnik zostaje zabrany na prawdziwą podróż. Wszystkie wątki na końcu płynnie łączą się w zamknięte koło, pozostawiając po sobie wspaniałą historię, która bardzo mi się podobała. Z pewnością przeczytam kolejne książki tego autora.

Otrzymałam „Dom orchidei” od przyjaciółki w prezencie i muszę przyznać, że na początku zupełnie mnie nie zainteresowała. Ani okładka, ani grubość książki, ani opis z tyłu nie przypadły mi do gustu. Jednak ponieważ nie chciałam być niewdzięczna i narazić się na kłopotliwe pytania ze strony przyjaciółki, zmusiłam się do jej przeczytania i mogę powiedzieć, że zdecydowanie nie żałuję!

Treść: Główna bohaterka, Julia Forrester, podczas wizyty w ukochanym Wharton Park otrzymuje pamiętnik swojego dziadka. I od tego momentu zaczyna się ekscytująca i tajemnicza podróż. Elsie, jej babcia, opowiada Julii chwytającą za serce historię, a po drodze między Kitem, nowym właścicielem Wharton Park, a Julią zaczyna iskrzyć. Ta odkrywcza podróż prowadzi ich nie tylko do czasów wojny, ale także do Tajlandii. Julia jest sympatyczną główną bohaterką, która została ciężko doświadczona przez los i po roku nadal jest zakorzeniona i odizolowana od innych ludzi, w tym od rodziny. Dopiero ponowne spotkanie z Kitem Crawfordem na aukcji w Wharton Park i odnalezienie starego pamiętnika powoli przywraca ją do życia. Kit Crawford, odtwórca roli męskiej, jest bardzo opiekuńczą osobą, która szybko czuje sympatię do Julii i ofiarnie się nią opiekuje, gdy ta ciężko zachoruje. On daje jej nowe siły i wsparcie, którego potrzebuje po roku życia w odosobnieniu.

Akcja „Domu orchidei” rozgrywa się w teraźniejszości, ale cały czas pojawiają się retrospekcje do przeszłości, do czasów wojny. Uważam te retrospekcje za bardzo interesujące i bardzo dobrze przedstawione. W ogóle myślę, że jest to jeden z atutów Lucindy Riley - wszystko jest opisane bardzo efektownie i od razu poczułam się przeniesiona na miejsce wydarzeń i mogłam sobie wszystko dokładnie wyobrazić. Postacie były szczegółowo nakreślone, nastrój dobrze oddany i w żadnym momencie nie miałam wrażenia, że książka się przeciąga. Wręcz przeciwnie - jak na mój gust skończyło się zdecydowanie za szybko. Nie przychodzi mi w zasadzie nic negatywnego, co mogłabym powiedzieć na temat książki. Bardzo cieszę się, że podarowała mi ją przyjaciółka i przyznaje, że już kupiłam na stronie kolejną książkę Lucindy Riley (stąd moja recenzja). Serdecznie polecam „Dom orchidei” <3

31-letnia pianistka koncertowa Julia Forrester traci męża Xaviera i syna Gabriela w tragicznym wypadku drogowym, który całkowicie ją załamuje. Ucieka z Francji do Anglii, gdzie opiekuje się nią starsza o trzy lata siostra Alicja. Chcąc kupić prezent urodzinowy dla ojca, siostry udają się na aukcję w posiadłości Wharton Park, gdzie pracowali i mieszkali już ich dziadkowie. Julia spotyka tam Kita Crawforda, którego poznała już w dzieciństwie, a który remontuje starą chatę jej dziadków. Podczas remontu Kit natrafia na stary pamiętnik, który podobno należał do dziadka Julii, Billa. Następnie wyrusza, by dowiedzieć się czegoś więcej o swojej babci Elsie, która wciąż żyje, i wkrótce musi stawić czoła kilku dobrze strzeżonym sekretom na temat swojej rodziny.

Dom orchidei składa się z dwóch połączonych ze sobą wątków narracyjnych: teraźniejszości i przeszłości lat 40. Teraźniejszość opowiada historię Julii i Kita. Przeszłość dotyczy dziadków Julii i przodków Kita. Posiadłość Wharton Park jest sceną, na której rozgrywa się akcja; jest prawdziwą siłą napędową powieści. To miejsce, które wiele znaczyło dla rodziny Crawfordów, scena radosnych wydarzeń, zdrad, dramatycznych wydarzeń. Jest to swego rodzaju lustro, w którym można odnaleźć siebie i wspomnienia skomplikowanej przeszłości, której echa w teraźniejszości są bardziej żywe niż kiedykolwiek. Julia jest zmęczoną i pokonaną kobietą. Straciła to, co było dla niej najdroższe, musi zacząć od nowa, znajdując odpowiednie bodźce. Odnalezienie Kita, którego poznała, gdy byli jeszcze dziećmi, daje jej energię, której potrzebuje, odpowiedni wkład, by pogodzić się z tym, co zostawiła za sobą, a raczej z tym, od czego uciekła. W Domie orchidei poruszono naprawdę wiele tematów. Aspekt rodzinny jest z pewnością istotny, ponieważ rodzina jest postrzegana zarówno jako bezpieczne schronienie, jak i jako dolina kłamstw, z której można uciec. Równolegle podkreślane jest macierzyństwo, poczucie straty, chęć podążania za swoimi pasjami, walka o to, w co się wierzy. Dom orchidei Lucindy Riley to dzieło łączące w sobie elementy powieści historycznej, edukacyjnej i sagi rodzinnej. Lektura, którą, mimo jej objętości, można pochłonąć w kilka dni. Opisane wydarzenia z przeszłości nieco zakłócają fabułę. Relacje o wojnie i jej konsekwencjach dla żołnierzy zakłóca swobodną narrację, tworząc oddzielną powieść w powieści.

Lucinda Riley doskonale wie, jak szczegółowo i obrazowo przedstawić krajobrazy Anglii i Tajlandii, nie wdając się w długie dygresje. Powieści przyświeca wiele sprzecznych emocji, takich jak żal, nienawiść, miłość, przyjaźń, ale także zemsta i strach. Czytelnik zostaje zabrany na prawdziwą podróż. Wszystkie wątki na końcu płynnie łączą się w zamknięte koło, pozostawiając po sobie wspaniałą historię, która bardzo mi się podobała. Z pewnością przeczytam kolejne książki tego autora.

„Dom orchidei” zaskoczył mnie. Naprawdę nie spodziewałam się, że przedstawiona historia tak mnie wciągnie, a już na pewno nie po przeczytaniu opisu na okładce.

Fabuła książki zaczyna się od pogrążonej w żałobie wdowy, która nie może znaleźć w sobie chęci, by nadal żyć na tym łez padole. Julia jest pianistką, która straciła męża i syna w strasznym wypadku. Kiedy Julia bierze udział w wyprzedaży nieruchomości w domu, w którym mieszkali i pracowali jej dziadkowie, dostaje pamiętnik, który według nowego właściciela należy do jej dziadka. Kit, nowy właściciel Wharton Park, i Julia nie są sobie zupełnie obcy. Julia spędzała wiele czasu w posiadłości, gdzie jej dziadek hodował orchidee. Julia zwraca pamiętnik swojej babci, Elsie, która była pokojówką w Wharton Park. Elsie i Julia odbywają podróż w czasie dzięki wspomnieniom Elsie. Opowieść Elsie przenosi Julię w czasie do II wojny światowej, gdzie zaczynają się rodzinne tajemnice. Akcja toczy się od II wojny światowej do czasów współczesnych. Zawiłości między przeszłością a teraźniejszością są bardzo ściśle splecione, a subtelne wskazówki, których autorka udziela, sprawiają, że lektura jest jeszcze przyjemniejsza. Ridley płynnie przeskakuje między czasami i czytelnikowi nie grozi pogubienie się.. Historia Julii, która na początku wydaje się najsmutniejsza na świecie, znajduje godnego przeciwnika: w latach 40. życie Harry'ego i Olivii Crawfordów wywraca się do góry nogami, dziedzic Wharton po powrocie z Tajlandii nie jest już taki sam, i to nie tylko z powodu pobytu w więzieniu. Nie sposób pozostać nieczułym na nieszczęście bohaterów, z których każdy szuka szczęścia niemożliwego do osiągnięcia. Niezwykle żywe opisy miejsc i uczuć pozwalają czytelnikowi stworzyć żywe wyobrażenia, a w niektórych momentach poczuć nawet zapach orchidei 😊 W tej powieści spodobała mi się również okładka. Uwielbiam storczyki, nie ma dla mnie piękniejszego kwiatu, więc „Dom orchidei” świetnie wpisuje się w mój świat.

PS Jestem całkowicie zdumiona, że to debiutancka powieść Lucindy Riley. Jej styl pisania w tej książce jest tak płynny i barwny, że czyta się ją jak dzieło doświadczonej autorki. Misternie i fachowo tka fabułę pełną tajemnic i intryg na przestrzeni trzech pokoleń. Odkrywa tajemnicę za tajemnicą w doskonałym następstwie, co jeszcze bardziej potęguje efektowność „Domu orchidei”