Dialektyka oświecenia. Fragmenty filozoficzne

"Dialektyka oświecenia", wydana po raz pierwszy w 1947 roku, w burzliwym okresie po II wojnie światowej, zajmuje szczególne miejsce w literaturze próbującej zgłębić stan współczesnego życia publicznego. To właśnie z tej książki zaczerpnęli inspirację liczni postmodernistyczni myśliciele, tacy jak Zygmunt Bauman, Michel Foucault czy Jean-François Lyotard. W swoich esejach i filozoficznych rozważaniach autorzy książki, Max Horkheimer i Theodor W. Adorno, oferują nieprzejednaną analizę niezamierzonych skutków, jakie niesie ze sobą rozwój nowoczesności, oraz krytykę masowej kultury, która z tego rozwoju wynika.

Oświecenie, mające na celu postęp myśli, zawsze dążyło do tego, by uwolnić człowieka od strachu i umożliwić mu kierowanie własnym losem. Jednak paradoksalnie, w pełni oświecony świat staje się miejscem, gdzie triumfuje nieszczęście. Max Horkheimer, będący zarówno psychologiem, jak i filozofem, odegrał kluczową rolę w działalności frankfurckiego Institut für Sozialforschung. W Polsce ukazały się jego prace takie jak "Krytyka rozumu instrumentalnego" oraz "Społeczna funkcja filozofii. Wybór pism." Theodor W. Adorno, znany filozof, socjolog i teoretyk muzyki, również wywodzący się ze szkoły frankfurckiej, przyczynił się do rozwoju teorii krytycznej poprzez takie dzieła jak "Dialektyka negatywna" oraz "Minima moralia".