Diabeł. Nowa biografia

Odrodzenie Diabła w zachodniej kulturze popularnej i wysokiej odzwierciedla fascynację światem nadnaturalnych istot, zarówno tych o pozytywnym, jak i negatywnym charakterze. Wampiry, czarownice, wilkołaki oraz superbohaterowie, jak również anioły i demony, stają się częścią tego magicznego świata. To zjawisko idzie w parze z renesansem ezoterycznych i okultystycznych poszukiwań, głęboko zakorzenionych w filozofii Wschodu oraz wczesnym modernizmie Zachodu. W sferach, gdzie zawodzą nauka i racjonalna wiedza, jak astrologia, magia, starożytne przepowiednie czy medytacja, poszukuje się nowych przewodników.

Współczesny, zaczarowany świat staje się przestrzenią, w której duchowość unosi się na granicy rzeczywistości i fikcji. Wiara w tym kontekście jest świadomym wyborem – niewiara zostaje w pewnym sensie odsunięta na bok. Kwestia wiary bądź niewiary w istnienie Diabła stała się dziś sprawą osobistej decyzji, choć nie zawsze tak było. Przez większą część ostatnich dwóch tysięcy lat niewiara w Diabła na Zachodzie była równie niemożliwa, co niewiara w Boga.

W tradycyjnym chrześcijaństwie zbawienie przez Chrystusa było pewnikiem, zaś kara, jaką Szatan i jego demony zsyłali w postaci wiecznego potępienia, była czymś, czego oczekiwano wobec tych poza kręgiem wybranych. Historia obecności Boga w zachodnim świecie to jednocześnie historia Diabła, a rozwój teologii nierozerwalnie łączy się z rozwojem demonologii.