Czarnomorze

Podczas moich licznych podróży po Rumunii, często marzyłem o tym, co mogłoby czekać mnie dalej, za horyzontem morza. Ta myśl fascynowała mnie niezmiernie. Nie tylko podróżowanie w przestrzeni, ale i zanurzenie się w przeszłości miało dla mnie ogromne znaczenie. Obserwacja ludzi, ich emocji, wiary, lęków i tradycji była nieodłącznym elementem moich wędrówek. Duchy minionych bohaterów, zarówno tych z niedawnej jak i odległej przeszłości, inspirowały mnie do zgłębiania ukrytych aspektów odwiedzanych miejsc. Odnajdywałem ich ślady na opuszczonych dziedzińcach, w mało znanych miasteczkach i na zapomnianych cmentarzach. Przemawiały do mnie z pożółkłych zdjęć wiszących w starych domostwach. Książka, która powstała z tych doświadczeń, jest jednocześnie fikcją i odbiciem rzeczywistości, którą przeżyłem. Zachęcam do odkrywania duchów Czarnomorza, bliskich, a niekiedy niezwykle tajemniczych.

W ciągu dwóch dekad odwiedzania Wschodniej Europy i części Azji, doświadczyłem wielu niezwykłych przygód, które mogłyby zapełnić niejedną książkę. „Czarnomorze” Michała Kruszony jest właśnie takim dziełem. Odkryłem w niej siebie i to, co jest esencją każdej podróży – spotkania z niezapomnianymi ludźmi, oraz ulotne momenty pełne szczęścia i strachu, które czasem przekraczają granicę rzeczywistości. Po powrocie często zastanawiałem się, czy przygody, które mnie spotkały w Gruzji, Mołdawii i Rumunii, naprawdę miały miejsce. Te pytania pozostawiam również czytelnikom „Czarnomorza”, zapraszając ich do rozpoczęcia własnych poszukiwań, a potem – do drogi.