Cud, że przeżyliśmy

Przed wybuchem wojny, Bełchatów był miejscem zamieszkania dla około 5 tysięcy Żydów, co stanowiło ponad połowę populacji. Wspólnota ta, licząca szwaczy, tkaczy i handlarzy, miała korzenie sięgające dwustu lat wstecz. Jednak czas II wojny światowej przyniósł im niewyobrażalną tragedię. W 1942 roku wielu z nich zostało brutalnie zgładzonych w obozie Chełmno nad Nerem. Czy wszyscy faktycznie zginęli?

Dwadzieścia lat temu, w Tel Awiwie, Andrzej Selerowicz spotkał pana Sharona, bełchatowianina ocalałego z Holokaustu, który opowiadał o innych, którym także udało się przeżyć. To spotkanie zainspirowało autora do podjęcia poszukiwań. W Księdze Pamięci, wydanej w 1951 roku w Argentynie, wspomniano o około 400 mieszkańcach Bełchatowa, choć bez wymienienia ich nazwisk. Zdeterminowany, by odnaleźć niektóre z tych osób, Selerowicz skorzystał z możliwości, jakie dała digitalizacja krajowych i zagranicznych archiwów. Dzięki temu udało mu się zidentyfikować nazwiska 285 osób i poznać szczegóły ich niezwykłych doświadczeń wojennych oraz cudownego ocalenia. Niektórzy z nich później wyemigrowali do krajów takich jak Stany Zjednoczone, Izrael, Australia czy Paragwaj. Ich wspomnienia stanowią nie tylko poruszające świadectwo wojennych zbrodni, ale również cenny zapis historii ich rodzinnego miasta.