Cień wiatru

Stare przysłowie Chińskie mówi “"Kiedy przeczytam nową książkę, to tak jakbym znalazł nowego przyjaciela, a gdy przeczytam książkę, którą już czytałem - to tak jakbym spotkał się ze starym przyjacielem."

Jakich przyjaciół przedstawia nam w powieści “Cień Wiatru” jej autor, Carlos, Ruiz Zafon?

Na początek pozwolę sobie na odważny wniosek! “Cień wiatru” to książka inna niż inne - to jedna z tych powieści, które zostawiają w czytelniku ślad długo po tym jak odłoży on daną pozycję na półkę. Od pierwszych stron książki rzuca się w oczy język, którym na jej kartach posługuje się autor: bogaty w opisy, wiernie, niemal namacalnie oddający atmosferę uliczek Barcelonie. Nie będzie żadnym nadużyciem stwierdzić, że topografia stolicy Katalonii oddana została z wyjątkową precyzją i starannością - chwilami można się zapomnieć i poczuć ten gwar, tłok na wąskich uliczkach miasta. Ludzi, którzy niespiesznie gdzieś idą, śmiejąc się i rozmawiając, a tle piękne, zabytkowe kamienice, skrywające w swoich murach tajemnice o których nikt nie ma odwagi głośno szeptać. A wszystko to stanowi tło dla wyobraźni czytelnika, gdzie postać Juliana Caraxa z czasem wysuwa się na pierwszy plan, wciąga i nie pozwala oderwać się od czytania! Trzeba jednak oddać, że Zafon narrację prowadzi ostrożnie, chwilami wręcz leniwie: to nie jest książka dla ludzi, którzy szukają taniej sensacji, typowego “guilty pleasure” - przeciwnie, doceniają ja Ci, którzy cierpliwie poczekają na rozwój wydarzeń w przestawionych świecie. Subtelny, wysublimowany język jakim posługuje się Zafon paradoksalnie przekazuje szereg fundamentalnych prawd o naturze człowieka i jego miejsc w świecie, co szczególnie przypadnie do gustu tym z czytelników, którzy tęsknią za literaturą BARDZO piękną.

Słowo na temat głównego bohatera powieści: Daniel Sempere to młody chłopak w naturze którego leży daleko posunięta wrażliwość i ciekawość wobec otaczającego go świata. Jego postać szybko zyskuje sympatię czytelnika i nie zmienia tego nawet fakt, że C.R. Zafon chwilami daje się ponieść fantazji, na przykład gdy dotkliwie pobity młody chłopak, następnego dnia staje się uczestnikiem kolejnej bijatyki w której wykazuje się siłami zdrowego i jurnego mężczyzny.
Ten sam młody chłopak jest ponadprzeciętnie inteligentny, elokwentny domyślny, spostrzegawczy, wyjątkowo celnie potrafi wyciągać wnioski i analizować fakty. Chwilami można odnieść wrażenie, że to nie zwykły nastolatek jest podmiotem lirycznym tej powieści, ale członek Mensy z potwierdzonym na piśmie hiper-wynikiem testów IQ! To jednak drobiazgi, które w obliczu wyjątkowości tej powieści nie mają znaczenia. To co bez reszty zachwyciło mnie najbardziej w tej powieści to jej szkatułkowa budowa i koronkowa wręcz praca pisarza nad szczegółami: perfekcja połączona z dbałością o każdy szczegół snującego swoją opowieść na ulicach Barcelony ubiegłego wieku. Według mnie Zafón jest drugim po Marquezie mistrzem realizmu magicznego, a to już samo w sobie pozwala do każdej z jego powieści podejść niczym do wielkiej przygody!

Na koniec dodam, że niespecjalnie lubię kryminały, mroczne opowieści: nie mam tez w zwyczaju sięgać po historie pisane na bazie opowiadania, gdzie akcja stopniowo rośnie i wymaga od czytelnika cierpliwości. Lubię za to wielowątkowe opowieści, w które każda z postaci wnosi swoją niepowtarzalną historię, osadzone zarówno w teraźniejszości jak i w przyszłości, napisane pięknym, ale nie przesadzonym językiem. I ta powieść ma w sobie wszystko, co wyżej wymieniłem: naprawdę trudno przejść obok niej obojętnie! Warto było spróbować innego gatunku i zakochać się w Cmentarzu Zapomnianych Książek. Z ogromną pewnością sięgnę po pozostałe pozycje tego autora, “Gra Anioła” to moja kolejna powieść, kontynuacja “Cienia Wiatru”. Nie martwcie się, jak przeczytam to też się z wami podzielę wrażeniami, czyli pewnie niebawem;-)

“Cień Wiatru” to powieść niesamowita, pełna tajemnic, napisana językiem jakby z innego świata, językiem innym niż ten z którym spotykamy się na co dzień. Co mam na myśli? Dziś, w dobie 160 znaków Twittera czy SMS’a, gdzie treść ma znaczenie o ile jest podana w przystępnej, mocno skondensowanej formie, książki takie jak ta autorstwa C. R. Zafona stanowią perłę w koronie literatury pięknej. Jestem pod ogromnym wrażeniem kreacji bohaterów, mnogości wątków i tego w jak przemyślany sposób zostały wprowadzone do powieści. Wydaje mi się, że nie ma w niej ani jednego “pustego” opisu sytuacji , każdy z nich ma jakieś znaczenie, do wielu wracamy po czasie aby uporządkować rozwój sytuacji na kartach powieści! Poniżej omówię nieco bliżej przedstawiony w powieści świat, zatem do dzieła!

Barcelona - ach, ta Barcelona! Kompletnie mnie zauroczyła. Nie wiem jak autor to zrobił, nie potrafię wskazać przełomowego fragmentu, który mnie porwał, niemniej czułam wspaniały klimat dawnej Barcelony każdą cząstką siebie. Naprawdę nie potrafię tego wyjaśnić. Jak dla mnie czysta magia!
Postacie napisane w tej powieści są świetnie przemyślane, różnorodne, oryginalne, złożone, dojrzewają z biegiem akcji, wywołują silne emocje u czytelnika. Czy muszę mówić coś więcej?

Fabuła to wielka tajemnica, niełatwo o niej pisać tak, aby zaciekawić i jednocześnie nie uchylić przed wami drzwi zbyt szeroko. Mogę jednak śmiało powiedzieć, że aurę tajemniczości czuć na kolejnych stronach powieści - to bez wątpienia wpływa na całokształt historii, trudno się od niej oderwać. Kolejne pytania mnożą się w głowie, autor jednak w odróżnieniu od taniej sensacji nie rzuca czytelnika po złych tropach, raczej oczekuje od niego cierpliwości w odkrywaniu kolejnych odpowiedzi. Cała intryga jest skomplikowana, choć niezbyt trudna do rozwikłania - tym razem z ogóle mi to nie przeszkadzało. Odnoszę wrażenie, że zachowane tutaj proporcje są idealne.

Emocje jakie budzi książka to całe ich spektrum: od ciekawości, radości, przez zadumę, melancholię, aż po rozpacz i poczucie straty. Razem z bohaterami uczestniczymy w ich namiętnościach, odczuwamy bolesne zawody, trzymamy kciuki za ich starania, boimy się gdy nadchodzi zagrożenie. Zupełnie jakby książka była emocjonalnym zapisem nutowym autora, czytelnik zaś instrumentem na którym ów autor odgrywa swój piękny utwór. Już raz to pisałam, ale pozwólcie, że się powtórzę: MAGIA!

Warto zauważyć, że mamy tu do czynienia z tym wyjątkowym talentem pisarskim Zafona, dzięki któremu nawet gdy nic się nie dzieje, ani przez chwilę nie jest nudno, a przyjemność z czytania pozostaje niezmiennie wielka i niezaspokojona. Książka nie jest wolna od przydługich opowieści i obszernych fragmentów gdzie akcja posuwa się w ślimaczym tempie - mimo to nie nudziłam się ani przez chwilę. Z takim talentem nie potrzebne już były momenty gdy akcja pędzi na łeb na szyję, szalone pościgi czy ucieczki - Pan Zafón ten sam efekt walącego szaleńczo czytelniczego serca osiągnął lekko, jak gdyby od niechcenia i leniwie prowadząc narrację - to w mojej ocenie czyni dzieło Zafona GENIALNYM..

„Jedni kochają konie, inni ptaki, jeszcze inni zwierzęta różne. Ja natomiast od dziecka namiętnie pragnąłem posiadać książki.” Julian Apostata

Te słowa najlepiej oddają moje podejście do świata: tym razem jednak nie ja weszłam w posiadanie książki pt. “Cień Wiatru”, ale to ona bez reszty mnie pochłonęła. Jeśli istnieją powieści w których granica między światem realnym, a tym wyimaginowanym się zaciera, to niniejsza pozycja do nich należy. Bądźcie proszę ostrożni;-)

Na wstępie oddam pokłony w kierunku autora: widać od pierwszych stron powieści, ze Zafon miał na nią kapitalny pomysł, którego wykonanie z uwagi na jego warsztat pisarski przynosi czytelnikowi możliwość obcowania z dziełem doskonałym.. “Cień Wiatru” jest napisany w sposób - nie bójmy się tego określenia - wyjątkowy. Poznajemy cały wykreowany świat, a nie cząstkę jak to zazwyczaj bywa u innych powieściopisarzy, kreślących ledwie wybrane fragmenty przedstawionego świata. Wszystko w tej książce jest logiczne, wyraźne związki przyczynowo - skutkowe nadają wiarygodności całej historii. Niesamowicie wciągająca książka, która w tragiczny, przykry i dający do myślenia sposób pokazuje jak łatwo jest zniszczyć człowieka. Przejdę do meritum bo wiem, że na to czekacie najbardziej!

Daniel Sempere to młody chłopak, którego ojciec zabiera do tajemniczego miejsca o nazwie “Cmentarz Zapomnianych Książek”. Tam okazuje się, że główny bohater ma wybrać jedną z książek i dać jej dom, nowe życie. Jego wybór pada na powieść o tytule “Cień Wiatru” niejakiego Juliana Caraxa i jest to początek wielkiej, wspaniałej, chwilami niebezpiecznej ale porywającej przygody!

Główny bohater jest oczarowany książką Caraxa, postanawia tym samym zgłębić historię jej powstania jak również losy tajemniczego autora. Szybko okazuje się, że brak innych dostępnych pozycji z jego dorobku co nie pozostaje bez związku z faktem, że ktoś szuka książek Caraxa by kolejno je niszczyć. Kim jest i jakie ma powody, aby zetrzeć dorobek Juliana Caraxa z powierzchni ziemi? Kim był autor i jaką rolę w tej historii ma do odegrania tajemnicza nieznajoma? Odpowiedzi na te pytania wymaga od Daniela porzucenia wszystkiego co do tej pory cenił, na rzecz podróży z dzieciństwa w kierunku dorosłości, gdy przyjdzie mu się zmierzyć z tajemnicami, intrygami, czarnymi charakterami i… samym sobą w obliczu miłości, której smaku do tej pory nie znał.

Cenię sobie literaturę piękną spod znaku hiszpańskojęzycznych autorów: do moich ulubionych oprócz rzeczonego Zafona, należą też Mario Vargas Llosa oraz Gabriel Garcia Marquez. Miałam więc pogląd na to, czego się spodziewać, wszak zarówno Marquez jak i Zafon należą do nurtu realizmu magicznego. Przyznaje, nieco odkładam w czasie lekturę “Cienia Wiatru”, kto zna, ten wie, że literatura wysokich lotów wymaga nastroju i skupienia, co nie zawsze jest możliwe w obliczu natłoku obowiązków. Niemniej kiedy już usiadłam do lektury….. smakowało jak tabliczka czekolady po ostrej diecie. “Zachłanność”, to słowo które opisuje moją postawę przy kolejnych stronach tej książki;-)

Dlaczego tak łatwo ulec dobremu wrażeniu, jakie “Cień Wiatru” rzuca na czytelnika? Klimat, nakreślone postacie, pytania bez odpowiedzi, zawiła intryga i fabuła układająca się w spójną całość: to tylko niektóre z jej zalet. Czy historia sama w sobie może być ciekawa? Niniejsza powieść udowadnia, że jak najbardziej tak! O ile jako przedmiot w szkole raczej mnie nudziła, o tyle osadzenie akcji książki w Barcelonie XX wieku…. strzał w dziesiątkę! Tym, którym z historia również nie po drodze pragnę uspokoić: rys historyczny jest tłem dla przedstawionej historii, a lekkość pióra autora w łatwy, niemal namacalny sposób pozwalają odtworzyć oczami wyobraźni największe nawet szczegóły stolicy Katalonii sprzed stu lat.

Ta książka to prawdziwy Wehikuł czasu! Jak śpiewał Rysiek Riedel “Dużo bym dał, by przeżyć to znów, wehikuł czasu, to byłby cud”, teraz każdy z nas ma na to szanse, “Cień Wiatru” to bilet jedną stronę;-)

Stare przysłowie Chińskie mówi “"Kiedy przeczytam nową książkę, to tak jakbym znalazł nowego przyjaciela, a gdy przeczytam książkę, którą już czytałem - to tak jakbym spotkał się ze starym przyjacielem."

Jakich przyjaciół przedstawia nam w powieści “Cień Wiatru” jej autor, Carlos, Ruiz Zafon?

Na początek pozwolę sobie na odważny wniosek! “Cień wiatru” to książka inna niż inne - to jedna z tych powieści, które zostawiają w czytelniku ślad długo po tym jak odłoży on daną pozycję na półkę. Od pierwszych stron książki rzuca się w oczy język, którym na jej kartach posługuje się autor: bogaty w opisy, wiernie, niemal namacalnie oddający atmosferę uliczek Barcelonie. Nie będzie żadnym nadużyciem stwierdzić, że topografia stolicy Katalonii oddana została z wyjątkową precyzją i starannością - chwilami można się zapomnieć i poczuć ten gwar, tłok na wąskich uliczkach miasta. Ludzi, którzy niespiesznie gdzieś idą, śmiejąc się i rozmawiając, a tle piękne, zabytkowe kamienice, skrywające w swoich murach tajemnice o których nikt nie ma odwagi głośno szeptać. A wszystko to stanowi tło dla wyobraźni czytelnika, gdzie postać Juliana Caraxa z czasem wysuwa się na pierwszy plan, wciąga i nie pozwala oderwać się od czytania! Trzeba jednak oddać, że Zafon narrację prowadzi ostrożnie, chwilami wręcz leniwie: to nie jest książka dla ludzi, którzy szukają taniej sensacji, typowego “guilty pleasure” - przeciwnie, doceniają ja Ci, którzy cierpliwie poczekają na rozwój wydarzeń w przestawionych świecie. Subtelny, wysublimowany język jakim posługuje się Zafon paradoksalnie przekazuje szereg fundamentalnych prawd o naturze człowieka i jego miejsc w świecie, co szczególnie przypadnie do gustu tym z czytelników, którzy tęsknią za literaturą BARDZO piękną.

Słowo na temat głównego bohatera powieści: Daniel Sempere to młody chłopak w naturze którego leży daleko posunięta wrażliwość i ciekawość wobec otaczającego go świata. Jego postać szybko zyskuje sympatię czytelnika i nie zmienia tego nawet fakt, że C.R. Zafon chwilami daje się ponieść fantazji, na przykład gdy dotkliwie pobity młody chłopak, następnego dnia staje się uczestnikiem kolejnej bijatyki w której wykazuje się siłami zdrowego i jurnego mężczyzny.
Ten sam młody chłopak jest ponadprzeciętnie inteligentny, elokwentny domyślny, spostrzegawczy, wyjątkowo celnie potrafi wyciągać wnioski i analizować fakty. Chwilami można odnieść wrażenie, że to nie zwykły nastolatek jest podmiotem lirycznym tej powieści, ale członek Mensy z potwierdzonym na piśmie hiper-wynikiem testów IQ! To jednak drobiazgi, które w obliczu wyjątkowości tej powieści nie mają znaczenia. To co bez reszty zachwyciło mnie najbardziej w tej powieści to jej szkatułkowa budowa i koronkowa wręcz praca pisarza nad szczegółami: perfekcja połączona z dbałością o każdy szczegół snującego swoją opowieść na ulicach Barcelony ubiegłego wieku. Według mnie Zafón jest drugim po Marquezie mistrzem realizmu magicznego, a to już samo w sobie pozwala do każdej z jego powieści podejść niczym do wielkiej przygody!

Na koniec dodam, że niespecjalnie lubię kryminały, mroczne opowieści: nie mam tez w zwyczaju sięgać po historie pisane na bazie opowiadania, gdzie akcja stopniowo rośnie i wymaga od czytelnika cierpliwości. Lubię za to wielowątkowe opowieści, w które każda z postaci wnosi swoją niepowtarzalną historię, osadzone zarówno w teraźniejszości jak i w przyszłości, napisane pięknym, ale nie przesadzonym językiem. I ta powieść ma w sobie wszystko, co wyżej wymieniłem: naprawdę trudno przejść obok niej obojętnie! Warto było spróbować innego gatunku i zakochać się w Cmentarzu Zapomnianych Książek. Z ogromną pewnością sięgnę po pozostałe pozycje tego autora, “Gra Anioła” to moja kolejna powieść, kontynuacja “Cienia Wiatru”. Nie martwcie się, jak przeczytam to też się z wami podzielę wrażeniami, czyli pewnie niebawem;-)