Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.






Nowa
Książka nowa.





Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.





Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.





Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.
Brytyjskie pancerniki 1914-1918 2. Superdrednoty
DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
W 1906 roku Niemcy rozpoczęli budowę własnej floty drednotów, uzbrojonych w większe działa, co wywołało niepokój w brytyjskiej Admiralicji. Obawiając się, że niemiecka siła ognia zdobędzie przewagę nad flotą Royal Navy, Admiralicja zdecydowała o budowie własnych "superdrednotów". Pierwsze zamówienia złożono w 1909 roku, a już trzy lata później nowe pancerniki zasiliły brytyjską flotę. Poparcie społeczne dla ich budowy było ogromne, a hasło "chcemy ośmiu, i to natychmiast" szybko zyskało na popularności, odzwierciedlając potrzebę stworzenia ośmiu takich okrętów. Kolejne cztery superdrednoty dołączyły do floty w 1914 roku.
W tym czasie Admiralicja wprowadziła również program "szybkich pancerników" z działami o kalibrze 381 mm. Te niezwykle potężne jednostki weszły do służby w samą porę, by odegrać kluczową rolę w bitwie jutlandzkiej w 1916 roku, podczas I wojny światowej. Chociaż Royal Navy nie miała jeszcze pełnej oceny nowych okrętów przed wybuchem wojny, doświadczenia zdobyte w walce przyczyniły się do przemyślenia strategii ich użycia. Choć żaden z superdrednotów nie został utracony w bitwie, ich działania były analizowane w kontekście przyszłych operacji. Przez cztery lata te okręty skutecznie chroniły brytyjską dominację na morzu przed niemieckimi próbami podważenia jej, co w znacznym stopniu wpłynęło na upadek Cesarstwa Niemieckiego.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
W 1906 roku Niemcy rozpoczęli budowę własnej floty drednotów, uzbrojonych w większe działa, co wywołało niepokój w brytyjskiej Admiralicji. Obawiając się, że niemiecka siła ognia zdobędzie przewagę nad flotą Royal Navy, Admiralicja zdecydowała o budowie własnych "superdrednotów". Pierwsze zamówienia złożono w 1909 roku, a już trzy lata później nowe pancerniki zasiliły brytyjską flotę. Poparcie społeczne dla ich budowy było ogromne, a hasło "chcemy ośmiu, i to natychmiast" szybko zyskało na popularności, odzwierciedlając potrzebę stworzenia ośmiu takich okrętów. Kolejne cztery superdrednoty dołączyły do floty w 1914 roku.
W tym czasie Admiralicja wprowadziła również program "szybkich pancerników" z działami o kalibrze 381 mm. Te niezwykle potężne jednostki weszły do służby w samą porę, by odegrać kluczową rolę w bitwie jutlandzkiej w 1916 roku, podczas I wojny światowej. Chociaż Royal Navy nie miała jeszcze pełnej oceny nowych okrętów przed wybuchem wojny, doświadczenia zdobyte w walce przyczyniły się do przemyślenia strategii ich użycia. Choć żaden z superdrednotów nie został utracony w bitwie, ich działania były analizowane w kontekście przyszłych operacji. Przez cztery lata te okręty skutecznie chroniły brytyjską dominację na morzu przed niemieckimi próbami podważenia jej, co w znacznym stopniu wpłynęło na upadek Cesarstwa Niemieckiego.