Bruliony starej ziemi

"Bruliony starej ziemi", tryptyk opowiadań autorstwa Andrzeja Turczyńskiego, to wyjątkowa książka, która z pewnością zasługuje na uwagę. Każde z opowiadań rozciągające się niczym stepowe równiny wymaga od czytelnika gotowości do wniknięcia w zawiły nurt narracji. Tu odnajdziemy burzliwy strumień refleksji, dźwięków i obrazów, momentami bliski technice strumienia świadomości. Czasami natomiast, Turczyński zbliża się do tego, co Henryk Bereza, któremu dedykowane jest jedno z opowiadań, określił mianem "snojawy". Sen i muzyczność wydają się tu kluczowymi elementami, przywodząc na myśl wręcz muzykę snów.

Autor umiejętnie kreuje prozatorską synestezję, idąc w kierunku, który przypomina muzyczny porządek. Tego rodzaju stylistyka wymaga jednak od odbiorcy ogromnej koncentracji. Wyłącznie uważny czytelnik zdoła wychwycić subtelnie tkane nawiązania do tradycji muzycznej, filozoficznej, a także literackiej. Szczególne miejsce w tej mozaice zajmują odniesienia do wybitnych rosyjskich twórców, takich jak Puszkin, Turgieniew, Bunin i wielu innych, którzy są mistrzami Turczyńskiego.