Biały ogień

<p>Już od prawie trzech dekad Douglas Preston i Lincoln Child stanowią duet pisarski, a na nazwisko jednego automatycznie przychodzi do głowy drugi. Ich współpraca rozpoczęła się od wydanego w 1994 roku „Reliktu”, będącego debiutanckich tomem, w którym osobliwy, ze wszystkim swoimi wadami i zaletami, agent FBI Aloysius Pendergast znajdował się trochę na uboczu. W kolejnych książkach serii Prestona i Childa jego rola zdecydowanie wzrasta, a być może wprost proporcjonalnie do tego jego popularność. „Biały ogień”, thriller, który pojawił się na polskim rynku w 2014 roku, jest trzynastym tomem i po wydaniu w Stanach Zjednoczonych rok wcześniej, od razu wylądował na trzecim miejscu listy bestsellerów New York Timesa. „Dom zębów”</p><p>O co chodzi w fabule?</p><p>Corrie Swanson wybiera się do ośrodka narciarskiego w Roaring Fork, by zbadać szkielety kilku dziewiętnastowiecznych górników, którzy zginęli zaatakowani przez niedźwiedzia. Po dokonaniu sensacyjnego odkrycia jej życiu grozi niebezpieczeństwo. Z pomocą przychodzi jej mentor Pendergast, który także pomaga miejscowej policji, gdy miasteczko nękają liczne podpalenia. Dodatkowo agent FBI dowiaduje się, że pewne wydarzenie z przeszłości ma związek z historią, którą Oscar Wilde opowiedział Arthurowi Conan Doyle'owi. Czy jednak uda mu się znaleźć to powiązanie?</p><p>Po prologu rozgrywającym się w drugiej połowie XIX wieku, w którym rozmowa autorów Oscara Wilde'a i Arthura Conan Doyle'a już na początku wzbudza w czytelniku ciekawość, opowieść toczy się w XXI wieku. Jest to wtedy przede wszystkim wprowadzenie do kilku postaci, z których najważniejszymi są Corrie Swanson i Aloysius Pendergast. Oprócz tego Preston i Child opisują również krótko okoliczności, w jakich się wówczas znaleźli. Opowieść w „Białym ogniu” zaczyna się więc dość spokojnie i choć intryguje i porywa, nie ma w tym początku aż tak dużego napięcia. Po około dziesięciu rozdziałach to się zmienia i momentów, gdy tętno przyśpiesza przybywa.</p><p>W thrillerze narracja prowadzona jest z różnych perspektyw, ale głównie z perspektywy Corrie Swanson i, choć w nieco mniejszym stopniu, również Pendergasta. Agent FBI jest tym razem całkiem na czasie i stanowi swoje własne, tajemnicze i dziwaczne ja. Spostrzegawczy czytelnik rozpoznaje w nim cechy współczesnego Sherlocka Holmesa, a zwłaszcza w tej historii, która jest szczególna, gdyż zarówno jego duchowy ojciec, jak i sam słynny sędzia mają w niej skromną, ale niebagatelną rolę. Jeden rozdział, napisany odręczną czcionką i niełatwy do odczytania, składa się nawet w całości z krótkiej historii, w której Holmes rozwiązuje nieco przewidywalną zagadkę. Nawiasem mówiąc, związek z morderstwami mającymi miejsce w teraźniejszości jest łopatologicznie rozpoznawalny.</p><p>Oprócz wątku z udziałem Holmesa istotną rolę odgrywają jeszcze dwa inne: jeden odnosi się do śledztwa prowadzonego przez Corrie, a drugi dotyczy podpalacza, który terroryzuje Roaring Fork. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie mają one ze sobą nic lub niewiele wspólnego, lecz istnieje związek i ostatecznie wszystkie wątki łączą się w spójną całość. Droga do końcowego rozwiązania jest wyboista, mimo to osoba podpalacza nie do końca zaskakuje. W trakcie fabuły pojawiają się wskazówki, po których można poznać, kto jest za to odpowiedzialny.&nbsp;</p><p>To, że „Biały ogień” jest trzynastym tomem serii „Pendergast”, nie jest nigdzie zauważalne. Nie ma tu absolutnie żadnej rewizji tego, co działo się w poprzednich tomach, a o głównych bohaterach dowiadujemy się na tyle dużo, by wyrobić sobie o nich zdanie. W efekcie książka doskonale nadaje się do czytania w oderwaniu od pozostałych.&nbsp;</p>

<p>Naprawdę nie sądziłem, że zabierając „Biały ogień” ze sobą do pociągu na podróż od południa na północ Polski, będę w stanie przeczytał całość tej książki. I to nawet nie chodzi o wielkość opóźnień naszych polskich kolei, ale po prostu tę powieść czyta się z zapartym tchem.&nbsp;</p><p>Historia zaczyna się od opowieści Oscara Wilde'a dla Conan Doyle'a o górnikach ostro zaatakowanych przez niedźwiedzia. Corrie Swanson słysząc tę opowieść wpada na pomysł, że to może być strzał w dziesiątkę, jeśli chodzi o pracę dyplomową, więc wyrusza do Roaring Fork położonego w zachodniej części Kolorado. Tutaj pierwszy duży plus dla duetu P&amp;C, który w bardzo obrazowy sposób opisali to miejsce, tak że po wyszukaniu lokalizacji w google okazuje się, że wygląda dokładnie tak samo, jak sobie wyobrażaliśmy. Co więcej, miasto, w którym Corrie prowadzi badania w Kolorado, nie chce, by stare kości (dosłownie) zostały wykopane i ujawnione światu, więc próbują uciszyć Corrie. Na tym jednak nie koniec - ktoś w miasteczku terroryzuje miejscowych, paląc ich domy - z nimi w środku. Jak zwykle Corrie znajduje się w środku całego zamieszania i z pomocą Pendergasta oraz nowo poznanej przyjaciółki odkrywa, że wszystkie te sprawy są ze sobą powiązane w bardzo dziwaczny sposób. Dużo emocji, dreszczy i napięcia.</p><p>Preston &amp; Child zdołali mnie po raz kolejny zaskoczyć. Za każdym razem, gdy myślisz, że wznieśli się już na wyżyny swoich możliwości, kolejna powieść wydaje się jeszcze bardziej kozacka. Pendergast zatem to zachwycająca postać, która po 13 częściach serii nadal się nie znudziła. Dodatkowo pozostałe postacie również wypadają dobrze. W tym tomie Corrie, którą znamy już z innych tomów, dostaje pierwszoplanową rolę i ustawia w cieniu swojego nauczyciela. Autorzy doskonale wiedzą jak dostarczyć rozrywki czytelnikom. Fabuła jest dobrze skonstruowana i trzyma ciągle w napięciu. „Biały ogień” jest tym, czym powinna być każda powieść o agencie Pendergascie. Solidny, trzymający w napięciu samodzielny thriller, który jest dobrze napisany i pełen bohaterów, którzy z łatwością do siebie przekonują. Jako bonus fabuła odbywa się w okolicach Bożego Narodzenia z doskonałym zimowym tłem. Na plus również dodatkowa treść w postaci opowiadania „Dom zębów”, dzięki któremu można nieco zgłębić przeszłość Pendergasta. Sama historia okazała się naprawdę mroczna. Opowiadanie czyta się tak, jakby pan Doyle sam je napisał - niesamowite dzieło. Dodatkowy bonus dla tych, którzy kochają Conan Doyle'a.</p><p>Z przyjemnością przyznaję „Białemu ogniowi” pełne 5 gwiazdek, z ostrzeżeniem: gdy już wsiądziesz do pociągu, niemożliwym jest wysiąść. Dlatego upewnijcie się, że macie dużo czasu na czytanie i rozejrzyjcie się wokół siebie, gdy będziecie czytać ją sami w domu. Nigdy nie wiadomo....</p>