Beatrycze i Wergili

Henry, będący autorem książki o Holokauście, podejmuje się trudnego zadania przedstawienia tego skomplikowanego tematu w sposób nowatorski i oryginalny. Mimo jego wysiłków, powieść spotyka się z niezrozumieniem ze strony czytelników, co prowadzi do jego zniechęcenia i przerwania pracy nad dalszymi utworami. Pomimo to, Henry nadal otrzymuje listy od odbiorców, które utrzymują go w kontakcie z jego literackim dorobkiem.

W jednym z listów napotyka na niezwykły fragment – dialog między dwiema postaciami dotyczący smaku i wyglądu gruszki. Zaintrygowany, Henry decyduje się odnaleźć autora tej próbki. Odkrywa, że jest nim miejscowy taksydermista. Wspomniany fragment okazuje się częścią alegorycznej sztuki, której głównymi bohaterami są zwierzęta, konkretnie oślica Beatrycze i małpa Wergili.

Podczas kolejnych wizyt w pracowni, w której znajdują się liczne wypchane zwierzęta, Henry odkrywa dalsze części sztuki. Atmosfera staje się coraz gęstsza, a postaci, naznaczone smutkiem i odosobnieniem, czują się zagrożone przez bliżej nieokreśloną groźbę, przed którą nie potrafią się bronić.