Bajki Ezopa

Dawno, dawno temu, w odległym świecie, wszystkie rzeczy i istoty były nie tylko świadome, ale też potrafiły mówić tym samym językiem. Gliniany garnek mógł rozmawiać z brązowym kociołkiem, rzeki słodkie z morzem słonym, a zwierzęta – czy to na dwóch, czy na czterech nogach, włochate albo pierzaste – gawędziły i paplały razem.

To jest świat Ezopa. Kluczowe w nim jest to, że wzajemne zrozumienie nie wynika z faktu, że wszystko się rozumie – nie, to jest dopiero początek zabawy. A przede wszystkim te opowieści są zabawne, choć nie zawsze miłe, czasem wręcz okrutne.
Legenda głosi, że Ezop była niewolnicą, a jej bajki były sposobem subtelnego wyrażania własnej opinii w taki sposób, by uniknąć bicia. Albo jak w jednej z historii: wiatr północny i słońce spierały się, które z nich szybciej sprawi, że podróżnik zdejmie płaszcz. Wiatr dmuchał zawzięcie, tak że odzienie trzepotało, ale mężczyzna tylko mocniej się nim owinął. Wtedy słońce zaświeciło i w cieple podróżnik szybko zdjął płaszcz. Jednak, jak mówi legenda, te opowieści nie były wystarczająco nieprzejrzyste – w końcu mieszkańcy Delf rozgniewali się i skazali Ezopa na śmierć.
Dwóch mężczyzn wyruszyło do krainy małp: jedna zawsze mówiła prawdę, druga zawsze kłamała. Morał był taki, że wśród małp lepiej nie mówić prawdy, jeśli ceni się swoje życie (i ta historia przydaje się wszystkim, którzy pracują w organizacjach). Jeden powrócił. Wróciwszy załadował swojego wielbłąda pojemnikami pełnymi winogron. „No więc”, powiedział do wielbłąda, „chcesz iść trudną, stromą drogą w górę czy niebezpiecznym zjazdem w dół na targ?” „A co z łatwą, wygodną, równą ścieżką?” spytał wielbłąd.
Gdy tak szli, lis zobaczył winogrona i pobiegł obok wielbłąda, podskakując, by chwycić kiść. Po kilku nieudanych próbach i upadkach lis wstał, otrzepał się i rzekł: „Ech, te winogrona i tak pewnie są kwaśne”. Lis wrócił do lwa. Lew umierał i poprosił lisa, by sprowadziła mu jelenia, bo chciałby go zjeść przed śmiercią. Lis pobiegł do jelenia i powiedział: „Na szczęście znalazłam cię w porę, lew umiera i postanowił uczynić cię królem zwierząt. Pragnie cię jak najszybciej namaścić królem”. Pospieszyli do lwa, który rzucił się na jelenia i uderzył go łapą w ucho – jeleń jednak uciekł. „Wciąż chcę go zjeść” – rzekł lew. „Hmm, to będzie trudne” – odpowiedział lis i ruszyła znowu za jeleniem. „Nie podchodź do mnie, nikczemna zdrajczyni!” – krzyknął jeleń. „Och, czemu uciekłaś? Lew chciał cię tylko uznać za syna tym ojcowskim kuksańcem w ucho, a ty uciekłaś! Nie uwierzysz, ile zajęło mi przekonanie lwa, że to było nieporozumienie i że wciąż jesteś jedyną odpowiednią osobą, by zostać królem zwierząt”. Lis i jeleń wrócili do lwa. Tym razem lew się powstrzymał, aż w końcu zabił jelenia jednym ciosem i zaczął ucztować. Jadł i jadł, aż lis skradł się i zjadł mózg jelenia. Gdy lew skończył, rozejrzał się po kościach i zawołał: „Gdzie jest mózg? Chcę mózgu!” „O lwie” – powiedział lis – „a skąd ci przyszło do głowy, że jeleń, który dwa razy wszedł do twojej jaskini, miał w ogóle mózg?”
Gęś spacerowała z lisem. „Słyszałam, że jesteś bardzo sprytna, lisico. Chciałabym zobaczyć jakiś twój trik”. „Oczywiście, gąsko, chodź na obiad do mnie, to ci pokażę sztuczkę”. Poszły więc do domu lisa. Tam lis zjadł gęś na obiad.
Kot spacerował z lisem. „Słyszałam, że jesteś bardzo sprytna. Ja mam tylko jeden trik – wspinam się na drzewo, gdy słyszę psy. Chciałabym zobaczyć niektóre z twoich sztuczek”. „Ależ oczywiście, kotko, mam ich aż siedemnaście w torbie...” W tej chwili nadbiegła sfora psów. Kot wdrapała się na drzewo, a psy rozszarpały lisa na kawałki.
Głodna lwica zaprosiła byka, by złożyć ofiarę bogom. Gdy byk tam dotarł, parsknął i cofnął się. „Dlaczego uciekasz, byku?” „Bo widzę, że masz przygotowane wszystko oprócz ofiary!”