Stanisław Przybyszewski - sylwetka autora

Data i miejsce urodzenia:

7 Maja 1868 w Łojewo

Data i miejsce zgonu:

21 Listopada 1927 w Jaronty

Kraj pochodzenia:

Polska

Język:

polski

Gatunek literacki:

poezja, aforyzmy, tomiki poezji, psychologia, literatura piękna obca, horror, biografie i autobiografie

Stanisław Feliks Przybyszewski urodził się 7 maja 1868 roku w Łojewie, a zmarł 23 listopada 1927 roku w Jarontach. Był polskim pisarzem, poetą, dramaturgiem i nowelistą okresu Młodej Polski. Stanisław Przybyszewski znany jest również jako skandalista, prowokator cyganerii krakowskiej i nurtu polskiego dekadentyzmu. Artysta już za życia został okrzyknięty legendą, stając się bohaterem wielu plotek i anegdot, które opisywali m.in. Tadeusz Boy-Żeleński czy Stanisław Brzozowski. Z kolei w Berlinie Stanisław Przybyszewski nazywany był „genialnym Polakiem”. Artysta był propagatorem haseł takich jak „sztuka dla sztuki”, „naga sztuka” i autorem manifestu Confiteor. Pisał w języku polskim i niemieckim.

Stanisław Przybyszewski swoją pisarską twórczość rozpoczął od czasu studiów, wówczas pisał utwory w języku niemieckim. W 1892 roku ukazało się jego pierwsze dzieło „Zur Psychologie des Individuums. I. Chopin und Nietzsche. II. Ola Hansson”. Kolejne utwory ukazały się w 1897 roku „Totenmesse”, następnie wydano m.in. „Im Malstrom” i „Satanskinder”. Co ważne, Stanisław Przybyszewski wywarł duży wpływ na niemiecki ruch modernistyczny.

Większość dzieł Stanisława Przybyszewskiego to klasyczne pozycje z polskiej literatury pięknej. Jego najważniejszymi dziełami są opowiadania tj.: „Msza żałobna”, „Wigilia”, „ Androgyne” czy „ Krzyk”, powieści tj.: „W drodze”, „Dzieci szatana” i „Synowie ziemi”, a także sztuki teatralne: „Tolerancja miłości”, „Śnieg” czy „Śluby”. Stanisław Przybyszewski jest również autorem książek tj. „O psychologii jednostek”, „Geneza zła. Pochodzenie i kult szabatu czarownic, satanizmu i czarnej mszy (ezoteryzm i entuzjazm)” oraz „Z polskiej duszy. Próba (pisma o zrozumieniu narodu)”.

Stanisław Przybyszewski już w swoich pierwszych esejach i poematach pisanych prozą zawierał swoje poglądy na temat relacji wybitnej jednostki i ogółu społeczeństwa. Wychodził z założenia, że artysta wiedzie życie na drodze duchowej ewolucji, a jego celem jest wybicie się ponad przeciętność, pogląd ten stał się przyczyną nieporozumień i odtrącenia przez społeczeństwo.