Janusz Korczak - sylwetka autora

Janusz Korczak jest jednym z najbardziej znanych pedagogów. Urodził się w 1879 roku, pochodził z polsko-żydowskiej rodziny Goldszmitów. Pseudonim Janusz Korczak (właściwe Henryk Goldszmit) przyjął dopiero w późniejszym okresie swojego życia, a inspirację zaczerpnął z powieści Ignacego Kraszewskiego. Poświęcał dzieciom nie tylko swoją pracę zawodową jako pediatra i pedagog. Założył także Dom Sierot, w którym zamieszkał, by opiekować się podopiecznymi. W czasach, gdy dzieci uważano za istoty nieposiadające praw i wymagano od nich całkowitego posłuszeństwa, stał się prekursorem zmian zmierzających do uznania podmiotowości dzieci. Tworzył samorządy dziecięce i organizował wyjazdy na wieś dla dzieci pochodzących z biednych rodzin. Stworzył czasopismo, do którego teksty pisała młodzież. Był nieocenionym autorytetem w dziedzinie pedagogiki i resocjalizacji nieletnich. 

Jako działacz społeczny przez wiele lat prowadził audycję radiową, w której poruszał istotne zagadnienia społeczne i związane z dziećmi. Regularnie publikował również felietony w gazetach.

Po wybuchu II wojny światowej odrzucił propozycję znajomych chcących go ratować i wraz z dziećmi, którymi się opiekował, przeniósł się do warszawskiego getta. Zginął wraz ze swoimi podopiecznymi w obozie zagłady podczas akcji likwidacji getta.

Pośmiertnie został odznaczony Orderem Orła Białego oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy na rzecz dzieci.

Jako pedagog Janusz Korczak większość swojej twórczości poświęcił dzieciom — zarówno jako odbiorcom, jak i pod kątem tematu swoich prac. Opublikował niezliczoną ilość felietonów dla dorosłych o potrzebie wychowania dzieci z miłością i wiarą we własne siły. Powieść „Dzieci ulicy” Janusz Korczak publikował początkowo w magazynie, by wydać ją w wersji książkowej w 1901 roku. 

Jedną z najbardziej docenionych książek dla dzieci Janusza Korczaka jest „Król Maciuś Pierwszy”, w której młody syn króla po dojściu do władzy postanawia wprowadzić zmiany i włączyć dzieci w sprawowanie władzy, Jednak okazuje się, że pomimo szczerych chęci nie zawsze można osiągnąć zakładany cel. 

„Mośki, Joski i Srule” to książka Janusza Korczaka, która powstała pod wpływem wycieczek Korczaka z podopiecznymi na wieś i ich obserwacji. Wzbudziła powszechne niedowierzanie. Bohaterami były żydowskie biedne, zaniedbane dzieci. Jednak gdy dało się im możliwość kontaktu z przyrodą i swobodnej zabawy, okazywało się, że niczym nie różnią się od dzieci z lepszych rodzin — i ta właśnie prawda była niepojęta według opinii publicznej. 

Janusz Korczak do końca życia prowadził dziennik, w którym opisywał swoje doświadczenia, ale także rodzącą się nienawiść wobec innych społeczności.