Heinrich Kramer - sylwetka autora

Heinrich Kramer, urodzony około 1430 roku w Schlettstadt (dzisiejsze Sélestat niedaleko Strasburga w Alzacji), był niemieckim duchownym katolickim, dominikaninem i inkwizytorem. W historii zapisał się jako autor „Malleus Maleficarum”, znanego w całej Europie podręcznika dla łowców czarownic, który mógł zostać napisany we współpracy z Jakobem Sprengerem.

Kiedy miał około 15 lat, Kramer wstąpił do zakonu dominikanów w swoim rodzinnym mieście i kontynuował edukację w konwencie w Strasburgu. Właśnie tam przyjął święcenia kapłańskie i był obecny podczas spalenia na stosie husyckiego misjonarza Fryderyka Reisera w 1458 roku. Pod koniec lat sześćdziesiątych XV wieku głosił kazania przeciwko husytom w Czechach. W 1474 roku uczestniczył w kapitule generalnej zakonu dominikanów w Rzymie, gdzie odpowiedział na zarzuty dotyczące jego kazań, w których krytykował cesarza Fryderyka III. Dzięki poparciu najwyższych władz zakonnych unikał kary, a w zamian otrzymał tytuł magistra teologii oraz Kaznodziei Generalnego.

W 1475 roku jego udział w procesie przeciw Żydom w Trydencie, oskarżanym o mord rytualny, został odnotowany. Papież Sykstus IV mianował go inkwizytorem Górnych Niemiec 13 marca 1479 roku, a kilka miesięcy później przyznano mu tytuł doktora teologii. Choć proces o herezję skierowany przeciwko kanonikowi i begince z Augsburga w 1480 roku zakończył się niepowodzeniem, jak również jego starania w walce z koncyliarystami zyskały uznanie w Rzymie.

Jego zdecydowane działania przeciwko czarownicom, które doprowadziły do skazania na śmierć około 48 domniemanych czarownic do 1486 roku, spotkały się z oporem lokalnych władz. Niemniej, dzięki bulli papieża Innocentego VIII, jego uprawnienia inkwizytorskie zostały wzmocnione. W 1486 roku wydanie „Malleus Maleficarum” przyniosło mu sławę, chociaż udział Jakoba Sprengera jako współautora jest obecnie kwestionowany przez niektórych historyków.

Kramer, uznawany za najbardziej doświadczonego inkwizytora w Niemczech, mimo swojego postrzegania jako szanowana postać w Rzymie, wzbudzał kontrowersje. Oskarżano go o defraudację funduszy na wojnę z Turkami, ale brak dowodów spowodował, że nie otrzymywał kar związanych z finansami po 1482 roku. Jego działania, które spowodowały skandale, w tym potępienie za bliżej nieokreślone wykroczenia w 1490 roku przez własny zakon, ostatecznie wpłynęły na ograniczenie jego działalności w prowincji Teutonia.

Jego kariera odrodziła się po śmierci Sprengera w 1495 roku, co pozwoliło mu na częściową rehabilitację. W 1496 roku został zaproszony do wygłaszania kazań w Wenecji, które przyciągały liczne grono słuchaczy, a w 1497 ponownie potwierdzał swoje inkwizytorskie uprawnienia, odwołując się do bulli Summis desiderantes. Ostatecznie, w 1500 roku, mianowano go nuncjuszem papieskim i inkwizytorem na Morawach, gdzie zwalczał sekty waldensów i pikardów. Heinrich Kramer zmarł w 1505 roku w Kromieryżu. Sam twierdził, że w latach 1481–1491 skazał około 200 czarownic na śmierć, zarzucając herezję tym, którzy wątpili w istnienie czarownic.