A B C

O Pani Agacie Christie można pisać długo i w samych superlatywach, jeżeli tylko komuś nie przeszkadzają staroangielskie elementy, powtarzalne schematy książek i typowo angielski humor. Aha, jeszcze typowo angielskie nazwiska, nazwy ulic itp. Rzecz jasna, mnie absolutnie nie przeszkadzają te aspekty. Jestem wręcz zapaloną czytelniczką Christie i chyba dotychczas tylko przy jednej książce miałam ochotę zaprzestać czytania. Przy tej ilości powieści mogę się pomylić, ale chyba była to „Wielka czwórka”, która koniec końców wcale nie była złą książką – wręcz zadziwiło mnie wówczas tempo akcji, które zaprezentowała w tym dziele. W przypadku „ABC” nie jestem skłonna rzecz, że to jej jedna z najlepszych książek, głównie ze względu na końcowe rozwiązanie kwestii głównego zbrodniarza. Natomiast do samego końca mogłam się tylko zastanawiać, kto nim jest, co jest kolejnym potwierdzeniem, jak doskonałe wyzwania w postaci zagadek detektywistycznych dostarczała Agatha Christie.

„ABC” jest pozycją z serii książek, w których mamy do czynienia z legendą kryminalnej literatury, jednym z najbardziej znanych literackich detektywów – z Herkules Poirot (czytaj Herkule Płaro) :P W zasadzie opowieść tyczy się mordercy i to wielokrotnego, który stosuje dość ciekawą metodę wybierania swoich ofiar. Czyni to według alfabetu, zaczynając od litery A, następnie oczywiście B, również C, ale czy uda mu dotrzeć do czwartej litery alfabetu, pozostawiam wam samym do sprawdzenie, tudzież byłoby to niewątpliwie zbytnie zdradzanie wydarzeń książki. Należy wspomnieć, że ów nieznany zbrodniarz ma zwyczaj pozostawiania przy swoich ofiarach rozkładu jazdy pociągów, który potocznie nazywa się A.B.C, stąd też, niespodzianka, tytuł tej powieści Christie. Niewątpliwie ktoś postanowił postawić wielkiemu Poirotowi wyzwanie, czując się jednocześnie na tyle pewnym swojego, że Herkules dostaje listy z informacją o kolejnych planowanych morderstwach. Poirot nie cierpi sytuacji, w których nie może ustrzec przyszłych ofiar przed śmiercią, lecz jednocześnie fakty są takie, że to tylko wzmaga w nim ekscytację, podziw dla mordercy, jak również chęć złapania go. Poirot dobrze zdaje sobie sprawę z jednego faktu. Z jakimkolwiek umysłem nie miałby do czynienia, seryjny morderca nie potrafi powstrzymać się od kolejnych zbrodni – kolejne zbrodnie oznaczają za to co raz większą szansę na pomyłkę.

Dla prawdziwych wielbicieli dzieł Christie, udział Hastingsa w „ABC” będzie albo ogromną przyjemnością albo przykrą koniecznością. Ja zawsze zaliczałam się do osób, które lubią powieści, w których Poirot występuje ze swoim sympatycznym przyjacielem. Doceniam cięte riposty, naiwną wierność Hastingsa w ludzkie dobro i fakt, że zazwyczaj błądzi w labiryncie zbrodni podobnie jak czytelnik. Zaznaczyć należy jednak fakt, że prawie zawsze Hastings ma kilka (pewnie można byłoby policzyć na palcach jednej ręki) przemyśleń rzuconych w książkach, które subtelnie naprowadzają belgijskiego detektywa do rozwiązania zagadki.

„ABC” nie należy do zbyt długich książek. Moje wydanie zawierało niespełna 200 stron, pisanych dużą czcionką i podzielonych na rozdziały (chyba jak zawsze w przypadku Christie). Czyta się naprawdę błyskawicznie, bo w zasadzie można rozsiąść się wygodnie z herbatką w foteliku i podczas jednego wieczoru skonsumować książkę. Można też rozłożyć to w czasie, ale „ABC” będzie co chwila wracało do głowy i będzie zastanawiać się nad tym, kto tak właściwie mógłby zostać tym słynnym mordercą. „ABC” różni się nieco od typowych książek z Herkulesem Poirot tym, że akcja rozgrywa się w wielu miejscach, w przeciwności do np. „Morderstwa w Orient Expressie”.
Bardzo podobało mi się w „ABC”, to jak niewielkie elementy doprowadzają do zidentyfikowania mordercy. Tak niepozorne poszlaki są oczywiście typowe dla Christie, ale jakoś szczególnie zwróciłam na to uwagę akurat w przypadku tej pozycji.

„W powieści drugie morderstwo znacznie ożywia akcję. Jeżeli zbrodnia ma miejsce w pierwszym rozdziale i przez dalszy ciąg trzeba śledzić alibi wszystkich podejrzanych, staje się to poniekąd nużące.” – to cytat z tej książki, który zawsze przypomina mi się przy okazji czytania innych kryminałów. Rzeczywiście, im więcej ofiar, tym kryminał staje się bardziej zawiły i interesujący. Wydaje mi się, że Hastings użył podobnych słów w jeszcze w jakiejś innej powieści prócz „ABC”, ale moja pamięć niestety szwankuje.

No nic, nie będę się już tak bardzo rozpisywała. Książce nie mam w zasadzie nic do zarzucenia, jest wspaniała, prócz wspomnianej na początku końcowej tożsamości mordercy, ale bynajmniej nie mogę zarzucić Chrisite, aby zawiodła w kwestii skomplikowania sprawy i metodycznego rozwiązania śledztwa przez Poirota. Gorąco polecam.

Kiedy w końcu sięgnęłam po „A.B.C.” Agathy Christie, miałam wrażenie, że otwieram drzwi do jednego z najbardziej intrygujących i mrocznych labiryntów, jakie można sobie wyobrazić w świecie literatury kryminalnej. Wiedziałam oczywiście, że Christie to królowa gatunku, ale ta powieść zaskoczyła mnie nie tylko samą konstrukcją intrygi, ale też klimatem, który wywołuje dziwne uczucie niepokoju, jakby ktoś naprawdę mógł wpaść na taki pomysł seryjnych zbrodni.

Mamy tutaj Herkulesa Poirota w szczytowej formie, chociaż i on na początku wydaje się zdezorientowany. Tajemniczy A.B.C. wysyła listy z dokładnymi zapowiedziami zbrodni. Wszystko jest z pozoru przejrzyste, niemal matematycznie uporządkowane: litera A, ofiara z nazwiskiem na A, miejscowość na A. Potem litera B i tak dalej. Brzmi jak gra wymyślona przez szaleńca, a jednak od pierwszych stron czuje się, że to nie jest dzieło przypadku ani chorobliwa fantazja, tylko precyzyjny plan. I właśnie to najbardziej mnie wciągnęło - świadomość, że za tą alfabetyczną zabawą musi stać umysł zimny, logiczny i diabelnie inteligentny.

Podobało mi się, jak Christie buduje napięcie. Każdy kolejny list A.B.C. podnosi ciśnienie i sprawia, że przewracałam strony szybciej niż zwykle. To nie jest spokojne, kameralne śledztwo w zamkniętym dworku, tylko prawdziwy pościg z czasem, w którym wszyscy czekają na następny ruch mordercy. A przy tym wcale nie chodzi tylko o seryjne zbrodnie - Christie robi coś znacznie sprytniejszego. W pewnym momencie zaczęłam zadawać sobie pytanie, czy aby na pewno powinnam wierzyć w to, co podsuwa mi autorka. Czy naprawdę wszystko jest tak, jak wygląda? To uczucie bycia wodzonym za nos jest bezcenne w kryminale i właśnie dlatego „A.B.C.” tak mnie wciągnęło.

Ogromnym atutem tej książki są postacie. Christie zawsze potrafiła tworzyć bohaterów z krwi i kości, nawet jeśli pojawiają się tylko na kilku stronach. W „A.B.C.” mamy całą galerię ludzi, którzy mogliby być podejrzani, i przyznam, że w pewnym momencie podejrzewałam niemal każdego. Poirot oczywiście pozostaje tym nieomylnym mózgiem, ale autorce udało się sprawić, że nawet on wydaje się przez chwilę bezradny, co tylko podnosi stawkę. A rozwiązanie? Zaskakujące w taki sposób, że zamykając książkę, miałam ochotę natychmiast przeczytać ją jeszcze raz, żeby sprawdzić, jak to możliwe, że nie zauważyłam tak oczywistych śladów.

To, co mnie najbardziej ujęło, to umiejętność Christie do łączenia prostoty z mistrzostwem. Opisy są krótkie, dialogi lekkie, nie ma zbędnych ozdobników, a jednak całość działa perfekcyjnie. Nie czułam przesytu ani znużenia, a jednocześnie miałam świadomość, że to, co wydaje się tak łatwe, jest w rzeczywistości majstersztykiem konstrukcyjnym.

„A.B.C.” to dla mnie jedna z tych powieści, które zostają na długo w głowie. Nie tylko dlatego, że historia jest ciekawa, ale też dlatego, że pokazuje genialną logikę i warsztat Christie. To książka, która może być świetnym wyborem zarówno dla kogoś, kto dopiero zaczyna przygodę z Poirotem, jak i dla czytelników, którzy znają już kilka jego spraw. Jest dynamiczna, pomysłowa, a do tego pełna suspensu.

Jeśli ktoś się zastanawia, od czego zacząć swoją przygodę z Christie, to „A.B.C.” będzie strzałem w dziesiątkę. To kryminał, który pokazuje, dlaczego jej nazwisko jest synonimem doskonałej intrygi. Mnie ta książka przekonała, że absolutnie nie wolno odkładać jej twórczości na później, bo każda kolejna historia to uczta dla umysłu.

Dużo bohaterów, ciekawe perspektywy i na dodatek rozwiązania, którego się nie spodziewałam. W tej książce nie tylko dostajemy seryjnego morderca co jest wyjątkowe, ale też naprawdę złożoną historie.

Widać to jak bardzo ta książka była przemyślana, a jej konstrukcja mnie powaliła.

Czy się domyśliłam rozwiązania? Oczywiście, że nie. Byłam tak daleko od tego, że aż wstyd mi się przyznaać. Świetna książka i o dziwo nie była wcale aż tak długa, jak myślałam, że będzie parząc na to jak rozbudowana była ta fabuła.

O Pani Agacie Christie można pisać długo i w samych superlatywach, jeżeli tylko komuś nie przeszkadzają staroangielskie elementy, powtarzalne schematy książek i typowo angielski humor. Aha, jeszcze typowo angielskie nazwiska, nazwy ulic itp. Rzecz jasna, mnie absolutnie nie przeszkadzają te aspekty. Jestem wręcz zapaloną czytelniczką Christie i chyba dotychczas tylko przy jednej książce miałam ochotę zaprzestać czytania. Przy tej ilości powieści mogę się pomylić, ale chyba była to „Wielka czwórka”, która koniec końców wcale nie była złą książką – wręcz zadziwiło mnie wówczas tempo akcji, które zaprezentowała w tym dziele. W przypadku „ABC” nie jestem skłonna rzecz, że to jej jedna z najlepszych książek, głównie ze względu na końcowe rozwiązanie kwestii głównego zbrodniarza. Natomiast do samego końca mogłam się tylko zastanawiać, kto nim jest, co jest kolejnym potwierdzeniem, jak doskonałe wyzwania w postaci zagadek detektywistycznych dostarczała Agatha Christie.

„ABC” jest pozycją z serii książek, w których mamy do czynienia z legendą kryminalnej literatury, jednym z najbardziej znanych literackich detektywów – z Herkules Poirot (czytaj Herkule Płaro) :P W zasadzie opowieść tyczy się mordercy i to wielokrotnego, który stosuje dość ciekawą metodę wybierania swoich ofiar. Czyni to według alfabetu, zaczynając od litery A, następnie oczywiście B, również C, ale czy uda mu dotrzeć do czwartej litery alfabetu, pozostawiam wam samym do sprawdzenie, tudzież byłoby to niewątpliwie zbytnie zdradzanie wydarzeń książki. Należy wspomnieć, że ów nieznany zbrodniarz ma zwyczaj pozostawiania przy swoich ofiarach rozkładu jazdy pociągów, który potocznie nazywa się A.B.C, stąd też, niespodzianka, tytuł tej powieści Christie. Niewątpliwie ktoś postanowił postawić wielkiemu Poirotowi wyzwanie, czując się jednocześnie na tyle pewnym swojego, że Herkules dostaje listy z informacją o kolejnych planowanych morderstwach. Poirot nie cierpi sytuacji, w których nie może ustrzec przyszłych ofiar przed śmiercią, lecz jednocześnie fakty są takie, że to tylko wzmaga w nim ekscytację, podziw dla mordercy, jak również chęć złapania go. Poirot dobrze zdaje sobie sprawę z jednego faktu. Z jakimkolwiek umysłem nie miałby do czynienia, seryjny morderca nie potrafi powstrzymać się od kolejnych zbrodni – kolejne zbrodnie oznaczają za to co raz większą szansę na pomyłkę.

Dla prawdziwych wielbicieli dzieł Christie, udział Hastingsa w „ABC” będzie albo ogromną przyjemnością albo przykrą koniecznością. Ja zawsze zaliczałam się do osób, które lubią powieści, w których Poirot występuje ze swoim sympatycznym przyjacielem. Doceniam cięte riposty, naiwną wierność Hastingsa w ludzkie dobro i fakt, że zazwyczaj błądzi w labiryncie zbrodni podobnie jak czytelnik. Zaznaczyć należy jednak fakt, że prawie zawsze Hastings ma kilka (pewnie można byłoby policzyć na palcach jednej ręki) przemyśleń rzuconych w książkach, które subtelnie naprowadzają belgijskiego detektywa do rozwiązania zagadki.

„ABC” nie należy do zbyt długich książek. Moje wydanie zawierało niespełna 200 stron, pisanych dużą czcionką i podzielonych na rozdziały (chyba jak zawsze w przypadku Christie). Czyta się naprawdę błyskawicznie, bo w zasadzie można rozsiąść się wygodnie z herbatką w foteliku i podczas jednego wieczoru skonsumować książkę. Można też rozłożyć to w czasie, ale „ABC” będzie co chwila wracało do głowy i będzie zastanawiać się nad tym, kto tak właściwie mógłby zostać tym słynnym mordercą. „ABC” różni się nieco od typowych książek z Herkulesem Poirot tym, że akcja rozgrywa się w wielu miejscach, w przeciwności do np. „Morderstwa w Orient Expressie”.
Bardzo podobało mi się w „ABC”, to jak niewielkie elementy doprowadzają do zidentyfikowania mordercy. Tak niepozorne poszlaki są oczywiście typowe dla Christie, ale jakoś szczególnie zwróciłam na to uwagę akurat w przypadku tej pozycji.

„W powieści drugie morderstwo znacznie ożywia akcję. Jeżeli zbrodnia ma miejsce w pierwszym rozdziale i przez dalszy ciąg trzeba śledzić alibi wszystkich podejrzanych, staje się to poniekąd nużące.” – to cytat z tej książki, który zawsze przypomina mi się przy okazji czytania innych kryminałów. Rzeczywiście, im więcej ofiar, tym kryminał staje się bardziej zawiły i interesujący. Wydaje mi się, że Hastings użył podobnych słów w jeszcze w jakiejś innej powieści prócz „ABC”, ale moja pamięć niestety szwankuje.

No nic, nie będę się już tak bardzo rozpisywała. Książce nie mam w zasadzie nic do zarzucenia, jest wspaniała, prócz wspomnianej na początku końcowej tożsamości mordercy, ale bynajmniej nie mogę zarzucić Chrisite, aby zawiodła w kwestii skomplikowania sprawy i metodycznego rozwiązania śledztwa przez Poirota. Gorąco polecam.