Życie polskie w dawnych wiekach

W dzienniku Jana Lechonia, poety zmarłego na obczyźnie, odnajdujemy opis snu, w którym widział on stare ryciny przedstawiające postacie z XVII wieku, takie jak husarze i lisowczycy. Sen ten przywiódł mu na myśl książkę Władysława Łozińskiego "Życie polskie w dawnych wiekach". Jest to pierwszy całościowy opis staropolskich obyczajów szlacheckich w polskiej literaturze historycznej, który do dziś zachwyca swoim barwnym i pięknym stylem. Autor już wcześniej zademonstrował swoje umiejętności pisarskie w dziełach takich jak „Oko proroka” czy „Skarb watażki”. Współczesna mu publiczność odebrała dzieło Łozińskiego jako odkupienie dla negatywnego wizerunku obyczajów szlacheckich, który przedstawił w „Prawem i lewem”. Książka miała być jak słodki napitek, który osładza gorzkie wspomnienia wcześniejszej pracy.

Nowe, bogato ilustrowane wydanie tej książki pozwala czytelnikowi przenieść się do świata magnatów i bogatego ziemiaństwa, podziwiać ich stroje i splendor, uczestniczyć w życiu publicznym i rodzinnym, zarówno na co dzień, jak i w czasie świąt. Możemy także towarzyszyć im w podróżach po rozległej kiedyś Rzeczypospolitej oraz w wyprawach do dalekich krajów.

„Życie polskie w dawnych wiekach” budziło u odbiorców podobną nadzieję i otuchę jak „Trylogia” Henryka Sienkiewicza. Opisy wspaniałych siedzib i rycerskich osiągnięć dawnych Sarmatów miały za zadanie wzbudzać optymizm i wiarę w to, że Polacy ponownie będą w stanie przeciwstawić się sąsiadom, którzy niegdyś ich najechali i podzielili ojczyznę. Łoziński przypomina, że Polska zawsze była integralną częścią Europy i odgrywała ważną rolę w jej kulturowych dziejach.