Życie ciężko wchodzi bez popity

Pisząc moje zapiski, które można nazwać strumieniem świadomości, nigdy nie miałem zamiaru, aby kiedykolwiek ujrzały światło dzienne. Zasadniczo, spisywanie tych historii służyło mi jako forma terapii. Gdy po dłuższym czasie udało mi się zakończyć ten proces i umieścić ostatnią kropkę, uświadomiłem sobie, że zamknięty został pewien rozdział mojego życia. Początkowo niepewnie, zaczęła kiełkować we mnie myśl, by podzielić się tym z innymi.

To był czas w moim życiu pełen najgłębszych rozczarowań i bólu, z których każdy zdawał się zapowiadać koniec świata. Jednocześnie to okres największej romantyczności i emocjonalnych uniesień. Był to czas, w którym zupełnie nie wiedziałem, co zrobić z sobą, jaką drogą iść i w którą stronę się rozwijać.

Z perspektywy czasu dostrzegam, jak bardzo byłem wtedy delikatny i samotny, pełen tęsknoty za czymś nieokreślonym, szukający sensu w często powtarzanych hasłach: praca, kariera, miłość. Teraz myślę sobie, że czasami warto po prostu odpuścić.