Bitwa na wrzosowiskach. Zwiadowcy. Wczesne lata. Księga 2

Prawdopodobnie powinnam dać tej książce 4 gwiazdki, ale cóż, to była tak łatwa i szybka lektura, a ja uwielbiam pomysł prequeli do serii "Zwiadowcy". Czytałam pierwszą książkę, "Turniej w Gorlanie", wiele lat temu. Podobał mi się pomysł tajemniczy i zręczny Rangers, którzy mogli strzelać z łuku jak nikt inny, a zwykli ludzie wiedzieli tak mało o nich, że myślaeli, że są oni jakiegoś rodzaju czarodziejami, którzy mogą stać się niewidzialni.
Moją ulubioną postacią zawsze był Halt. Gburowaty, pozornie zimny i nieczuły, dość niebezpieczny człowiek... który okazał się być kimś zupełnie innym, i który wyszkolił Willa i był dla niego jak ojciec.

Prequele koncentrują się na przeszłości Halta i opowiadają o tym, jak stał się Strażnikiem, a potem legendą, znaną w całym królestwie Araluenu. Jest to również opowieść o tym, jak Strażnicy zostali ponownie uformowani i stali się ważni. Czytelnicy serii "Zwiadowcy" mogą pamiętać Crowleya, komendanta Korpusu. W oryginalnej serii książek nie odgrywał on większej roli, ale był całkiem sympatyczny. W prequelach jest jednak jednym z głównych bohaterów i jest równie ważny jak Halt. Okazało się, że jest wspaniałą postacią i świetnie uzupełnia fabułę. Niewiele osób potrafi naśmiewać się z Halta, ale Crowley lubi to robić, oczywiście w przyjazny sposób, i wniósł do opowieści trochę tak potrzebnego humoru.
Poza Haltem i Crowleyem, mamy okazję zobaczyć kilka innych postaci z oryginalnej serii, takich jak Duncan, Arald czy Lady Pauline. No i oczywiście Morgarath. Książki opowiadają historię o tym, jak Duncan został królem i jak Morgarath został pokonany i wypędzony z królestwa po raz pierwszy.

Jedyny problem, jaki mogę mieć z tą książką, to fakt, że jest ona przeznaczona głównie dla młodszych czytelników, a ja już do nich nie należę;)... więc niektóre rzeczy nie były zbyt zabawne, inne zbyt oczywiste, no i te "gadające" konie... ale cóż, na niektóre rzeczy mogłam przymknąć oko, a i tak podobała mi się ta historia.

To łatwa lektura i polecam ją każdemu oraz osobom, które czytały "Zwiadowców" i podobała im się ta seria. Moim zdaniem prequele są lepsze niż co najmniej połowa książek z oryginalnej serii, zwłaszcza te późniejsze. I jest to o wiele lepszy pomysł niż kontynuowanie oryginalnej serii, mimo że powinna się ona skończyć już jakiś czas temu... czytanie o prawdziwych Zwiadowcach jest o wiele bardziej rozrywkowe, mogę was zapewnić.

Prawdopodobnie powinnam dać tej książce 4 gwiazdki, ale cóż, to była tak łatwa i szybka lektura, a ja uwielbiam pomysł prequeli do serii "Zwiadowcy". Czytałam pierwszą książkę, "Turniej w Gorlanie", wiele lat temu. Podobał mi się pomysł tajemniczy i zręczny Rangers, którzy mogli strzelać z łuku jak nikt inny, a zwykli ludzie wiedzieli tak mało o nich, że myślaeli, że są oni jakiegoś rodzaju czarodziejami, którzy mogą stać się niewidzialni.
Moją ulubioną postacią zawsze był Halt. Gburowaty, pozornie zimny i nieczuły, dość niebezpieczny człowiek... który okazał się być kimś zupełnie innym, i który wyszkolił Willa i był dla niego jak ojciec.

Prequele koncentrują się na przeszłości Halta i opowiadają o tym, jak stał się Strażnikiem, a potem legendą, znaną w całym królestwie Araluenu. Jest to również opowieść o tym, jak Strażnicy zostali ponownie uformowani i stali się ważni. Czytelnicy serii "Zwiadowcy" mogą pamiętać Crowleya, komendanta Korpusu. W oryginalnej serii książek nie odgrywał on większej roli, ale był całkiem sympatyczny. W prequelach jest jednak jednym z głównych bohaterów i jest równie ważny jak Halt. Okazało się, że jest wspaniałą postacią i świetnie uzupełnia fabułę. Niewiele osób potrafi naśmiewać się z Halta, ale Crowley lubi to robić, oczywiście w przyjazny sposób, i wniósł do opowieści trochę tak potrzebnego humoru.
Poza Haltem i Crowleyem, mamy okazję zobaczyć kilka innych postaci z oryginalnej serii, takich jak Duncan, Arald czy Lady Pauline. No i oczywiście Morgarath. Książki opowiadają historię o tym, jak Duncan został królem i jak Morgarath został pokonany i wypędzony z królestwa po raz pierwszy.

Jedyny problem, jaki mogę mieć z tą książką, to fakt, że jest ona przeznaczona głównie dla młodszych czytelników, a ja już do nich nie należę;)... więc niektóre rzeczy nie były zbyt zabawne, inne zbyt oczywiste, no i te "gadające" konie... ale cóż, na niektóre rzeczy mogłam przymknąć oko, a i tak podobała mi się ta historia.

To łatwa lektura i polecam ją każdemu oraz osobom, które czytały "Zwiadowców" i podobała im się ta seria. Moim zdaniem prequele są lepsze niż co najmniej połowa książek z oryginalnej serii, zwłaszcza te późniejsze. I jest to o wiele lepszy pomysł niż kontynuowanie oryginalnej serii, mimo że powinna się ona skończyć już jakiś czas temu... czytanie o prawdziwych Zwiadowcach jest o wiele bardziej rozrywkowe, mogę was zapewnić.

Wow. Niewiarygodnie dobrze było wrócić do świata "Zwiadowców". Czytałam te książki przez ostatnią dekadę (dosłownie) i uwielbiam serię Flanagana.

Po przeczytaniu "Turnieju w Gorlan" miałam pewne obawy, że ta książka mi się nie spodoba. "Turniej w Gorlan" podobał mi się, ale nie pokochałam go absolutnie. Obawiałam się, że w końcu przerosła mnie ta seria. Z radością stwierdzam, że tak nie jest. Bitwa o Hackham Heath była emocjonująca i porywająca. Nie mogłam czytać wystarczająco szybko.

To naprawdę jest przyjemność zobaczyć Halt i Crowley w ich najlepszym wydaniu, a widząc wszystkich Zwiadowców razem to prawdziwa gratka. Halt jest zrzędliwy jak zawsze, a Crowley jest wyraźnie dość czarujący, kiedy chce być. Żona króla Duncana, Rosalinda, nie jest przedstawiona bardzo mocno w książce, ale sam król jest bardzo sympatyczny. Poznajemy również małą historię królowej Debory, matki króla Duncana, którą lubię nazywać Mamą Duncana. I niech to ale lubię jej werwę. Zdecydowanie wiem, skąd Cassandra to czerpie.

Ta książka pokazuje nam również barona Aralda i sir Davida w kwiecie wieku. W oryginalnej serii wspominają, że ci dwaj rycerze są wielkimi wojownikami, ale jeśli dobrze pamiętam, w tej książce Flanagan dosłownie nazywa ich czołgistami. W tej książce można się przekonać, dlaczego jest tak szanowanym wojownikiem. Poza tym mam wielki szacunek dla każdego wojownika, który jest gotów władać toporem bojowym.

Książka ta przedstawia również wprowadzenie bohaterów do Wargali i Flanagan dodaje kilka bardzo interesujących ciekawostek na ich temat, które były zupełnie nieoczekiwane. Powstrzymam się od ich ujawnienia, ale... kiedy dotrzecie do strony 249, będziecie wiedzieć, o czym mówię. Szczerze mówiąc, również w tej książce Wargale były autentycznie niepokojące i nieco przerażające, więc to było naprawdę świetne. Obawiałem się, że ich rola będzie słaba, ponieważ widzieliśmy ich w akcji w oryginalnej serii, ale tutaj wcale tak nie jest.

Podsumowując, jest to kolejny świetny dodatek do świata "Zwiadowców" i fantastyczną kontynuacją swoich poprzedników. Ta książka sprawiła, że w niektórych momentach płakałem, a w innych krzyczałem z triumfu.

Wow. Niewiarygodnie dobrze było wrócić do świata "Zwiadowców". Czytałam te książki przez ostatnią dekadę (dosłownie) i uwielbiam serię Flanagana.

Po przeczytaniu "Turnieju w Gorlan" miałam pewne obawy, że ta książka mi się nie spodoba. "Turniej w Gorlan" podobał mi się, ale nie pokochałam go absolutnie. Obawiałam się, że w końcu przerosła mnie ta seria. Z radością stwierdzam, że tak nie jest. Bitwa o Hackham Heath była emocjonująca i porywająca. Nie mogłam czytać wystarczająco szybko.

To naprawdę jest przyjemność zobaczyć Halt i Crowley w ich najlepszym wydaniu, a widząc wszystkich Zwiadowców razem to prawdziwa gratka. Halt jest zrzędliwy jak zawsze, a Crowley jest wyraźnie dość czarujący, kiedy chce być. Żona króla Duncana, Rosalinda, nie jest przedstawiona bardzo mocno w książce, ale sam król jest bardzo sympatyczny. Poznajemy również małą historię królowej Debory, matki króla Duncana, którą lubię nazywać Mamą Duncana. I niech to ale lubię jej werwę. Zdecydowanie wiem, skąd Cassandra to czerpie.

Ta książka pokazuje nam również barona Aralda i sir Davida w kwiecie wieku. W oryginalnej serii wspominają, że ci dwaj rycerze są wielkimi wojownikami, ale jeśli dobrze pamiętam, w tej książce Flanagan dosłownie nazywa ich czołgistami. W tej książce można się przekonać, dlaczego jest tak szanowanym wojownikiem. Poza tym mam wielki szacunek dla każdego wojownika, który jest gotów władać toporem bojowym.

Książka ta przedstawia również wprowadzenie bohaterów do Wargali i Flanagan dodaje kilka bardzo interesujących ciekawostek na ich temat, które były zupełnie nieoczekiwane. Powstrzymam się od ich ujawnienia, ale... kiedy dotrzecie do strony 249, będziecie wiedzieć, o czym mówię. Szczerze mówiąc, również w tej książce Wargale były autentycznie niepokojące i nieco przerażające, więc to było naprawdę świetne. Obawiałem się, że ich rola będzie słaba, ponieważ widzieliśmy ich w akcji w oryginalnej serii, ale tutaj wcale tak nie jest.

Podsumowując, jest to kolejny świetny dodatek do świata "Zwiadowców" i fantastyczną kontynuacją swoich poprzedników. Ta książka sprawiła, że w niektórych momentach płakałem, a w innych krzyczałem z triumfu.