Znalazłem ciszę...

Książka "Znalazłem ciszę Tadeusz Różewicz w szkole Cypriana Norwida" to dzieło osadzone w kontekście polonistycznej tradycji oraz literaturoznawczych metod wywodzących się z strukturalizmu, który to jednak doczekał się tu swoistej reformy w postaci analizy intertekstualnej. Autorka wyraźnie przyznaje się do wpływów strukturalizmu, podkreślając swoje zainteresowanie nie tylko analizami synchronicznymi, ale i diachronicznymi. Co jednak wyraźnie wyróżnia tę książkę to próba wyjścia poza klasyczne podejście analityczne i poetologiczne, poprzez dołączenie historycznoliterackiej oraz tam, gdzie to konieczne, także biograficznej perspektywy. Takie podejście czyni książkę wyjątkowo interesującą, pokazując, że samo podejście immanentne, choć mistrzowsko wykonane, nie wystarcza do pełnego zrozumienia skomplikowanej relacji między twórczością Różewicza i Norwida.

Książka skupia się na międzypokoleniowym dialogu poetyckim i relacji między współczesnością a tradycją literacką, badając napięcie między kontynuacją a polemiką w literaturze. W celu osiągnięcia tego zamierzenia Autorka przyjęła dwie ścieżki badawcze: pierwszą, którą określa jako poszlakową, koncentrując się na nieoczywistych norwidowskich wątkach w twórczości Różewicza, oraz drugą, która bada wyraźnie wyodrębnione w twórczości autora "Kartoteki" tematy i problemy norwidowskie.