Zmorojewo

Przyznam, że nie jestem grupą docelową, którą za cel obrał sobie z pewnością Jakub Żulczyk pisząc swoje powieści "Zmorojewo" i "Świątynia". To raczej książki skierowane do nieco młodszych czytelników, fanów fantastyki, horrorów i rodzimych wierzeń. Zdecydowałam się na przeczytanie pierwszej z nich. Dlaczego ja trafiłam na nią dopiero teraz?<br> To nie jest tak, że książka ta, z racji że jest skierowana do osób młodszych jest infantylna i dziecinna. Nie jest też ugrzeczniona i pokorna. Raczej ma ona posmak serialu "Stranger Things", czyli opowieści o młodych ludziach, ale skierowanej do wszystkich. Początek jest dość dziwny, ale akcja się rozkręca i w powieści bardzo dużo się dzieje, nie ma więc mowy o zbędnym zanudzaniu czytelnika, co z pewnością spodoba się młodszym, niecierpliwym czytającym. Również bohater może być dla nich bardziej przemawiający - Tytus to piętnastolatek zakochany w grach wideo, horrorach i zjawiskach nadprzyrodzonych. Nie można go zakwalifikować jako kujona, bo nie uczy się najlepiej. Przyjeżdża on do Głuszyc, do dziadków, gdzie spędzić ma najbardziej nieciekawe wakacje w swoim życiu. Wszystko się jednak odmienia, gdy odnajduje informacje o mieście-widmo, zlokalizowanej koło Kolonii Głuszyce. Chcąc odnaleźć miasto, tytułowe Zmorojewo, pakuje się w kłopoty i wciągnięty zostaje w walkę ze złem. Mamy więc w książce Jakuba Żulczyka dość ciekawy zaczątek historii, która wkrótce się rozwija i rozszerza o kolejne wątki i wypadki. Fabuła jest rozbudowana, przemyślana, pojawiają się ciekawe postacie i motywy zaczerpnięte z lokalnych mitów i wierzeń. Pojawia się więc i Twardowski, i Strzępiasty, i Baba-Jaga - cała plejada najróżniejszych fantastycznych postaci. Opowieść miewa momenty mroczne, przesiąknięta jest klimatem grozy i fantastyki, często porównania same nasuwały prozę Stephena Kinga.<br> Nie ma więc mowy o nudzie i bezpiecznej, spokojnej literaturze, która będzie bajką czytaną na dobranoc. "Zmorojewo" to w sumie dość dojrzała pozycja, jak na książkę skierowaną do młodzieży. Polecam, a sama nie mogę się doczekać, aż będę mogła przeczytać kontynuację przygód Tytusa w "Świątyni". Bardzo dobra lektura.

Na początku należy stwierdzić - to zupełnie inna powieść Żulczyka, nie podobna do żadnych z jego dotychczasowych dokonań. Autor "Radia Armagedon" pokazuje zupełnie nowe oblicze i udowadnia, że jest w stanie poruszać się w różnych gatunkach. "Zmorojewo" to wyjątkowo dobrze napisana powieść dla młodzieży z elementami fantastyki i grozy. To co jest jednak dla jego wszystkich dzieł charakterystyczne to pewne oswajanie/pokonywanie zła i kontakt z mrokiem - czy mówimy tutaj o alkoholiku z "Informacji zwrotnej", czy o warszawskim dilerze ze "Ślepnąc od świateł", czy o piętnastoletnim Tytusie, fanie zjawisk paranormalnych i gier komputerowych z powyższej książki.<br> Powieść skrojona jest po części po schematach, ale są to schematy zaczerpnięte z najwybitniejszych filmów nowej przygody. Mamy więc bohatera-ekscentryka, który trafia do miejsca, w którym nie chce przebywać - Tytus przyjeżdża na małą wieś do gospodarstwa dziadków, w którym okropnie się nudzi. Spotyka dziwaczną i pełną energii rówieśniczkę, Ankę. Wkrótce oboje trafiają na trop dziwnych zaginięć we wsi. Okazuje się, że w lesie grasuje zło i bohaterowie będą musieli mu stawić czoła. Mamy więc tutaj klasyczną opowieść, w której tak naprawdę warzą się losy całego świata. Nic nowego, nic specjalnie oryginalnego, ale powieść i tak czyta się znakomicie. Akcja jest wartka, ciekawa, pełna zaskakujących zwrotów akcji. Na pochwałę zasługuje też język jakim w "Zmorojewie" posługuje się Żulczyk. Autor po raz pierwszy ucieka od nadużywania ostrych przekleństw, ale zachowuje przy tym całą barwę stylu jakim posługiwał się w poprzednich książkach. Obawiałem się, że z racji do kogo kierowana jest powieść, język będzie znacznie wykastrowany. Jest więc dobrze, zachowawczo, ale nadal barwnie. <br> Drobną cechą, którą uważam za plus jest projekt okładki. Naprawdę przyjemnie będzie posiadać książkę z tak ładną ilustracją na okładce. Ta okładka była zresztą jednym z powodów, dla których ją kupiłem. Mała rzecz, a cieszy.<br> Szczerze polecam książkę, można całkiem dobrze się przy niej bawić. Na pewno jest to idealny prezent dla nastolatków. Moim zdaniem warto "Zmorojewo" przeczytać.

Przyznam, że nie jestem grupą docelową, którą za cel obrał sobie z pewnością Jakub Żulczyk pisząc swoje powieści "Zmorojewo" i "Świątynia". To raczej książki skierowane do nieco młodszych czytelników, fanów fantastyki, horrorów i rodzimych wierzeń. Zdecydowałam się na przeczytanie pierwszej z nich. Dlaczego ja trafiłam na nią dopiero teraz?<br> To nie jest tak, że książka ta, z racji że jest skierowana do osób młodszych jest infantylna i dziecinna. Nie jest też ugrzeczniona i pokorna. Raczej ma ona posmak serialu "Stranger Things", czyli opowieści o młodych ludziach, ale skierowanej do wszystkich. Początek jest dość dziwny, ale akcja się rozkręca i w powieści bardzo dużo się dzieje, nie ma więc mowy o zbędnym zanudzaniu czytelnika, co z pewnością spodoba się młodszym, niecierpliwym czytającym. Również bohater może być dla nich bardziej przemawiający - Tytus to piętnastolatek zakochany w grach wideo, horrorach i zjawiskach nadprzyrodzonych. Nie można go zakwalifikować jako kujona, bo nie uczy się najlepiej. Przyjeżdża on do Głuszyc, do dziadków, gdzie spędzić ma najbardziej nieciekawe wakacje w swoim życiu. Wszystko się jednak odmienia, gdy odnajduje informacje o mieście-widmo, zlokalizowanej koło Kolonii Głuszyce. Chcąc odnaleźć miasto, tytułowe Zmorojewo, pakuje się w kłopoty i wciągnięty zostaje w walkę ze złem. Mamy więc w książce Jakuba Żulczyka dość ciekawy zaczątek historii, która wkrótce się rozwija i rozszerza o kolejne wątki i wypadki. Fabuła jest rozbudowana, przemyślana, pojawiają się ciekawe postacie i motywy zaczerpnięte z lokalnych mitów i wierzeń. Pojawia się więc i Twardowski, i Strzępiasty, i Baba-Jaga - cała plejada najróżniejszych fantastycznych postaci. Opowieść miewa momenty mroczne, przesiąknięta jest klimatem grozy i fantastyki, często porównania same nasuwały prozę Stephena Kinga.<br> Nie ma więc mowy o nudzie i bezpiecznej, spokojnej literaturze, która będzie bajką czytaną na dobranoc. "Zmorojewo" to w sumie dość dojrzała pozycja, jak na książkę skierowaną do młodzieży. Polecam, a sama nie mogę się doczekać, aż będę mogła przeczytać kontynuację przygód Tytusa w "Świątyni". Bardzo dobra lektura.

Na początku należy stwierdzić - to zupełnie inna powieść Żulczyka, nie podobna do żadnych z jego dotychczasowych dokonań. Autor "Radia Armagedon" pokazuje zupełnie nowe oblicze i udowadnia, że jest w stanie poruszać się w różnych gatunkach. "Zmorojewo" to wyjątkowo dobrze napisana powieść dla młodzieży z elementami fantastyki i grozy. To co jest jednak dla jego wszystkich dzieł charakterystyczne to pewne oswajanie/pokonywanie zła i kontakt z mrokiem - czy mówimy tutaj o alkoholiku z "Informacji zwrotnej", czy o warszawskim dilerze ze "Ślepnąc od świateł", czy o piętnastoletnim Tytusie, fanie zjawisk paranormalnych i gier komputerowych z powyższej książki.<br> Powieść skrojona jest po części po schematach, ale są to schematy zaczerpnięte z najwybitniejszych filmów nowej przygody. Mamy więc bohatera-ekscentryka, który trafia do miejsca, w którym nie chce przebywać - Tytus przyjeżdża na małą wieś do gospodarstwa dziadków, w którym okropnie się nudzi. Spotyka dziwaczną i pełną energii rówieśniczkę, Ankę. Wkrótce oboje trafiają na trop dziwnych zaginięć we wsi. Okazuje się, że w lesie grasuje zło i bohaterowie będą musieli mu stawić czoła. Mamy więc tutaj klasyczną opowieść, w której tak naprawdę warzą się losy całego świata. Nic nowego, nic specjalnie oryginalnego, ale powieść i tak czyta się znakomicie. Akcja jest wartka, ciekawa, pełna zaskakujących zwrotów akcji. Na pochwałę zasługuje też język jakim w "Zmorojewie" posługuje się Żulczyk. Autor po raz pierwszy ucieka od nadużywania ostrych przekleństw, ale zachowuje przy tym całą barwę stylu jakim posługiwał się w poprzednich książkach. Obawiałem się, że z racji do kogo kierowana jest powieść, język będzie znacznie wykastrowany. Jest więc dobrze, zachowawczo, ale nadal barwnie. <br> Drobną cechą, którą uważam za plus jest projekt okładki. Naprawdę przyjemnie będzie posiadać książkę z tak ładną ilustracją na okładce. Ta okładka była zresztą jednym z powodów, dla których ją kupiłem. Mała rzecz, a cieszy.<br> Szczerze polecam książkę, można całkiem dobrze się przy niej bawić. Na pewno jest to idealny prezent dla nastolatków. Moim zdaniem warto "Zmorojewo" przeczytać.