Zeszyty 1957–1972

Zeszyty Emila Ciorana, odnalezione po jego śmierci, miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Autor chciał je zniszczyć. Pomimo tego, ich publikacja stała się ważnym wydarzeniem w świecie kultury intelektualnej. Te ręcznie zapisane notatki, które przypadkiem trafiły do druku, przypominają dziennik, lecz nie tylko dokumentują codzienne wydarzenia. Są także zbiorem refleksji Ciorana nad tym, co mogłoby stać się materiałem do jego kolejnych książek.

Główna myśl wpisów skupia się na gorzkiej konstatacji: urodziłem się i od tej chwili umieram. Cioran rozważa brak życia wiecznego oraz trudności, jakie niesie życie ziemskie, zastanawiając się więc nad sensem istnienia. Mimo to, trzyma się życia z uporem, co generuje dramatyczne napięcie w jego zapiskach. Dlaczego tak trudno zrezygnować z życia, mimo że wydaje się ono pozbawione logiki? Dlaczego życie jest dla mnie takie ważne?

Te fundamentalne pytania stanowią jądro Zeszytów, wokół którego Cioran buduje swoje myśli, prezentując jednocześnie liczne drugoplanowe wątki. Nawet po wielu dekadach pozostają one interesujące dla czytelników. Dzięki tym notatkom mamy wgląd w codzienne myśli autora, jego poglądy na otaczający go świat oraz życie elit intelektualnych, w których uczestniczył mimo swojej mizantropii. Spotykamy tu postaci takie jak Ionesco, Marcel, Beckett czy Eliade oraz literacki klimat Paryża lat 60. XX wieku. Paradoksalnie, choć nieplanowane przez Ciorana, Zeszyty mogą okazać się jednym z jego najbardziej trwałych i szczerych dzieł.