Zemsta. Slay quartet. Tom 3

Są takie książki, które wciągają nie dlatego, że są czułe czy romantyczne, ale dlatego, że pokazują ludzi w ich najbardziej pokręconej wersji. „Zemsta” Laurelin Paige należy właśnie do tego typu historii. Wzięłam ją do ręki z myślą, że dostanę klasyczny romans z odrobiną dramatu, a dostałam coś znacznie bardziej mrocznego i niejednoznacznego. I przyznaję - to mnie kupiło.

Najbardziej zaskoczyło mnie to, jak zmienił się wydźwięk relacji Celii i Edwarda. Nie ma tu nawet próby udawania słodkiej historii o „trudnych duszach, które się odnajdują”. Ich małżeństwo funkcjonuje na zasadach, które przeciętnemu czytelnikowi mogą wydać się chłodne i toksyczne. A jednak jest między nimi coś, co nie pozwala przejść obok obojętnie. W tej części widać to wyraźniej niż wcześniej, bo oboje odsłaniają więcej, choć w bardzo różny sposób.

Edward to nadal człowiek, którego trudno polubić. Ale trudno też od niego oderwać wzrok. Jego obsesje, jego poczucie zemsty, jego sposób działania sprawiają, że całą książkę śledzi się jak studium człowieka bez hamulców, który kieruje się zasadami tylko jemu zrozumiałymi. To jedna z lepiej napisanych niejednoznacznych postaci, jakie ostatnio spotkałam. Paige naprawdę wie, jak budować takiego bohatera.

Z kolei Celia, chociaż wciąż trochę chaotyczna, w tej części nabiera wyraźniejszego kształtu. Nie jest już tylko ofiarą swojej przeszłości. To kobieta, która próbuje poukładać w głowie to, kim była i kim chce być teraz. Jej próby zrozumienia Edwarda i samej siebie są momentami frustrujące, ale jednocześnie bardzo autentyczne. Lubię, kiedy bohaterowie romansów nie są tylko ozdobą fabuły.

Narracja naprzemienna działa świetnie. Ta konstrukcja pozwoliła mi lepiej wczuć się w dynamikę tej relacji. Szczególnie doceniłam fragmenty, które sięgają do przeszłości i pomagają zrozumieć, skąd bierze się cała mroczna energia Edwarda. Bez tego zabiegu byłby tylko pozą. Dzięki temu jest pełnoprawną, niepokojącą, ale fascynującą postacią.

Jeśli chodzi o tempo, książkę czyta się bardzo szybko. Styl Paige jest lekki, mimo ciężkiego ładunku emocjonalnego w fabule. Sceny erotyczne są intensywne, ale nieprzesadzone. Bardziej surowe niż delikatne, lecz w tym przypadku to ogromny plus. Pasują do tej historii tak naturalnie, że trudno byłoby wyobrazić sobie je w innym tonie.

Czy „Zemsta” ma wady? Tak, przede wszystkim brakuje jej mocniejszego zwrotu fabularnego. Zakończenie przewidziałam wcześniej, choć i tak wzbudziło we mnie lekką złość, bo przerywa akcję w momencie, w którym chętnie przeczytałabym jeszcze kilka stron. Ale chyba taki był plan autorki. Skutecznie zachęcić do sięgnięcia po kolejny tom.

Podsumowując: to książka dla czytelników, którzy lubią mrok, intensywność, moralnie szare wybory i bohaterów, których trudno jednoznacznie ocenić. Jeśli ktoś oczekuje słodkiego romansu, uciekajcie. Jeśli jednak szukacie historii o ludziach poranionych, złożonych, nieprzewidywalnych i nie zawsze sympatycznych, to ten tom jest naprawdę dobry.

I tak, mimo że nie wszystko było zaskakujące, już wiem, że po kolejny tom sięgnę bez wahania. Ta para jest zbyt skomplikowana, żeby zostawić ich na półce i udawać, że mnie nie interesuje, co zrobią dalej.