Zapiski semiotyczne

Kiedy czytelnik sięga po "Zapiski semiotyczne", z pewnością zastanawia się, o czym właściwie jest ta książka. To pytanie rodzi się z różnorodności tematów, jakie w niej odnajdziemy: kaligrafia, semiotyka koloru, semiotyka związana z zmysłami, sztuka zarówno średniowieczna, jak i nowoczesna, literatura, rockowa muzyka, reklama, a nawet chiromancja. Książka ta, pisana z pasją przez Marcina Rychlewskiego, przede wszystkim bada kulturę współczesną oraz kruchość naszego istnienia. Wnika w naturę naszego niejednorodnego "ja", eksploruje samotność, cierpienie i różnorodne sposoby oswajania świata za pomocą znaków. Semiotyka jest tu używana jako zaczyn do głębszych refleksji nad kondycją ludzką.

Prof. Wojciech J. Burszta podkreśla, że Rychlewski w swoim dziele snuje opowieści o końcach i początkach. Kończącą epoką są utwory Różewicza, powieści Camusa, malarstwo Moneta i muzyka Pink Floyd, które zawsze wymagają skupienia i poszukiwania sensu. Jednak jednocześnie witamy narodziny metakultury nowości i cyfrowego przepychu, które burzą dawny porządek świata, wprowadzając potrzebę nowych umiejętności kulturalnego uczestnictwa, opartych na ciągłej czujności i gotowości do adaptacji. "Zapiski semiotyczne" można postrzegać jako przewodnik po tym chaotycznym świecie, uczący nawigacji w plątaninie pozornie nieuporządkowanych znaczeń, które, jak się okazuje, są rozwinięciem swoich pierwotnych kategorii.