Wybór poezji

Jarosław Iwaszkiewicz to postać niezwykle ważna dla polskiej poezji XX wieku. Jego twórczość, obejmująca różne epoki, jest fascynującym świadectwem bogactwa liryki tego okresu. Od pierwszych tomików, które sprawiają wrażenie dzieł dwóch odmiennych autorów, można zauważyć, że sprzeczność to fundament napędzający jego poezję. Jest to sposób na uchwycenie napięć i mediacji między skrajnymi emocjami oraz różnorodnymi refleksjami filozoficznymi.

Iwaszkiewicz w swoich wierszach zdołał oddać pełne spektrum ludzkiego doświadczenia, łącząc afirmację istnienia z jego negacją, wiarę w zbawczą moc sztuki z wątpliwościami co do sensu ludzkich wysiłków. Intensywność i brak zaspokojenia spotykają się tutaj z kontemplacyjnością oraz fascynacją śmiercią, dając wyraz swoistej faustycznej pełni, która pełni funkcję katartyczną. W połączeniu z innymi formami literackimi, które uprawiał, powstaje wielka autobiograficzna narracja.

Radosław Romaniuk przybliża tę narrację, ukazując biograficzne tło twórczości Iwaszkiewicza i rozszerzając dostępne informacje o datowanie wierszy. Ważne utwory, które znalazły się w poszczególnych tomach, są uzupełnione tekstami rzadziej spotykanymi lub pominiętymi w zbiorowych wydaniach za życia autora. Wśród nich odnajdziemy cykle o charakterze autobiograficznym, takie jak unikalny cykl trzydziestu homoseksualnych erotyków „Droga”, inspirowany relacją z Jerzym Błeszyńskim. Tego typu poezja stanowi wyjątkowy wkład Iwaszkiewicza do polskiej literatury.