Włoskie szpilki

Podczas lektury książki dla dzieci autorstwa Palazziego, pełnej kolorowych ilustracji przedstawiających światy inne niż nasz, ale jednocześnie znane, poczułam, jak zsuwa się ona z kołdry na podłogę. Te barwne obrazki pozwalały mi mentalnie pozostawać częściowo w Mediolanie, przypominając, że rzeczywistość, w której egzystuję, nie jest jedyną, a jej zasady nie mają uniwersalnej mocy. Nie podniosłam jednak książki, a zamiast tego utkwiłam wzrok w oknie, jakby zaczarowana. Cień chmury wypełniał pokój, a ja dociekałam, czy z sąsiednich okien wygląda to tak samo. Nawet jeśli kto inny mógłby to dostrzec, wokół nie było nikogo; dorośli byli zajęci swoimi obowiązkami zawodowymi, a dzieci ławą szkolną.