Władza absolutna. W kręgach władzy. Tom 3

Czytając “Władzę absolutną”, zastanawiałam się, ilu autorów miało w głowie w przeszłości napisanie thrillera prawniczego z wypadkiem samolotowym w tle, dziś już nikt by tego nie kupił za sprawą smoleńskich skojarzeń, padło więc ma bombę przed Sejmem, i tego rzeczywiście w ciągu ostatnich 30 lat nie mieliśmy! Wyszła ze mnie mała anarchistka?;-)

A teraz przechodząc do treści książki: w zamachu bombowym zginęła prezydent Seyda oraz marszałkowie obu izb. Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej nie przewidziała takiej sytuacji, ciągłość władzy została przerwana. Najważniejsi ludzie w Polsce spieszą do budynku sejmu by ustalić kto powinien wystąpić jako oficjalna głowa państwa, a tymczasem kraje ościenne mobilizują na granicach swoje wojska. Nad Polską zawisła groźba wybuchu wojny. Sytuację pogarsza jeszcze bardziej podejrzenie, że w organizację zamachu zamieszani są najwyżsi funkcjonariusze państwowi. Patryk Hauer rozpoczyna walkę nie tylko o władzę, ale również o ujawnienie spisku i osądzenie winnych, ma już doświadczenie, wiedzę i pozycję zebraną w poprzednich tomach, można w ciemno zakładać, że odegra znów istotną rolę!

"Władza Absolutna" to trzeci tom serii "W Kręgach Władzy" - moim zdaniem najlepszej serii pióra Pana Mroza, a może i najlepszej serii pióra jakiegokolwiek polskiego autora. Spodziewałam się, że ta część będzie nieco inna po wydarzeniach z poprzedniego tomu, nie byłam jednak przygotowana, że moje ukochane political fiction zmieni się w regularny thriller. Mniej tutaj zagrywek politycznych, działań PR-owych, zakulisowych układów, więcej tajemnic, wyścigów z czasem, niebezpiecznych sytuacji i napięcia towarzyszącego lekturze już od pierwszych zdań. Można się czepiać, że ten tom stracił właściwą tej serii atmosferę, ja jednak jestem absolutnie oczarowana tym, czym się stał. Jeśli Pan Mróz nie zdecyduje się kontynuować "W Kręgach Władzy", będzie to naprawdę godne zakończenie trylogii.


Poprzednie dwa tomy wzbudziły w moich znajomych mieszane uczucia, opinie były mocno podzielone, przyznaję szczerze, że jeśli o mnie chodzi, nie mogłam się doczekać tej książki. Sama jestem żywo zainteresowana zagadnieniami z pogranicza polityki i prawa (dziękuję za to moim wykładowcom wiedzy o polityce i prawa europejskiego z Uniwersytetu Ekonomicznego) i byłam szalenie ciekawa jak autor rozwiąże ten prawny pat, do którego doprowadził. Spędziłam całkiem sporo czasu nad naszą konstytucją próbując odgadnąć jak dalej potoczą się losy bohaterów, ale w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że Pan Mróz zaserwuje nam taki rollercoaster. Chylę czoła przed jego wiedzą i umiejętnością prowadzenia czytelnika przez gąszcz zagadnień prawnych w sposób, który nie pozwala oderwać się od lektury nawet na moment. To było prawdziwe mistrzostwo.

"- Swoją drogą, jak rehabilitacja?
- Całkiem nieźle - odparł Patryk obojętnie. - A twoja?
- Mnie nic nie dolega.
- Racja. Skurwysyństwo to nie choroba, tylko cecha wrodzona."

Oczywiście wciąż dostajemy potężną dawkę politycznych rozgrywek i układów, niestety jednak tylko na początku książki. Szybko akcja porzuca zakulisową politykę i wkracza w obszar należący raczej do kryminałów i thrillerów. Tajemnicza postać sterująca premierem, włamania do agencji rządowych, bezwzględni bandyci eliminujący niewygodnych świadków - to pewna nowość. Czy dobrze się wpasowała w klimat serii? Jak najbardziej. Nie do końca tego oczekiwałam, ale jestem zadowolona, że tak to się wszystko potoczyło. Niemniej już w połowie powieści czułam pewien brak klimatu, na który miałam nadzieję. W końcu pisałam się na political fiction, a nie thriller.

Przyznaję, że Milena nie była w poprzednich tomach moją ulubioną postacią, jednak gdy w tej części pokazała pełnię swoich możliwości, zaczęłam patrzeć na nią nieco inaczej. Żałuję tylko, że została gwiazdą tej serii kosztem zepchnięcia pozostałych postaci na dalszy plan. Praktycznie cała akcja kręci się wokół niej i jej męża, pozostałych ledwo zza nich widać gdzieś daleko w tyle. Trochę brakowało mi tej wszędobylskości narratora i podglądania wszystkich bohaterów po trochu, ale historia była na tyle wciągająca, że nie będę się czepiać.

"W polityce nie było potężniejszej broni od rozbijania społeczeństwa na dwa obozy."

No i to zakończenie! Nie wiem jak mam je opisać nie zdradzając zbyt wiele, ale to była prawdziwa bomba. Mam pewne pretensje do autora, że nie wyjaśnił wszystkiego i pozostawił sporo spraw w sferze domysłów, ale i tak biję brawa, bo zbierałam szczękę z podłogi i bardzo mi się to podobało. To zakończenie było genialne, totalnie nieprzewidywalne i absolutnie fascynujące. Połknęłam je w kilka minut zapominając o całym świecie. Życzę sobie i Wam jak najwięcej takich przeżyć literackich.

Słowem podsumowania, ta część zdecydowanie różni się od poprzednich. Coś zabiera, ale daje coś innego w zamian. Zmienia się klimat opowieści, ale ta nowa jakość wciąga bardziej niż oba poprzednie tomy razem wzięte. Nie potrafię sobie wyobrazić lepszego zakończenia tej trylogii (o ile był to już koniec, a mam szczerą nadzieję, że nie), jednak nie mogę nie podkreślić, że brakowało mi kilku rzeczy, do których przyzwyczaiły nas poprzednie części. Jednak była to prawdziwa literacka uczta, których jak najwięcej życzę i sobie i Wam. Gorąco polecam ten tom, jak i całą serię "W Kręgach Władzy"!

Remigiusz Mróz już od jakiegoś czasu balansuje między thrillerami prawniczymi, a political fiction czy kryminałami, mieszając te gatunki, mając osobliwy styl pisania, czytelnik każdorazowo dostaje produkt literacki wysokiej jakości, choć grubiaństwem byłoby jednocześnie określić je dziełami literackimi, to raczej…. guilty pleasure;-)

Po zamachu, w którym ginie prezydent Daria Seyda i marszałkowie parlamentu, krajowi grozi chaos. Konstytucja nie przewiduje, jak w takich sytuacjach powinna wyglądać sukcesja władzy, a liderzy głównych partii natychmiast ruszają do walki o swoje. Głównymi rozgrywającymi są z jednej strony Patryk Hauer z żoną Mileną i szefową ich prawicowej UR, Teresą Swobodą, z drugiej premier Adam Chronowski, wywodzący się z centrowej PDP, oraz grono jego popleczników z mniejszych partii, z administracji państwowej i ze służb. Wszyscy deklarują, że ich celem, oprócz niedopuszczenia do anarchii i zagrożeń zewnętrznych, jest wyjaśnienie prawdy o zamachu. Kto kłamie, a kto tylko trochę ściemnia? Czy politycy mogą ufać i liczyć na pomoc ludzi spoza swego kręgu, dziennikarzy, funkcjonariuszy, prawników? I na odwrót, czy ci, którzy z poczucia obowiązku i przyzwoitości, jak Anita Kitlińska, funkcjonariuszka BOR przydzielona do ochrony Seydy, lub kierowani innymi zawodowymi bądź życiowymi okolicznościami, jak dziennikarz Bianczi, były prokurator Gerard Edling oraz pozostający długo anonimowy urzędnik MSW, czy powinni wierzyć w czystość intencji polityków, którym decydują się pomóc?

Dobry polityczny thriller, z trzymającymi w napięciu zwrotami akcji i przewrotnym, jak zwykle u Remigiusza Mroza, finalnym przesłaniem. Na czele z ostatecznym zażegnaniem chaosu politycznego, które, gdyby je przenieść do życia non-fiction, stałoby się pewnie kolejnym polskim ewenementem władzy absolutnej na skalę światową. Bardzo podobało mi się zakończenie, to często mocny punkt twórczości Mroza, podobnie jak swoboda i lekkość w poruszaniu się między gąszcz skomplikowanych prawnych zagadnień, które zauważyłem, mają walor edukacyjny, człowiek więcej rozumie z życia publicznego po lekturach Remka;-)

Czytając “Władzę absolutną”, zastanawiałam się, ilu autorów miało w głowie w przeszłości napisanie thrillera prawniczego z wypadkiem samolotowym w tle, dziś już nikt by tego nie kupił za sprawą smoleńskich skojarzeń, padło więc ma bombę przed Sejmem, i tego rzeczywiście w ciągu ostatnich 30 lat nie mieliśmy! Wyszła ze mnie mała anarchistka?;-)

A teraz przechodząc do treści książki: w zamachu bombowym zginęła prezydent Seyda oraz marszałkowie obu izb. Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej nie przewidziała takiej sytuacji, ciągłość władzy została przerwana. Najważniejsi ludzie w Polsce spieszą do budynku sejmu by ustalić kto powinien wystąpić jako oficjalna głowa państwa, a tymczasem kraje ościenne mobilizują na granicach swoje wojska. Nad Polską zawisła groźba wybuchu wojny. Sytuację pogarsza jeszcze bardziej podejrzenie, że w organizację zamachu zamieszani są najwyżsi funkcjonariusze państwowi. Patryk Hauer rozpoczyna walkę nie tylko o władzę, ale również o ujawnienie spisku i osądzenie winnych, ma już doświadczenie, wiedzę i pozycję zebraną w poprzednich tomach, można w ciemno zakładać, że odegra znów istotną rolę!

"Władza Absolutna" to trzeci tom serii "W Kręgach Władzy" - moim zdaniem najlepszej serii pióra Pana Mroza, a może i najlepszej serii pióra jakiegokolwiek polskiego autora. Spodziewałam się, że ta część będzie nieco inna po wydarzeniach z poprzedniego tomu, nie byłam jednak przygotowana, że moje ukochane political fiction zmieni się w regularny thriller. Mniej tutaj zagrywek politycznych, działań PR-owych, zakulisowych układów, więcej tajemnic, wyścigów z czasem, niebezpiecznych sytuacji i napięcia towarzyszącego lekturze już od pierwszych zdań. Można się czepiać, że ten tom stracił właściwą tej serii atmosferę, ja jednak jestem absolutnie oczarowana tym, czym się stał. Jeśli Pan Mróz nie zdecyduje się kontynuować "W Kręgach Władzy", będzie to naprawdę godne zakończenie trylogii.


Poprzednie dwa tomy wzbudziły w moich znajomych mieszane uczucia, opinie były mocno podzielone, przyznaję szczerze, że jeśli o mnie chodzi, nie mogłam się doczekać tej książki. Sama jestem żywo zainteresowana zagadnieniami z pogranicza polityki i prawa (dziękuję za to moim wykładowcom wiedzy o polityce i prawa europejskiego z Uniwersytetu Ekonomicznego) i byłam szalenie ciekawa jak autor rozwiąże ten prawny pat, do którego doprowadził. Spędziłam całkiem sporo czasu nad naszą konstytucją próbując odgadnąć jak dalej potoczą się losy bohaterów, ale w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że Pan Mróz zaserwuje nam taki rollercoaster. Chylę czoła przed jego wiedzą i umiejętnością prowadzenia czytelnika przez gąszcz zagadnień prawnych w sposób, który nie pozwala oderwać się od lektury nawet na moment. To było prawdziwe mistrzostwo.

"- Swoją drogą, jak rehabilitacja?
- Całkiem nieźle - odparł Patryk obojętnie. - A twoja?
- Mnie nic nie dolega.
- Racja. Skurwysyństwo to nie choroba, tylko cecha wrodzona."

Oczywiście wciąż dostajemy potężną dawkę politycznych rozgrywek i układów, niestety jednak tylko na początku książki. Szybko akcja porzuca zakulisową politykę i wkracza w obszar należący raczej do kryminałów i thrillerów. Tajemnicza postać sterująca premierem, włamania do agencji rządowych, bezwzględni bandyci eliminujący niewygodnych świadków - to pewna nowość. Czy dobrze się wpasowała w klimat serii? Jak najbardziej. Nie do końca tego oczekiwałam, ale jestem zadowolona, że tak to się wszystko potoczyło. Niemniej już w połowie powieści czułam pewien brak klimatu, na który miałam nadzieję. W końcu pisałam się na political fiction, a nie thriller.

Przyznaję, że Milena nie była w poprzednich tomach moją ulubioną postacią, jednak gdy w tej części pokazała pełnię swoich możliwości, zaczęłam patrzeć na nią nieco inaczej. Żałuję tylko, że została gwiazdą tej serii kosztem zepchnięcia pozostałych postaci na dalszy plan. Praktycznie cała akcja kręci się wokół niej i jej męża, pozostałych ledwo zza nich widać gdzieś daleko w tyle. Trochę brakowało mi tej wszędobylskości narratora i podglądania wszystkich bohaterów po trochu, ale historia była na tyle wciągająca, że nie będę się czepiać.

"W polityce nie było potężniejszej broni od rozbijania społeczeństwa na dwa obozy."

No i to zakończenie! Nie wiem jak mam je opisać nie zdradzając zbyt wiele, ale to była prawdziwa bomba. Mam pewne pretensje do autora, że nie wyjaśnił wszystkiego i pozostawił sporo spraw w sferze domysłów, ale i tak biję brawa, bo zbierałam szczękę z podłogi i bardzo mi się to podobało. To zakończenie było genialne, totalnie nieprzewidywalne i absolutnie fascynujące. Połknęłam je w kilka minut zapominając o całym świecie. Życzę sobie i Wam jak najwięcej takich przeżyć literackich.

Słowem podsumowania, ta część zdecydowanie różni się od poprzednich. Coś zabiera, ale daje coś innego w zamian. Zmienia się klimat opowieści, ale ta nowa jakość wciąga bardziej niż oba poprzednie tomy razem wzięte. Nie potrafię sobie wyobrazić lepszego zakończenia tej trylogii (o ile był to już koniec, a mam szczerą nadzieję, że nie), jednak nie mogę nie podkreślić, że brakowało mi kilku rzeczy, do których przyzwyczaiły nas poprzednie części. Jednak była to prawdziwa literacka uczta, których jak najwięcej życzę i sobie i Wam. Gorąco polecam ten tom, jak i całą serię "W Kręgach Władzy"!

Remigiusz Mróz już od jakiegoś czasu balansuje między thrillerami prawniczymi, a political fiction czy kryminałami, mieszając te gatunki, mając osobliwy styl pisania, czytelnik każdorazowo dostaje produkt literacki wysokiej jakości, choć grubiaństwem byłoby jednocześnie określić je dziełami literackimi, to raczej…. guilty pleasure;-)

Po zamachu, w którym ginie prezydent Daria Seyda i marszałkowie parlamentu, krajowi grozi chaos. Konstytucja nie przewiduje, jak w takich sytuacjach powinna wyglądać sukcesja władzy, a liderzy głównych partii natychmiast ruszają do walki o swoje. Głównymi rozgrywającymi są z jednej strony Patryk Hauer z żoną Mileną i szefową ich prawicowej UR, Teresą Swobodą, z drugiej premier Adam Chronowski, wywodzący się z centrowej PDP, oraz grono jego popleczników z mniejszych partii, z administracji państwowej i ze służb. Wszyscy deklarują, że ich celem, oprócz niedopuszczenia do anarchii i zagrożeń zewnętrznych, jest wyjaśnienie prawdy o zamachu. Kto kłamie, a kto tylko trochę ściemnia? Czy politycy mogą ufać i liczyć na pomoc ludzi spoza swego kręgu, dziennikarzy, funkcjonariuszy, prawników? I na odwrót, czy ci, którzy z poczucia obowiązku i przyzwoitości, jak Anita Kitlińska, funkcjonariuszka BOR przydzielona do ochrony Seydy, lub kierowani innymi zawodowymi bądź życiowymi okolicznościami, jak dziennikarz Bianczi, były prokurator Gerard Edling oraz pozostający długo anonimowy urzędnik MSW, czy powinni wierzyć w czystość intencji polityków, którym decydują się pomóc?

Dobry polityczny thriller, z trzymającymi w napięciu zwrotami akcji i przewrotnym, jak zwykle u Remigiusza Mroza, finalnym przesłaniem. Na czele z ostatecznym zażegnaniem chaosu politycznego, które, gdyby je przenieść do życia non-fiction, stałoby się pewnie kolejnym polskim ewenementem władzy absolutnej na skalę światową. Bardzo podobało mi się zakończenie, to często mocny punkt twórczości Mroza, podobnie jak swoboda i lekkość w poruszaniu się między gąszcz skomplikowanych prawnych zagadnień, które zauważyłem, mają walor edukacyjny, człowiek więcej rozumie z życia publicznego po lekturach Remka;-)