Wilcze tropy

Choć Mariusz Wilk zdobył uznanie na polskiej scenie literackiej i ma grono lojalnych czytelników, nadal pozostaje postacią nieco marginalną, niezbyt przejmującą się opiniami literackiego światka oraz nie zabiegającą o poszerzenie czytelnictwa. Wśród jego odbiorców są także nieliczni badacze literatury. Do tej pory proza autora "Wilczego notesu" była przedmiotem recenzji i krótkich artykułów naukowych. Książka napisana przez Monikę Krajewską jest pierwszą monografią, której celem jest przybliżenie twórczości Wilka szerszej publiczności literackiej.

Książka Krajewskiej jest umiejscowiona na styku historii literatury i krytyki literackiej. Autorka zamiast technicznego podejścia literaturoznawczego, wybiera formę bliską esejowi, co sprawia, że łatwiej jej uchwycić wielowymiarową i hybrydyczną prozę Wilka. Jego pisarstwo jest wielojęzyczne i bogate, co sprawia, że standardowe metody analizy literackiej często zawodzą. Twórczość autora "Wołoki" wymaga głębokiego zrozumienia i empatii, podobnie jak opisane przez niego północne krainy. Najlepiej jest ją opisywać z perspektywy uczestniczącej, pełnej zrozumienia i sympatii, a nie z dystansu uniwersyteckiego badacza.

Monika Krajewska, przyjmując empatyczną perspektywę, stara się patrzeć na prozę Wilka jego własnymi oczami. Z tej perspektywy ujawnia również swoje osobiste podejście do prezentowanych dzieł, co pozwala na wydobycie najważniejszych walorów jego twórczości.