Wiersze

Stanisław Barańczak w swojej poezji nawołuje do nieufności, co uważa za kluczowy powód istnienia w dzisiejszych czasach. Zauważa, że im większe jest oddziaływanie jakiegoś środka wyrazu, tym bardziej stara się on nas oderwać od myślenia i podporządkować różnym systemom wartości. W swojej twórczości, w tym w dziele "Widokówka z tego świata", Barańczak sprawdza świat z podejrzliwością, przyglądając się szaremu życiu w Polsce Ludowej i atrakcyjnej rzeczywistości Ameryki, jak też wyposażeniu języka w perswazyjne narzędzia.

Seria Biblioteka Narodowa gromadzi wszystkie jego wiersze, począwszy od debiutanckiego zbioru "Korekta twarzy" z 1968 roku, przez utwory rozproszone aż po "Chirurgiczną precyzję" z 1998 roku i ostatni wiersz "Hemofilia". Dariusz Pawelec, w swoim wstępie, przedstawia kluczowe tematy i motywy twórczości tego poznańsko-harwardzkiego poety i literackiego krytyka. Barańczak podkreślał, że dobry poeta musi umieć zweryfikować swoje prawdy na własnym przykładzie.

Stanisław Barańczak (1946-2014) był nie tylko poetą, ale i literaturoznawcą, krytykiem literackim, a także tłumaczem. Zadebiutował w prasie w 1965 roku, a trzy lata później wydał swój pierwszy tom poetycki. Przez wiele lat związany był z poznańską polonistyką, jednak ze względu na działalność w Komitecie Obrony Robotników został zwolniony z pracy. Powrócił na uczelnię w 1980 roku, a rok później rozpoczął pracę na Uniwersytecie Harvarda. Barańczak jest uznawany za jednego z najwybitniejszych poetów i tłumaczy XX wieku, a w jego ogromnym dorobku translatorskim szczególne miejsce zajmują dramaty Szekspira. Analizował również twórczość znanych polskich pisarzy, takich jak Białoszewski, Herbert, Szymborska czy Miłosz, a także inicjował krytykę masowej kultury w Polsce.