We dwoje

Jest tak wiele dobrych rzeczy, które mogłabym, chciałabym powiedzieć o tej książce. Postaram się jednak żeby było krótko...:-)<br> Ta powieść trochę różni się od wcześniejszych dzieł Sparksa. Zazwyczaj były to książki wzruszające, smutne, romantyczne, urocze i zawsze ginęli w nich ludzie. I wiele z tego mamy również w powiesci "We dwoje"! <br> Książka jest tak pełna miłości, uczuć, nadziei i beznadziei. Czytelnik (a konkretnie: czytelniczka;-) od razu zakochuje się w głównym bohaterze - Russellu. To jest ten jeden aspekt, którego nie cierpiałam w tej książce - Imię bohatera. Myślę, że Nicholas Sparks siedział w swoim gabinecie przez tydzień aby wymyślić najbardziej nudne i nijakie imię męskie jakie tylko przyszło mu do głowy! Oczywiście celowo. Russ nie jest idealnym imieniem dla naszego bohatera. Russ najpierw wydaje się być tym nudnym, nijakim, uszczęśliwiającym ludzi mężem z przedmieścia. Ale tak naprawdę nie jest. Mógł być trochę taki przez większość swojego życia, ale kiedy zaczyna opowiadać nam swoją historię widzimy wiele niesamowitych rzeczy związanych z jego osobom, tajemnice wychodzą na świat dzienny i uczą po raz kolejny, aby nie oceniać po pozorach! Jest facetem po trzydziestce, który walczy jak szalony by utrzymać swoje życie na właściwym poziomie. Aby nie stracić swojej rodziny przede wszystkim... Kocha swoją córkę najbardziej na świecie, tak samo kocha swoją żonę. Ale już od dłuższego czasu nie jest najlepiej. Syn London ma teraz prawie sześć lat, a jego żona chce wrócić do pracy, ponieważ uważa, że potrzebują więcej pieniędzy... czy jednak aby na pewno? I tu właśnie muszę powiedzieć kilka słów o żonie. Vivian - chyba jeszcze nigdy nie było postaci książkowej, której nienawidziłam bardziej niż jej! :D 95% wszystkiego co robi i mówi w książce to rzeczy pełne nienawiści i krzywdzące innych, podręcznikowa definicja toksycznej babki. zołzy w pełnej krasie! Są tylko jakieś malutkie momenty kiedy jej nie nienawidzimy - bardzo kocha swoją córkę i boi się ją straci, więc trochę ją rozumiemy tu i ówdzie. Ale przez większość czasu i rzeczy o które oskarża Russa i sposób, w jaki z nim rozmawia, miałam ochotę wskoczyć do książki, złapać ją za kark i potrząsnąć nią żeby się opamiętała, a przy okazji przytulić biednego Russa, skoro już tam jestem! Jednym słowem, wczułam się czytając "We dwoje" :D <br> <br> Wracając do Russa i tego jak opowiada nam niniejsza historię wchodząc w rolę narratora: zaczyna każdy rozdział od małej historyjki lub wspomnienia z przeszłości. Dzień w którym urodziła się jego córka, dzień w którym budował zamek ze swoją siostrą kiedy był mały. Malutkie wzruszające, smutne, zabawne, urocze rzeczy jak te. A reszta opowieści toczy się mniej więcej w czasie rzeczywistym. Opowiada nam co mu się przytrafiło w 2015 roku. O tym jak musiał rzucić pracę zanim jego szef idiota go zwolni. Zmagania z byciem swoim własnym szefem bez klientów w zasięgu wzroku przez wiele tygodni. Jego żona podejmująca nową pracę z facetem, którego nienawidzi. Jego zmagania z byciem "Mamą" każdego dnia - przez cały dzień - ponieważ Vivian nie chciała wysłać London do przedszkola przed rozpoczęciem szkoły. Myślę, że nie zepsułam zbyt wiele w tej historii. Prawdopodobnie dowiecie się w jakim kierunku potoczy się historia, gdy tylko przeczytacie kilka stron lub rozdziałów. Tak naprawdę nie jest to wszystko aż tak zaskakujące, ekscytujące czy trzymające w napięciu. Lecz w tym samym czasie historia jest tak cholernie porywająca, że nie mogłam jej odłożyć. I nawet kiedy musiałam odłożyć ją na noc wciąż myślałam o Russie przez wiele godzin! W tym biednym facecie jest tyle miłości, głębi, bólu i siły. On jest niesamowity. Uwielbiałam to, jak ciężko walczył o wszystko i wszystkich. Nie poddawaj się jeśli uważasz, że na początku jest trochę nijaka. Będzie coraz lepiej - aż w końcu nie będziesz w stanie przestać czytać. Spróbuj!!! I miejcie w pogotowiu pudełko z chusteczkami - mogą się Wam przydać pod koniec gdy nadejdzie fala wzruszeń i poruszeń;-)

Jest tak wiele dobrych rzeczy, które mogłabym, chciałabym powiedzieć o tej książce. Postaram się jednak żeby było krótko...:-)<br> Ta powieść trochę różni się od wcześniejszych dzieł Sparksa. Zazwyczaj były to książki wzruszające, smutne, romantyczne, urocze i zawsze ginęli w nich ludzie. I wiele z tego mamy również w powiesci "We dwoje"! <br> Książka jest tak pełna miłości, uczuć, nadziei i beznadziei. Czytelnik (a konkretnie: czytelniczka;-) od razu zakochuje się w głównym bohaterze - Russellu. To jest ten jeden aspekt, którego nie cierpiałam w tej książce - Imię bohatera. Myślę, że Nicholas Sparks siedział w swoim gabinecie przez tydzień aby wymyślić najbardziej nudne i nijakie imię męskie jakie tylko przyszło mu do głowy! Oczywiście celowo. Russ nie jest idealnym imieniem dla naszego bohatera. Russ najpierw wydaje się być tym nudnym, nijakim, uszczęśliwiającym ludzi mężem z przedmieścia. Ale tak naprawdę nie jest. Mógł być trochę taki przez większość swojego życia, ale kiedy zaczyna opowiadać nam swoją historię widzimy wiele niesamowitych rzeczy związanych z jego osobom, tajemnice wychodzą na świat dzienny i uczą po raz kolejny, aby nie oceniać po pozorach! Jest facetem po trzydziestce, który walczy jak szalony by utrzymać swoje życie na właściwym poziomie. Aby nie stracić swojej rodziny przede wszystkim... Kocha swoją córkę najbardziej na świecie, tak samo kocha swoją żonę. Ale już od dłuższego czasu nie jest najlepiej. Syn London ma teraz prawie sześć lat, a jego żona chce wrócić do pracy, ponieważ uważa, że potrzebują więcej pieniędzy... czy jednak aby na pewno? I tu właśnie muszę powiedzieć kilka słów o żonie. Vivian - chyba jeszcze nigdy nie było postaci książkowej, której nienawidziłam bardziej niż jej! :D 95% wszystkiego co robi i mówi w książce to rzeczy pełne nienawiści i krzywdzące innych, podręcznikowa definicja toksycznej babki. zołzy w pełnej krasie! Są tylko jakieś malutkie momenty kiedy jej nie nienawidzimy - bardzo kocha swoją córkę i boi się ją straci, więc trochę ją rozumiemy tu i ówdzie. Ale przez większość czasu i rzeczy o które oskarża Russa i sposób, w jaki z nim rozmawia, miałam ochotę wskoczyć do książki, złapać ją za kark i potrząsnąć nią żeby się opamiętała, a przy okazji przytulić biednego Russa, skoro już tam jestem! Jednym słowem, wczułam się czytając "We dwoje" :D <br> <br> Wracając do Russa i tego jak opowiada nam niniejsza historię wchodząc w rolę narratora: zaczyna każdy rozdział od małej historyjki lub wspomnienia z przeszłości. Dzień w którym urodziła się jego córka, dzień w którym budował zamek ze swoją siostrą kiedy był mały. Malutkie wzruszające, smutne, zabawne, urocze rzeczy jak te. A reszta opowieści toczy się mniej więcej w czasie rzeczywistym. Opowiada nam co mu się przytrafiło w 2015 roku. O tym jak musiał rzucić pracę zanim jego szef idiota go zwolni. Zmagania z byciem swoim własnym szefem bez klientów w zasięgu wzroku przez wiele tygodni. Jego żona podejmująca nową pracę z facetem, którego nienawidzi. Jego zmagania z byciem "Mamą" każdego dnia - przez cały dzień - ponieważ Vivian nie chciała wysłać London do przedszkola przed rozpoczęciem szkoły. Myślę, że nie zepsułam zbyt wiele w tej historii. Prawdopodobnie dowiecie się w jakim kierunku potoczy się historia, gdy tylko przeczytacie kilka stron lub rozdziałów. Tak naprawdę nie jest to wszystko aż tak zaskakujące, ekscytujące czy trzymające w napięciu. Lecz w tym samym czasie historia jest tak cholernie porywająca, że nie mogłam jej odłożyć. I nawet kiedy musiałam odłożyć ją na noc wciąż myślałam o Russie przez wiele godzin! W tym biednym facecie jest tyle miłości, głębi, bólu i siły. On jest niesamowity. Uwielbiałam to, jak ciężko walczył o wszystko i wszystkich. Nie poddawaj się jeśli uważasz, że na początku jest trochę nijaka. Będzie coraz lepiej - aż w końcu nie będziesz w stanie przestać czytać. Spróbuj!!! I miejcie w pogotowiu pudełko z chusteczkami - mogą się Wam przydać pod koniec gdy nadejdzie fala wzruszeń i poruszeń;-)

Jestem fanką Nicholasa Sparksa od dawna dlatego zawsze się cieszę gdy sięgam po kolejną jego powieść, zimowo - covidowe wieczory zdecydowanie tworzą nastrój pożądania dla dobrej, działającej na wyobraźnie lektury! <br> <br> Historia zaczyna się, gdy Russel i Vivian są nowożeńcami i spodziewają się swojego pierwszego dziecka. Po narodzinach córki Russel nie mógł być szczęśliwszy. Jego żona Vivian postanawia zostać w domu z dzieckiem. Chociaż Russel martwi się o brakujące pieniądze nie chce niczego więcej niż uszczęśliwić swoją żonę. Jednak kilka lat później Vivian nie wydaje się już zadowolona z roli gospodyni domowej i matki. Postanawia wkrótce po tym jak Russel zakłada własną firmę sama wrócić do pracy. Nagle to mężczyzna musi zająć się córką, ponieważ Vivian często wyjeżdża w delegacje. I choć szybko przyzwyczaja się do swojej roli nagle pojawia się kolejny problem... Vivian żąda rozwodu.<br> <br> Jeśli znasz książki Nicholasa Sparksa wiesz, że pisze on piękne i głęboko poruszające powieści romansowe. Ale w przypadku "We dwoje" nie jestem do końca pewna czy tę książkę można w ogóle zaliczyć do kategorii powieści romansowych? <br> <br> Główny bohater Russ jest słodkim, miłym i lojalnym mężczyzną, który chce zadowolić wszystkich, a zwłaszcza swoją żonę. Ale to właśnie część problemu, który tak bardzo mi w nim przeszkadzał. Bo po prostu nie da się zadowolić wszystkich. To nie działa. Widać to było bardzo dobrze na przykładzie Russela. Zawsze pozwalał żonie się poniżać, był taki bierny w większości sytuacji i pozwalał jej się wywyższać, naprawdę nie było miło na to patrzeć. Ale oczywiście miał też swoje dobre strony, które w nim lubiłam. Był on bowiem przede wszystkim dobrym ojcem, wspaniałym bratem i synem. Relacja między nim a jego córką London była po prostu słodka. Nie muszę chyba mówić wiele o jego córce, jest po prostu magiczną dziewczynką, która kocha swojego tatusia ponad wszystko. Uwielbia Barbie i mogłaby godzinami bawić się ze swoją przyjaciółką.<br> <br> Vivian jest o wiele bardziej interesująca. Bo, szczerze mówiąc dawno nie byłam tak mocno wzburzona postawą bohaterki książki! Ta kobieta po prostu denerwowała mnie tak bardzo przez całą książkę, że nie możecie sobie nawet tego wyobrazić. To totalna suka, która chce wszystkim rządzić, wydaje pieniądze, których nie ma i ma w dupie uczucia męża, ale jej zdaniem ma prawo traktować go jak popychadło i obwiniać za wszystko. Naprawdę bardzo się cieszę, że książka jest napisana z punktu widzenia Russela, a nie jej bo inaczej wyrzuciłabym ją do kosza najpóźniej po dwóch rozdziałach.<br> <br> Naprawdę długo zastanawiałam się jak ocenić dzieło Nicholasa Sparksa. Bo choć nie jest to typowa książka autora, charakterystyczna dla jego twórczości, to ma tyle pięknych momentów i owszem, także trochę historii miłosnej takiej w stylu Sparksa. Dla mnie osobiście historia była niestety opowiadana trochę za wolno. Dopiero ostatnia część sprawiła, że książka była dla mnie interesująca. Niemniej jednak jestem i pozostanę fanką Nicholasa Sparksa i z niecierpliwością czekam na przeczytanie kolejnej książki zwłaszcza ze akurat zakończenia zawsze ma mocne! Wam przybijam piątkę, a Sparksowi za "We dwoje" tez daje piątkę :D

1

Jestem fanką Nicholasa Sparksa od dawna dlatego zawsze się cieszę gdy sięgam po kolejną jego powieść, zimowo - covidowe wieczory zdecydowanie tworzą nastrój pożądania dla dobrej, działającej na wyobraźnie lektury! <br> <br> Historia zaczyna się, gdy Russel i Vivian są nowożeńcami i spodziewają się swojego pierwszego dziecka. Po narodzinach córki Russel nie mógł być szczęśliwszy. Jego żona Vivian postanawia zostać w domu z dzieckiem. Chociaż Russel martwi się o brakujące pieniądze nie chce niczego więcej niż uszczęśliwić swoją żonę. Jednak kilka lat później Vivian nie wydaje się już zadowolona z roli gospodyni domowej i matki. Postanawia wkrótce po tym jak Russel zakłada własną firmę sama wrócić do pracy. Nagle to mężczyzna musi zająć się córką, ponieważ Vivian często wyjeżdża w delegacje. I choć szybko przyzwyczaja się do swojej roli nagle pojawia się kolejny problem... Vivian żąda rozwodu.<br> <br> Jeśli znasz książki Nicholasa Sparksa wiesz, że pisze on piękne i głęboko poruszające powieści romansowe. Ale w przypadku "We dwoje" nie jestem do końca pewna czy tę książkę można w ogóle zaliczyć do kategorii powieści romansowych? <br> <br> Główny bohater Russ jest słodkim, miłym i lojalnym mężczyzną, który chce zadowolić wszystkich, a zwłaszcza swoją żonę. Ale to właśnie część problemu, który tak bardzo mi w nim przeszkadzał. Bo po prostu nie da się zadowolić wszystkich. To nie działa. Widać to było bardzo dobrze na przykładzie Russela. Zawsze pozwalał żonie się poniżać, był taki bierny w większości sytuacji i pozwalał jej się wywyższać, naprawdę nie było miło na to patrzeć. Ale oczywiście miał też swoje dobre strony, które w nim lubiłam. Był on bowiem przede wszystkim dobrym ojcem, wspaniałym bratem i synem. Relacja między nim a jego córką London była po prostu słodka. Nie muszę chyba mówić wiele o jego córce, jest po prostu magiczną dziewczynką, która kocha swojego tatusia ponad wszystko. Uwielbia Barbie i mogłaby godzinami bawić się ze swoją przyjaciółką.<br> <br> Vivian jest o wiele bardziej interesująca. Bo, szczerze mówiąc dawno nie byłam tak mocno wzburzona postawą bohaterki książki! Ta kobieta po prostu denerwowała mnie tak bardzo przez całą książkę, że nie możecie sobie nawet tego wyobrazić. To totalna suka, która chce wszystkim rządzić, wydaje pieniądze, których nie ma i ma w dupie uczucia męża, ale jej zdaniem ma prawo traktować go jak popychadło i obwiniać za wszystko. Naprawdę bardzo się cieszę, że książka jest napisana z punktu widzenia Russela, a nie jej bo inaczej wyrzuciłabym ją do kosza najpóźniej po dwóch rozdziałach.<br> <br> Naprawdę długo zastanawiałam się jak ocenić dzieło Nicholasa Sparksa. Bo choć nie jest to typowa książka autora, charakterystyczna dla jego twórczości, to ma tyle pięknych momentów i owszem, także trochę historii miłosnej takiej w stylu Sparksa. Dla mnie osobiście historia była niestety opowiadana trochę za wolno. Dopiero ostatnia część sprawiła, że książka była dla mnie interesująca. Niemniej jednak jestem i pozostanę fanką Nicholasa Sparksa i z niecierpliwością czekam na przeczytanie kolejnej książki zwłaszcza ze akurat zakończenia zawsze ma mocne! Wam przybijam piątkę, a Sparksowi za "We dwoje" tez daje piątkę :D