W śnieżną noc

„W śnieżną noc" autorstwa Johna Greena, Maureen Johnson i Lauren Myracle to fenomenalna książka. Absolutnie mi się podobała! Każdy z autorów wniósł swoją własną historię i potrafił przeplatać narracje, aby książka była bezbłędna. Zamiast czytać trzy oddzielne historie, nakładały się one na siebie pod wieloma względami, począwszy od tonu, humoru i postaci.

„Podróż wigilijna”, „Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy” i „Święta patronka świnek” są humorystyczne i romantyczne. Te trzy historie można czytać osobno, bez potrzeby sięgania po dwie pozostałe, ale naprawdę świetne jest to, że historie nakładają się na siebie, a bohaterowie powracają później. Na przykład w „Podróży wigilijnej” wspomniana jest postać Jeba, który pojawia się w dwóch pozostałych opowiadaniach. Choć nie jest on tak naprawdę ważny dla pierwszej historii, pojawia się ponownie w drugiej, a następnie odgrywa ważną rolę w narracji trzeciej. Obawiałam się, że trzy odrębne historie zawarte w tej książce nie przypadną mi do gustu, ale w rzeczywistości bardzo mi się podobały. Stało się tak głównie dlatego, że wszystkie trzy historie w pewnym momencie splotły się ze sobą i miały jedno wielkie szczęśliwe zakończenie. Był w nim humor, ból serca i dużo świąt Bożego Narodzenia. Ponadto styl pisania trzech autorów - Maureen Johnson, Lauren Myracle i Johna Greena - jest bardzo podobny i naprawdę świetny. Udaje im się przekazać pewne uczucia, które sprawiają, że człowiek się śmieje i bardzo identyfikuje się z bohaterami.

Jubilatka jest chyba moją ulubienicą jeśli chodzi o „W śnieżną noc” - uwielbiam ją. W pierwszej historii widzimy jej perspektywę i sposób, w jaki radzi sobie z burzą śnieżną. Naprawdę ją lubię. Jej osobowość jest przezabawna, a cała jej historia z rodzicami i wszystkim innym rządzi. Tobin to również wyjątkowa postać. Mam wrażenie, że odczuwam od niego silne wibracje Milesa, a czytając o nim, można poczuć aurę Johna Greena.

Spodziewałam się trzech oddzielnych romansów niezwiązanych ze sobą, zwłaszcza, że zostały napisane przez trzech różnych autorów, ale cieszę się, że tak nie było, bo ta książka jednym słowem była: wyjątkowa. Jedyny minus, to fakt, że mam wrażenie, że większość wątków miłosnych i postaci w trzeciej historii nie była wystarczająco rozwinięta, ale biorąc pod uwagę, że książka jest połączeniem trzech oddzielnych historii, to w porządku.

Polecam „W śnieżną noc” wszystkim, którzy kochają święta tak bardzo, że lubią czytać w ich klimacie nawet w inne pory roku aniżeli zima. Polecam też fanom Johna Greena, bo czuć tu jego aurę, a pozostali dwaj autorzy byli wyjątkowo podobni w stylu. „W śnieżną noc” jest urocza i jeżeli chcecie z wyprzedzeniem kupić prezent dla kogoś pod choinkę już w maju, to ta książka się nada :D

To był przypadek, że w ogóle zacząłem czytać „W śnieżną noc”. W końcu za oknem wiosna w pełni xD Ale po raz pierwszy od wielu lat była to książka, którą z trudem odłożyłem po jej otwarciu. Przeczytałem ją prawie całą w ciągu jednego dnia, A paradoksalnie nie mogłam zacząć jej czytać w bardziej odpowiednim momencie mojego życia. Bohaterowie i ich obecne sytuacje w pierwszej z trzech części opowieści dziwnie pasowały do wydarzeń z mojego życia, w sposób, który wydawał się niemal surrealistyczny. Pomogły mi one uświadomić sobie wiele rzeczy na temat mojego życia, na które trudno mi było znaleźć słowa.

Druga część została napisana przez Johna Greena i pod wieloma względami przypominała świąteczne wydanie jego książki "Szukając Alaski", jednak z o wiele szczęśliwszym zakończeniem. I może dlatego, że "Szukając Alaski" to moja ulubiona książka, ale naprawdę podobało mi się śledzenie podróży trójki przyjaciół w ich wyprawie i chciałabym, żeby trwała ona dłużej.

Ostatnia część była zdecydowanie najbardziej melancholijna z całej trójki, a ja płakałam przez większość czasu, czytając o głównej bohaterce i jej zmaganiach ze zrozumieniem emocji, samej siebie i swojego związku.

Zazwyczaj staram się nie umieszczać w swoich recenzjach zbyt wielu osobistych historii, ale to wyjątek, ponieważ prawdziwe piękno, jakie wyczułam w tej książce, to to, co uświadomiłam sobie o sobie podczas jej czytania, jako że pojawiła się ona niemal dokładnie w odpowiednim czasie i miejscu w moim życiu. Daję jej 5 gwiazdek, ponieważ naprawdę podobała mi się każda minuta jej czytania, i chociaż jest to niezwykle subiektywna ocena, na którą być może obiektywnie nie zasługuje.

„W śnieżną noc" autorstwa Johna Greena, Maureen Johnson i Lauren Myracle to fenomenalna książka. Absolutnie mi się podobała! Każdy z autorów wniósł swoją własną historię i potrafił przeplatać narracje, aby książka była bezbłędna. Zamiast czytać trzy oddzielne historie, nakładały się one na siebie pod wieloma względami, począwszy od tonu, humoru i postaci.

„Podróż wigilijna”, „Bożonarodzeniowy Cud Pomponowy” i „Święta patronka świnek” są humorystyczne i romantyczne. Te trzy historie można czytać osobno, bez potrzeby sięgania po dwie pozostałe, ale naprawdę świetne jest to, że historie nakładają się na siebie, a bohaterowie powracają później. Na przykład w „Podróży wigilijnej” wspomniana jest postać Jeba, który pojawia się w dwóch pozostałych opowiadaniach. Choć nie jest on tak naprawdę ważny dla pierwszej historii, pojawia się ponownie w drugiej, a następnie odgrywa ważną rolę w narracji trzeciej. Obawiałam się, że trzy odrębne historie zawarte w tej książce nie przypadną mi do gustu, ale w rzeczywistości bardzo mi się podobały. Stało się tak głównie dlatego, że wszystkie trzy historie w pewnym momencie splotły się ze sobą i miały jedno wielkie szczęśliwe zakończenie. Był w nim humor, ból serca i dużo świąt Bożego Narodzenia. Ponadto styl pisania trzech autorów - Maureen Johnson, Lauren Myracle i Johna Greena - jest bardzo podobny i naprawdę świetny. Udaje im się przekazać pewne uczucia, które sprawiają, że człowiek się śmieje i bardzo identyfikuje się z bohaterami.

Jubilatka jest chyba moją ulubienicą jeśli chodzi o „W śnieżną noc” - uwielbiam ją. W pierwszej historii widzimy jej perspektywę i sposób, w jaki radzi sobie z burzą śnieżną. Naprawdę ją lubię. Jej osobowość jest przezabawna, a cała jej historia z rodzicami i wszystkim innym rządzi. Tobin to również wyjątkowa postać. Mam wrażenie, że odczuwam od niego silne wibracje Milesa, a czytając o nim, można poczuć aurę Johna Greena.

Spodziewałam się trzech oddzielnych romansów niezwiązanych ze sobą, zwłaszcza, że zostały napisane przez trzech różnych autorów, ale cieszę się, że tak nie było, bo ta książka jednym słowem była: wyjątkowa. Jedyny minus, to fakt, że mam wrażenie, że większość wątków miłosnych i postaci w trzeciej historii nie była wystarczająco rozwinięta, ale biorąc pod uwagę, że książka jest połączeniem trzech oddzielnych historii, to w porządku.

Polecam „W śnieżną noc” wszystkim, którzy kochają święta tak bardzo, że lubią czytać w ich klimacie nawet w inne pory roku aniżeli zima. Polecam też fanom Johna Greena, bo czuć tu jego aurę, a pozostali dwaj autorzy byli wyjątkowo podobni w stylu. „W śnieżną noc” jest urocza i jeżeli chcecie z wyprzedzeniem kupić prezent dla kogoś pod choinkę już w maju, to ta książka się nada :D

To był przypadek, że w ogóle zacząłem czytać „W śnieżną noc”. W końcu za oknem wiosna w pełni xD Ale po raz pierwszy od wielu lat była to książka, którą z trudem odłożyłem po jej otwarciu. Przeczytałem ją prawie całą w ciągu jednego dnia, A paradoksalnie nie mogłam zacząć jej czytać w bardziej odpowiednim momencie mojego życia. Bohaterowie i ich obecne sytuacje w pierwszej z trzech części opowieści dziwnie pasowały do wydarzeń z mojego życia, w sposób, który wydawał się niemal surrealistyczny. Pomogły mi one uświadomić sobie wiele rzeczy na temat mojego życia, na które trudno mi było znaleźć słowa.

Druga część została napisana przez Johna Greena i pod wieloma względami przypominała świąteczne wydanie jego książki "Szukając Alaski", jednak z o wiele szczęśliwszym zakończeniem. I może dlatego, że "Szukając Alaski" to moja ulubiona książka, ale naprawdę podobało mi się śledzenie podróży trójki przyjaciół w ich wyprawie i chciałabym, żeby trwała ona dłużej.

Ostatnia część była zdecydowanie najbardziej melancholijna z całej trójki, a ja płakałam przez większość czasu, czytając o głównej bohaterce i jej zmaganiach ze zrozumieniem emocji, samej siebie i swojego związku.

Zazwyczaj staram się nie umieszczać w swoich recenzjach zbyt wielu osobistych historii, ale to wyjątek, ponieważ prawdziwe piękno, jakie wyczułam w tej książce, to to, co uświadomiłam sobie o sobie podczas jej czytania, jako że pojawiła się ona niemal dokładnie w odpowiednim czasie i miejscu w moim życiu. Daję jej 5 gwiazdek, ponieważ naprawdę podobała mi się każda minuta jej czytania, i chociaż jest to niezwykle subiektywna ocena, na którą być może obiektywnie nie zasługuje.