W pogoni za Cassandrą

W szóstej książce z serii „Ravenels", „W pogoni za Cassandrą", magnat kolejowy Tom Severin w końcu dostaje swój moment na bycie bohaterem. Miałam nadzieję na książkę o Tomie, odkąd został przedstawiony w pierwszej książce z serii „Ravenels". Uwielbiam historie o smutnych, poważnych ludziach, którzy zostają wyrwani z równowagi przez miłość! Niestety, choć podobała mi się ta książka, to również mnie bolało, że Lisa Kleypas napisała ją nieco zbyt schematycznie. Czułam, że ta książka mogła być o wiele lepsza.

Historia otwiera się ślubem Pandory i Gabriela, którzy byli główną parą w jednej z poprzednich książek z tej serii. To właśnie na tym ślubie poznają się Tom i Cassandra. Tom jest w zasadzie od razu zauroczony Cassandrą, ale jednocześnie boi się tego, jak intensywnie ona wywołuje w nim uczucia. Cassandra jest zauroczona Tomem, ale chce wyjść za mąż z miłości, a Tom twierdzi, że nie jest do tego zdolny. Większość książki opisuje ich dość zabawne próby dotarcia do siebie na przestrzeni wielu miesięcy. Jest mnóstwo przypadkowych spotkań, wtrącanie krewnych i postronnych ludzi, zabawne wypadki i interakcje, no i oczywiście Ogromny Skandal. Wszystko to jest przeważnie dość lekkie i zabawne.

Jak w prawie wszystkich książkach Lisy Kleypas, dialogi między bohaterami napisane są w sposób niesamowity – są one dowcipne, ostre, odkrywcze i świetnie oddają charaktery bohaterów. 

Bardzo podobało mi się też to, że w tej książce powraca gros bohaterów, których poznaliśmy w innych historiach Kleypas. Pojawia się Dr Gibson, są też West i Devon Ravenel. Ich obecność nie jest kluczowa – można spokojnie śledzić fabułę bez czytania innych książek „Ravenels", ale nie sądzę, że jest to tak samo przyjemne, kiedy się nie ma świadomości, co to za postacie. Połowa zabawy z tej książki dla mnie było śledzenie tak wielu bohaterów z poprzednich książek, jak potoczyło się ich życie dalej i jak osiągnęli swoje szczęśliwe zakończenia 

Szczególnie w tej książce przypadła mi do gustu postać Toma. Był satysfakcjonująco złożonym i dynamicznym bohaterem. Jest inteligentny, czarujący, nieco zimny w swoich uczuciach i bezwzględny. Z jednej strony łaknie nieco uwagi od innych ludzi, a z drugiej strony zmaga się z wieloma problemami dotyczącymi relacji międzyludzkich, co było dla mnie dziwnie urocze i sprawiało, że moje serce wypełniało się sympatią do niego. Na początku książki jest w zasadzie smutnym człowiekiem, który osiągnął swoje marzenia i teraz się nudzi.

Nie oznacza to, że jest osobą złą, czy wredną – nawet na początku książki ma fundamentalne poczucie sprawiedliwości i wydaje się, że chce dobrze traktować wszystkich ludzi – nawet jeśli nie z empatii, to z ogólnych zasad. Żyje jednak przez większość swojego życia w swojej głowie i twierdzi, że stłumił wszystkie emocje, które nie są dla niego "użyteczne". Początkowo podchodzi do Cassandry jak do inwestycji lub nabytku, który będzie odpowiednio cenił i dbał o niego, ale nie takiego, który będzie kochał.

Zakochanie w Cassandrze zmusza go do skonfrontowania wielu prawd o sobie, takich jak to, że nie jest tak bezwzględny, jak mu się wydaje, i że pragnie miłości i akceptacji. W zasadzie najważniejszym przesłaniem tej książki, jest ukazanie, że miłość jest w stanie całkowicie zdemaskować człowieka i ukazać mu prawdę o sobie. To bardzo piękna lekcja.

Nie zapamiętałam zbytnio Cassandry z poprzednich książek. Może to być spowodowane tym, że ona nie ma prawie żadnej osobowości. Albo przynajmniej, jej osobowość nie jest zbyt... przekonująca? Nie była ona kompletnie zła, nie wywoływała u mnie rozdrażnienia, ale jest też moją najmniej ulubioną bohaterką z całej tej serii.

Jedyne, co szczególnie zainteresowało mnie w Cassandrze, to jej zamiłowanie do powieści – coś, z czym mogłam się z nią utożsamić. Jest też przezabawny powracający żart, w którym Tom przegapia sens każdej powieści, którą czyta, ponieważ jest zdecydowanie zbyt dosłowny i nie jest w stanie odczytać metaforycznych znaczeń.

Ponieważ Cassandra była trochę nudna, czasami zastanawiałam, dlaczego Tom był tak obsesyjnie nią zainteresowany. Nie działał na mnie fakt, że tak wiele razy podkreślane jest, jak niewiarygodnie piękna jest Cassandra. To trochę powodowało u mnie niesmak, ponieważ wynikało z tego, że ta bohaterka nie ma nic do zaoferowania oprócz swojej urody.

Kiedy już się pobrali, cały czas myślałam, że będą mieli jakiś wielki konflikt (albo przynajmniej jakąś uzasadnioną przeszkodę). W końcu mają zdecydowanie różne systemy wartości. O ile Tomowi zależy na sprawiedliwości i uczciwości, to nie jest on z natury szczodry i jest z gruntu pragmatyczny. Z drugiej strony, Cassandra trochę buja w obłokach, ale pełna jest miłości do świata i opiekuńczości. W pewnym momencie Cassandra wyraża, że ważne jest dla niej, aby Tom spędzał czas z ich ewentualnymi dziećmi, a Tom mówi, że tak naprawdę nie lubi dzieci i nie jest zainteresowany spędzaniem czasu z żadnym. Cassandra w końcu mówi coś w stylu: „będzie inaczej, kiedy to będą twoje dzieci!". Ale kiedy tylko wydaje się, że między świeżo poślubionymi Cassandrą i Tomem dojdzie do prawdziwego, wybuchowego konfliktu, Tom po prostu... kapituluje. Wydawało się to niezbyt zgodne z naturą tego bohatera, który wcześniej kreowany był na zimnego i stanowczego.

Oprócz tych kilku niezbyt przyjemnych rzeczy, „W pogoni za Cassandrą" było całkiem godną kontynuacją jednego z najlepszych cykli historycznych romansów, jakie kiedykolwiek czytałam. Były momenty, kiedy miałam ochotę zgrzytać zębami, ale były też chwile, kiedy chłonęłam piękno wprost z kart powieści. Ogólnie, była to całkiem dobra książka, która gdyby była nieco bardziej dopracowana, to mogłaby być wybitnym dziełem. Lisa Kleypas potrafiła stworzyć lepsze historie, ale nie poczułam się tą książką, jakkolwiek zawiedziona.

Ostatnio bardzo wciągnęłam się w książki Lisy Kleypas. Do tej pory ta autorka nie była mi aż tak bardzo znana, ale szybko przekonałam się, że ma ona duszę bardzo podobną do mojej. Podobała mi się każda książka jej autorstwa. Są one zabawne, ale czasem potrafią złamać serce. Umieszczają uśmiech na mojej twarzy, kiedy bym się tego nie spodziewała, a romanse są urocze. Nie można również zapomnieć o niesamowitych portretach przyjaźni i więzów rodzinnych. Szczególnie widać to w serii „Ravenels". Gdy dowiedziałam się, że Cassandra dostała własną książkę, to prawie pisnęłam z zachwytu. Od początku Cassandra wpadła mi w oko i nie mogłam się doczekać, aż dostanie własną historię, w której będzie mogła się w kimś zakochać.  

„W pogoni za Cassandrą", jak już wspomniałam, śledzi losy Lady Cassandry Ravenel, ostatniej osoby z rodziny, której nie widzieliśmy jeszcze zakochanej. Kiedy ta kobieta przykuwa uwagę Toma Severina on myśli, że wie czego chce. Ale Cassandra wyjdzie za mąż tylko z miłości – i to jest jedyna rzecz, której Tom nie może jej dać. Kiedy reputacja Cassandry jest na skraju zniszczenia, Tom wie, że to jego czas, by wkroczyć do akcji. Ale wychodzi na to, że nie będzie to takie proste, jak Tom sobie zaplanował.

Kocham Cassandrę każdym cząstką swojego ciała. To po prostu fantastyczna bohaterka. Podobało mi się bardzo, że nie poddała się tak łatwo Tomowi i że przez całą książkę pozostała wierna sobie. Cassandra była zabawna i zachwyciła mnie swoją idealistyczną naturą. Zazwyczaj nie jest to cecha, którą cenię u żeńskich bohaterek (często sprawia to, że są uparte i nieznośne), ale w Cassandrze było coś innego, co nie pozwoliło na antypatię do niej. Wydaje się, że znamy Cassandrę dość dobrze przed rozpoczęciem tej książki, ale tak naprawdę znamy jej osobę tylko z punktu widzenia innych postaci. To było fantastyczne móc zobaczyć ją w zupełnie nowym świetle.  

Tom Severin był równie interesującą postacią. Podobnie jak Cassandra, czytelnik poznał Toma już wcześniej, jednak w niezbyt dobrym świetle. Zawsze wiedziałam, że zakocha się w jednej z Ravenel, ale nie byłam pewna w której. I choć Cassandra i Tom są bardzo różni, to wydobywają z siebie nawzajem to, co najlepsze. Tom nie wierzy w miłość, rodzinę ani nie ma w sobie idealizmu równego swojej partnerce. Cassandra z kolei kwestionuje wszystko, w co wierzy Tom. Było to ciekawe, że Tom ma przed sobą trudne wyzwanie, które nie wie, jak ugryźć. Cassandra nie ulegnie tak łatwo jego urokowi i musi pracować na to, żeby się w nim zakochała. Jednym z głównych powodów, dla których kochałam Toma tak bardzo było to, że wydawał się bardzo realny. Miał wszystkie wady i to właśnie sprawiło, że poczuł się bardzo ludzki.

Romans w „W pogoni za Cassandrą" był uroczy. Uwielbiałam widzieć, jak zarówno Tom, jak i Cassandra zakochują się w sobie. I chociaż był to konwencjonalny romans, to autorce udało się nadać mu oryginalnego czaru. Zarówno Cassandra jak i Tom mieli sporo szacunku dla siebie nawzajem, nawet jeśli mieli zabawne sposoby, aby to pokazać.

Jak w większości innych powieści Lisy Kleypas, rodzina i przyjaźń są ważnym tematem w „W pogoni za Cassandrą". To jedna z moich ulubionych rzeczy w jej powieściach. Chociaż osadzone w innym czasie i o rzeczach, które nie występują tak często dzisiaj, rodzina i przyjaźń jest ciągłym tematem, który jest ważny dla autorki. 

Ogólnie rzecz biorąc, powieść „W pogoni za Cassandrą" bardzo mi się podobała. Lisa Kleypas wie, jak pisać naprawdę wciągające fabuły, piękne romanse i książki, które pozostawią czytelnika z uśmiechem na twarzy. Dla wszystkich fanek tej serii i powieści romantyczno-historycznych, ta książka powinna być pozycją obowiązkową.